Στα γρήγορα: Τρίτος δίσκος στην Bella Union για το ντουέτο του Γιώργου Ξυλούρη (ή αλλιώς Ψαρογιώργη) και του Jim White (γνωστός από τους Dirty Three του Warren Ellis) σε παραγωγή του Guy Picciotto των Fugazi.
Την ακούσαμε: Με το πρώτο κομμάτι “In Media Res” να αντικατοπτρίζει τον τίτλο του, η λύρα μαζί με τα υπόλοιπα όργανα δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να βρει τη θέση της μέσα σε ένα αυτοσχεδιαστικό ηχητικό σύνολο που όμως οδηγεί σε καλοκουρδισμένα και σφιχτοδεμένα κομμάτια που βουτούν στις ρίζες της κρητικής παράδοσης. Σε μία εποχή με φρενήρεις ψηφιακούς ρυθμούς, το ντουέτο, με τον Ψαρογιώργη στο προσκήνιο, επιχειρεί μία δική του απόδοση της παράδοσης, σχεδόν πρωτόγονη, που συγχρόνως, διακατέχεται από μία λεπτότητα. Από το εξώφυλλο (σε αισθητική συνέχεια των εξωφύλλων των προηγούμενων δύο δίσκων τους, Goats, 2014 και Black Peak, 2016) που θυμίζει αφαιρετική τοιχογραφία και θα μπορούσε να κοσμεί σπηλιά της εποχής του προϊστορικού ανθρώπου (homo), μέχρι τον τίτλο, όλα θυμίζουν μία επιστροφή στη γέννεση και την αρχή των πάντων. Όλα ξεκινούν “In Media Res” και επιστρέφουν στην «μήτρα», όπως φαίνεται κι από το “Lullaby” που κλείνει το δίσκο και μιλά για το νανούρισμα μία μάνας στο παιδί της.
Τρέξε μακριά: Αν νομίζεις πως «Η μπαλάντα του κυρ’ Μέντιου» είναι του Σφακιανάκη.
Τ’ είπες τώρα; «Η νέα δουλειά αποδεικνύει ότι είναι ικανοί να δημιουργούν κομψά, προσεκτικά τραγούδια με ένα εξισορροπημένο περιπετειώδες πνεύμα». –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 82/100 –Metacritic