Δύο θεότρελοι πενηντάρηδες, ο Jim White και ο Γιώργης Ξυλούρης ή Ψαρογιώργης, φίλοι εδώ και καιρό και πλέον μουσικοί συνεργάτες στενοί εδώ και κάνα δυο χρόνια (μόνον), έχουν κατορθώσει κάτι που σπανίζει πλέον στις πεζές και αντιηρωϊκές μέρες μας: να φτιάξουν ένα απολύτως εντυπωσιακό μουσικό υβρίδιο, πραγματικά καινούργιο και πρωτότυπο, που λειτουργεί σαν εκρηκτικό μείγμα που εκλύει ενέργεια μεγατόνων στα αυτιά όσων τους παρακολουθούν live -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπεται η ηχογράφηση που έχουν κάνει υπό τον γενικό τίτλο “Goats”.
Ομολογώ, ότι περιμένοντας να τους ακούσω την τελευταία Κυριακή του Μάη να κλείνουν το 3ο World Music Festival της Τήνου που οργανώνει ευτυχώς κάθε χρόνο ανελλιπώς, το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού με την καλλιτεχνική διεύθυνση της Μάρθας Μαυροειδή, δεν φανταζόμουν ότι θα απολάμβανα μια απογειωτική μουσικά ώρα με έναν ήχο καταιγιστικό, διεγερτικό και απολύτως καινούργιο!
Και πιστέψτε με , δεν εμπεριέχει ίχνος υπερβολής ή έστω το στοιχείο της «ποιητικής αδείας», η άποψη περί πραγματικά καινούργιου μουσικού ιδιώματος. Ένας post punk κρουστός, ο Jim White από την Αυστραλία και ένας κρητικός λαουτιέρης από την μυθική οικογένεια των Ξυλούρηδων, μόνοι τους επί σκηνής, με μια ντραμς, ένα λαούτο και την προμηθεϊκή φωνή του Ψαρογιώργη (γιου του ζωντανού θρύλου Ψαραντώνη), λειτουργούν σαν γεννήτορες ενός νέου μουσικού ιδιώματος .
Ενός ιδιώματος που δεν έχει σαν βάση τη μια από τις δυο κατευθύνσεις και συμπλήρωμα την άλλη ή που δεν εμπλουτίζει ή χρωματίζει απλώς η μία την άλλη , αλλά που οι δυο αρχικά τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους μουσικοί κόσμοι, αυτός της ροκ και εκείνος της κρητικής παράδοσης, γίνονται ένα σώμα καινούργιο με δικά του χαρακτηριστικά και δικά του γνωρίσματα που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα δυο ρεύματα που εμπεριέχει .
Φυσικά αναγνωρίζει κανείς τα πρωτογενή στοιχεία που συναποτελούν τον νέο ήχο αλλά αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα ότι εδώ έχει γεννηθεί κάτι διαφορετικό που δύσκολα θα το φανταζόταν κάποιος στην αρχή του εγχειρήματος!
Ο Jim White όταν παίζει ζωντανά έχει διαρκώς ένα αφοπλιστικά σκανδαλιάρικο ύφος , σαν το παιδί που κάνει τη «ζημιά» και το φχαριστιέται ενώ ο Γιώργης ο Ξυλούρης λέει μετά τη συναυλία σεμνά «το δουλεύουμε ακόμα … το δουλεύουμε…!»
Κι όμως, αυτό που κάνουν έχει ξεφύγει από τα όρια του πειραματισμού, του ψαξίματος ή της έρευνας υλικού. Έχει σαφώς αποκτήσει σώμα, αίμα και ψυχή και ζει πια ανάμεσά μας κοροϊδεύοντας και ανατρέποντας προκαταλήψεις και βεβαιότητες.
Αυτό που κάνουν οι δυο ευφάνταστοι και ολοκληρωμένοι, δεξιοτέχνες μουσικοί, έχει μια υπερεθνική ταυτότητα και ήχο που παίζει παντού χωρίς αισθητικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς και μάλιστα από live σε live διαφέρει γιατί απλούστατα εκτός των άλλων που είπαμε ήδη, έχει κυρίαρχο και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι πριν μια βδομάδα έπαιζαν στο Βερολίνο , μετά στην Τήνο και μετά , σίγουρα θα συνεχίσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Όσοι δεν τους έχετε πετύχει να παίζουν ζωντανά ακούστε το φοβερό ” Xylouris White Goats ” που έχουν ηχογραφήσει και κυκλοφορεί από τις αρχές του ΄14 με οκτώ κομμάτια δυναμίτες που θα σας κάνουν να νομίζετε ότι είσαστε σαν φακίριδες που ίπτανται νικώντας τη βαρύτητα !
Τι είπαμε παίζουν αυτοί οι τρομεροί τύποι; Ά , ναι! Παίζουν “Cretan Punk” ή μάλλον καλύτερα “Cretan Punk Jazz”…. Mμμμ….Καλό μου ακούγεται…
CASSANDRA WILSON: “COMING FORTH by DAY”
Από την Cassandra στην Billie , η μαγεία συνεχίζεται.
Στις 7 Απριλίου, ημέρα γιορτής για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Billie Holiday, της θρυλικής γυναικείας τζαζ περσόνας από καταβολής της αφροαμερικάνικης μουσικής παράδοσης, κυκλοφόρησε ένας δίσκος τιμής γι΄ αυτήν, από μια κορυφαία τραγουδίστρια της εποχής μας που απλούστατα μπορεί να το κάνει χωρίς να «ματώσει μύτη» ή να ανασηκωθεί φρύδι ή να σκάσει ειρωνικό χαμογελάκι!
Ο λόγος φυσικά για την πραγματικά σπουδαία Cassandra Wilson και το δίσκο της “Coming Forth by Day” που εμπεριέχει 12 υπέροχα κομμάτια, μεταξύ των οποίων και ένα που έγραψε η Wilson με τους μουσικούς της.
Εδώ, εκτός από τη μεγάλη Cassandra, έχουμε μια ενδιαφέρουσα μπάντα από μουσικούς του Nick Cave και άλλους χωρίς φυσικά αυτό να είναι τυχαίο ή συμπτωματικό αφού όλοι αυτοί μαζί κατόρθωσαν να δώσουν ένα απολύτως σύγχρονο ύφος και στυλ στα ιστορικά τραγούδια της Billie, δικαιώνοντας απόλυτα το όλο εγχείρημα.
Ο ντράμερ και ο μπασίστας των Bad Seeds, Thomas Wydler και Martyn P. Casey αντίστοιχα, ο σπουδαίος κιθαρίστας T Bone Burnett και ο Nick Zinner (από τους Yeah Yeah Yeahs), o πιανίστας των The Brian Blade Fellowship Band Jon Cowherd και ο κιθαρίστας Kevin Breit από το δίσκο New Moon Daughter και φυσικά ο παραγωγός του Cave, Nick Launay φτιάχνουν μια «μαύρη» και αρκούντως ροκ ατμόσφαιρα που δίνει μια νέα και ενδιαφέρουσα υπόσταση στα τραγούδια της Holiday.
H ερμηνεία της Wilson αργόσυρτη, υποβλητική και βέβαιη, βάζει τη σφραγίδα του προσωπικού της στυλ σε ένα υλικό που άλλος ή άλλη δεν θα τολμούσαν να αγγίξουν καν…Είναι μοναδική περίπτωση σύγχρονης ερμηνεύτριας , που δεν επιχειρεί καθόλου να μιμηθεί το ύφος της θεάς Billie ή το ηχόχρωμα της φωνής της όπως για παράδειγμα κάνει η μια χαρά κατά τ΄ άλλα , Madeleine Peyroux , γιατί ούτε το έχει ανάγκη , ούτε της αρέσουν οι ευκολίες .
To Coming Forth by Day χτυπάει το στόχο στο κέντρο και έχει την αυτονομία που χρειάζεται για να ανακηρυχτεί ένα από τα δυνατά άλμπουμ της χρονιάς , με τα συγκλονιστικά “Good Morning Heartache” και “Strange Fruit” να καθηλώνουν και τον πιο απαιτητικό ακροατή και τον πιο φανατικό οπαδό της μεγάλης Billie Holiday .