«Κάνε λίγο cardio πριν το live», μου είπε ο Woodkid λίγο πριν το κλείσιμο της συνέντευξης. «Θα χορέψουμε πολύ, θα δεις!». Από πίσω του ακουγόταν το πιο δολοφονικό όπλο του Final Fantasy 7, ο Omega. Ή αλλιώς, ο σκύλος του, που ακούει σε αυτό το όνομα, και προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή του πολυπράγμωνος καλλιτέχνη, κατά κόσμον γνωστού ως Yoann Lemoine, ο οποίος φορούσε το signature αξεσουάρ του, το τζόκεϊ, και έδωσε μία ειλικρινή συνέντευξη μέσω Zoom στην Popaganda, λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στο Ηρώδειο.
Μετά το ντεμπούτο του 2013, ονόματι “The Golden Age”, o Γάλλος μουσικός και -υποψήφιος για Grammy- σκηνοθέτης, μας συστήνει τη νέα του δουλειά, τον δίσκο “S16”, ένα sci-fi θρίλερ, όπως το έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος. Ο τίτλος του δίσκου αναφέρεται στον ατομικό αριθμό του θείου, το οποίο είναι ένα εκρηκτικό και εύθραυστο χημικό στοιχείο, το οποίο είναι ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο. Ηχογραφήθηκε στα Abbey Road Studios και αποτελεί μια κατάθεση ψυχής από τον ίδιο, καθώς θίγει βαθιά προσωπικά και συναισθηματικά θέματα, εξερευνά τη μελαγχολία και τα προβλήματα ψυχικής υγείας, προκαλώντας μία ρήξη στο man box που θέλει τους άντρες δυνατούς και να μη λυγίζουν. Η φλογερή, ζεστή φωνή κι η ατμοσφαιρική μουσική του Woodkid, πάντοτε χέρι-χέρι με την κλασική πια κινηματογραφική χροιά του, προσφέρουν μια αίσθηση καθησυχασμού, ενόσω αναρωτάται για την ίδια την ύλη, από τι φτιάχνονται τα κύτταρά μας κι οι καρδιές μας, αλλά και για κοινωνικοπολιτικά και οικολογικά ζητήματα, υπό την συνοδεία επιβλητικών ενοχρηστρώσεων. Οι κοινωνικές ευαισθησίες του άλλωστε διαφαίνονται από το γεγονός ότι το κομμάτι “Shift”, για παράδειγμα, γράφτηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι το 2015, όπου τραγουδά μελαγχολικά “The universe shifted and all I loved is lost”, από τους ίδιους τους στίχους στο “Minus Sixty One”, όπου δηλώνει συγκεκριμένα: “…men sit in circles and talk numbers / I never really liked / The way they think of life / As some kind of gamble / And watch the city drown”, ή από τις αυθεντικές -οικολογικές και μη- ανησυχίες του για το μέλλον του πλανήτη στο “Goliath”, όπου, θυμωμένος και τρομοκρατημένος από την άνοδο της ακροδεξιάς, ελπίζει ο άνθρωπος να νικήσει τις μεγαλύτερες δυνάμεις.
Η μουσική συντάκτρια της Popaganda, Αντιγόνη Πάντα – Χαρβά, θυμάται σαν να ήταν χθες την πρώτη της και τελευταία φορά που είδε τον Woodkid ζωντανά. «Ήταν το καλοκαίρι του ‘14 στο Rockwave Festival στη Μαλακάσα και τα θυμάμαι όλα πολύ ζωντανά επειδή εκείνο το λάιβ του, μπήκε αμέσως στο Τop 10 των αγαπημένων μου ever. Μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα κατάφερε να κάνει το κοινό της μικρής σκηνής να χορεύει ξέφρενα, να τραγουδάει και να αγκαλιάζεται, κάτω από τα λευκά φώτα που φώτιζαν τη σκηνή. Ήταν από αυτές τις στιγμές που ο τόπος ολόκληρος, τα δέντρα, η φύση, τα αστέρια, γεμίζουν με μουσικά αγαπόνια. Το «I love youuuuuuuuu» που τραγουδούσαμε όλοι μαζί με μία φωνή, είχε μείνει να χορεύει στο μυαλό μας για πολλές μέρες μετά. Βασικά για χρόνια. Γι’ αυτό και ήταν μεγάλη η χαρά μου που θα ερχόταν πάλι στην Αθήνα και μάλιστα στο Ηρώδειο και μάλιστα μετά από ένα μεγάλο διάστημα έλλειψης συναυλιών και μάλιστα που θα του έκανα συνέντευξη. Και με πρόλαβε ο κορωνοϊός και ευτυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις χαίρεσαι να έχεις καλούς συναδέλφους που μπορείτε να κάνετε ακόμα και μια συνέντευξη συνεργατικά», είπε χαρακτηριστικά. Έτσι, αυτή η συνέντευξη έγινε χάρη στην τρέλα και των δυο μας για τον Woodkid και τώρα το μόνο που περιμένουμε είναι η βραδιά στο Ηρώδειο.
Διαβάστε όσα είπε γεμάτος ενθουσιασμό, για το γεγονός ότι θα μας παρουσιάσει live τις καινούργιες του δημιουργίες, για το πόσο επική θα είναι αυτή η συναυλία, για την ευθραυστότητά του και πολλά άλλα. “Release the dragon” λοιπόν, όπως τραγουδά ο ίδιος στο κομμάτι “Pale Yellow” που αναφέρεται με μεγάλη τρυφερότητα στην επιρροή των αντικαταθλιπτικών, αλλά παραδέχεται ότι θα σηκωθεί ξανά.
Θα είσαι ξανά live στη σκηνή, μετά από πολύ καιρό. Πως νιώθεις για αυτό, είσαι περισσότερο ενθουσιασμένος ή αγχωμένος; Τώρα, είμαι ενθουσιασμένος. Πιο ενθουσιασμένος θα έλεγα, παρά αγχωμένος. Ποτέ δεν ήμουν αγχωμένος πριν βγω στη σκηνή. Τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξα κάποιες μορφές άγχους και στρες και φοβόμουν ότι θα αρχίσει να εμφανίζεται σιγά-σιγά, λίγο πριν ανέβω στη σκηνή, αλλά όχι, δεν έγινε κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω καθόλου άγχος, ούτε στρες, μόνο χαρά.
Άρα, δεν είχε κάποια διαφορά για εσένα αυτή η αποχή από τις live εμφανίσεις. Ξέρεις, περίμενα 7 χρόνια για να βγει ο δίσκος, οπότε αυτός ο ένας χρόνος δεν ήταν πρόβλημα για εμένα. Το μόνο πράγμα που ήξερα και είχα στο μυαλό μου είναι ότι θα ήθελα να ανέβω πάλι στη σκηνή όταν οι συνθήκες θα είναι σωστές για να γίνει κάτι διασκεδαστικό, με κέφι, με συναίσθημα, που θα λάβει επικές διαστάσεις και τώρα, οι συνθήκες είναι εδώ. Οι πρώτες live εμφανίσεις είχαν πολύ ενθουσιασμό και, με κάποιο τρόπο, ήταν επικές. Οπότε είμαι πολύ ενθουσιασμένος.
Σε μια από τις συνεντεύξεις σου λες ότι ο νέος σου δίσκος, το S16, μιλά για τη δύναμη που έρχεται από τη γνώση ότι μπορείς να ζητήσεις βοήθεια. Η ανάγκη να μιλήσεις για αυτά τα ζητήματα προέρχεται από προσωπική σου ιστορία; Ναι! Η ανάγκη αυτή βασίζεται στην οικειότητα που νιώθω και εκδηλώνω. Αυτό το ζήτημα είναι οικουμενικό. Σχετίζεται με μια συγκεκριμένη ιδέα για την αρρενωπότητα και τον ανδρισμό, την ανδροπρέπεια, στην οποία μας έχουν μάθει να προσπαθούμε να χωρέσουμε. Επικρατεί η άποψη ότι το να ζητάς βοήθεια είναι μια μορφή αδυναμίας. Πιστεύω ότι έχει κάτι όμορφο το να είσαι εύθραυστος, να στηρίζεσαι στους άλλους. Θεωρώ ότι συμβαδίζει με τον κόσμο που ζούμε. Ο δίσκος αυτός μιλάει για την αγάπη, για ερωτικές ιστορίες και ερωτικές σχέσεις.
Αναφέρθηκες στην ευθραυστότητα. Πως συνδέεται η έννοια ή το βίωμα της ευθραυστότητας με το queerness και το να μεγαλώνεις ως ένα gay άτομο; Τυχαίνει να είμαι queer και εύθραυστος, κάποιες φορές. Δεν ξέρω αν συνδέονται. Ίσως υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στα δύο. Το να είμαι ένας gay και queer καλλιτέχνης, μου επέτρεψε να είμαι πιο ευαίσθητος απέναντι σε συγκεκριμένες κοινότητες και συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις για τον κόσμο, για το πως να τον αλλάξουμε και πως να κάνουμε τον κόσμο να κινηθεί προς την κατεύθυνση που δημιουργεί μια πιο δίκαιη και ισότιμη κοινωνία. Πιθανώς, αυτό να μου επέτρεψε να αποδέχομαι περισσότερο τα δικά μου εύθραυστα σημεία.
Ο τελευταίος χρόνος που έφερε μαζί του την πανδημία και τον εγκλεισμό πως σε επηρέασε; Σε οδήγησε στο να γίνεις πιο δημιουργικός ή πιο εσωστρεφής; Δεν είχα άλλη επιλογή από το να γίνω κι άλλο πιο εσωστρεφής, καθώς σεβόμουν πολύ τους περιορισμούς που μας είχαν βάλει. Ωστόσο, έπρεπε να είμαι και δημιουργικός, γιατί δούλευα για τον δίσκο. Για εμένα, πραγματικά, η πανδημία άλλαξε κάτι, μου κατέστησε πιο εύκολο το να δουλέψω, γιατί ήμουν στο σπίτι και μπορούσα να συγκεντρωθώ. Επίσης, είχα πολύ περισσότερο χρόνο να κάνω πράγματα.
Μεγάλωσες στην εξοχή, αλλά ωρίμασες σε μια μεγάλη πόλη. Αυτή η περίοδος της καραντίνας, σε ώθησε να θες να επιστρέψεις πιο κοντά στη φύση; Ναι, λίγο. Το σκέφτομαι. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι δεν χρειάζεται να είμαι στο Παρίσι όλη την ώρα. Αλλά πιστεύω ότι είναι κλισέ πλέον, γιατί αποτελεί το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν πολλά άτομα. Χρειαζόμαστε πραγματικά να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, σε θορυβώδη μέρη, όλη την ώρα; Αυτά μου αρέσουν, γιατί είμαι πολύ άνθρωπος της πόλης, αλλά έχω μια πολύ ξεχωριστή σχέση με τη φύση. Σε όλη μου την παιδική ηλικία, έτρεχα με το ποδήλατο δίπλα στα αμπέλια, ασχολιόμουν με τα σταφύλια και περνούσα τις μέρες μου στον ήλιο και το γρασίδι, με τον αδερφό μου, και μου λείπει αυτό. Τώρα έχω έναν σκύλο, τον Ωμέγα, και θέλω κι εκείνος να απολαύσει τη φύση μαζί μου.
Ο ήχος και η φωνή σου έχουν ένα μελαγχολικό vibe, αλλά μπορούν επίσης να αναδείξουν και μια πιο ανεβαστική και θετική πλευρά. Σε ποιά πλευρά βρίσκεσαι συνήθως; Αν με ρωτάς για τώρα, σίγουρα είμαι πολύ αισιόδοξος και γεμάτος ελπίδες. Όλα πάνε περίφημα και η περιοδεία γίνεται sold out σιγά-σιγά. Οι άνθρωποι αντιδρούν πάρα πολύ ωραία στις πρώτες συναυλίες. Εγώ, προσωπικά, πήρα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που βρέθηκα ξανά στη σκηνή. Πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Για την πρώτη συναυλία χρειάστηκε ίσως περισσότερη δουλειά για να προσαρμοστούμε, αλλά στο τέλος ήταν καθαρή, ανόθευτη απόλαυση.
Την τελευταία φορά που σε είδαμε live στην Αθήνα, ήταν στο δάσος της Μαλακάσας. Τώρα, θα παίξεις σε ένα αρχαίο αμφιθέατρο, το Ηρώδειο. Σε εμπνέει η ελληνική κουλτούρα και ιστορία; Ναι, γενικά με εμπνέει η κουλτούρα και η ιστορία. Όχι μόνο η ελληνική. Κάθε μορφή σκανδιναβικής τέχνης, επίσης. Πάντα μου αρέσει να λέω ότι υπάρχει κάτι από αρχαιολογία στη μουσική μου, με έναν τρόπο που διαλύει τα κομμάτια και μετά τα επανατοποθετεί μαζί. Νομίζω ότι σίγουρα αναδύει και ξυπνάει μια αρχαιολογική ενέργεια. Ξέρεις, όπως ο βράχος αντέχει στο χρόνο και μετατρέπεται σε ένα όχημα αναμνήσεων και ιστορίας. Αυτά είναι θέματα και ιδέες, τα οποία πάντα με ελκύουν και είναι ένδειξη για την αγάπη μου στον πρώτο δίσκο. Επίσης, υπάρχει αυτή η αίσθηση του επικού και του μεγαλείου της μυθολογίας, η οποία ήταν πάντα μέρος της δουλειάς μου. Πάντα προσπαθούσα να δημιουργήσω με έναν τρόπο τη δική μου μυθολογία. Και η ελληνική μυθολογία είναι κάτι στο οποίο όλοι αναφερόμαστε κάποια στιγμή στη ζωή μας.
Το να παίζεις σε μοναδικά μέρη και αξιοθέατα είναι σημαντικό για εσένα; Είναι σημαντικό, όντως, γιατί κάποιες φορές σκέφτομαι ότι θέλω να αφήσω το αποτύπωμά μου στα μέρη που παίζω. Σε ορισμένες περιστάσεις, όπως όταν ήρθε η ευκαιρία να παίξω δίπλα στην Ακρόπολη, είπα «Ναι, πρέπει να το κάνουμε». Δεν ήθελα να το κάνουμε βιαστικά, γιατί ήθελα αυτό το live να είναι κάτι ιδιαίτερο και, λόγω των περιορισμών, δεν είχαμε μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Οπότε προσαρμοζόμαστε. Πολύ πιθανόν να έρθουμε ξανά στην Αθήνα με τα visuals που έχουμε ετοιμάσει για την περιοδεία. Στο μεταξύ, φτιάχνουμε ένα πολύ ιδιαίτερο show και θα ήθελα πολύ να έρθω στην Αθήνα για ένα club show, σε εσωτερικό χώρο.
Τι θυμάσαι περισσότερο από την Αθήνα και τι θα ήθελες να κάνεις όταν έρθεις; Να φάω έναν ντάκο! Είναι το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο. Να δω τα αγόρια, γιατί νομίζω ότι οι Έλληνες είναι πολύ χαριτωμένοι. Και, ξέρεις, θα ήθελα πολύ να πάω στα clubs, αλλά νομίζω δεν θα έχω αρκετό χρόνο αυτήν τη φορά. Θα ήθελα να πάω στην Ύδρα, να επισκεφτώ το σπίτι του Leonard Cohen, ξανά. Αλλά νομίζω ότι θα πρέπει απλά να έρθω στην Αθήνα για τη συναυλία και να φύγω αμέσως μετά. Δυστυχώς. Αλλά θα έρθω το καλοκαίρι μάλλον, γιατί λατρεύω τις διακοπές στην Ελλάδα.
Εφόσον είσαι και σκηνοθέτης και visual artist, μπορείς να μας πεις τι να περιμένουμε οπτικά από το επερχόμενο live; Δεν θέλω να πω πολλά. Ήδη έχω αποκαλύψει κάποια πράγματα, αλλά το show στο Ηρώδειο θα έχει να κάνει πολύ με το φως. Θα κάνουμε κάτι τρελό με το φως!
Το νέο σου δίσκο S16, συνόδεψαν φωτογραφίες σου, σε ενδυμασία Louis Vuitton κι εσύ έγραψες soundtracks για την τελευταία επίδειξή του. Θες να μας λίγα λόγια για αυτήν τη συνεργασία; Θα σε δούμε και στην Αθήνα ντυμένο με δημιουργίες του Nicolas Ghesquière; Ναι, θα είμαι ντυμένος με ρούχα Louis Vuitton. Ήταν μια πολύ εποικοδομητική συνεργασία. Έχουμε κάνει πολλά πράγματα με τον Nicolas. Βασίζεται σε ένα outfit που είχε δημιουργήσει για εμένα τρία χρόνια πριν. Πρώτα, δημιουργήσαμε την εικόνα για την ψηφιακή μου ρέπλικα που χρησιμοποιούμε στο σόου με το φως, αλλά και στα social media. Τώρα, έχει εξελιχθεί σε κάτι φουτουριστικό. Έχει να κάνει με το διάστημα και την εξερεύνηση του διαστήματος.
Αποτελεί η μόδα ένα πάθος σου; Ήθελες πάντα να κάνεις κάτι με αυτό; Πάντα έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει η μόδα, αλλά με ενδιαφέρει το ντύσιμο. Απλά μου αρέσουν γενικά οι τέχνες και είμαι πάντα ιδιαίτερα ευπροσάρμοστος με τα άτομα που ξέρουν τι κάνουν. Πιστεύω ότι ο Nicolas είναι πάρα πολύ επιδέξιος, πιάνει το χέρι του. Θεωρώ ότι κάθε φορά επανεφευρίσκει το σώμα. Επανεφευρίσκει την αρχιτεκτονική του σώματος και τον τρόπο που τα αισθάνεται και είναι πάντα πολύ δημιουργικός και εφευρετικός. Είναι τρελό, γιατί μοιάζει σαν ένας τομέας που έχει εξερευνηθεί πλήρως, αλλά ακόμη καταφέρνει να δημιουργήσει πράγματα που φαίνονται πάντα καινούργια. Σκέφτεται έξω από το κουτί. Ξέρεις, όταν είσαι σκηνοθέτης ενός μουσικού βίντεο, το θέμα των κουστουμιών είναι κάτι σημαντικό. Κάποιες φορές, μπορεί να αποτελεί το μισό της εικόνας. Ως σκηνοθέτης, πάντα έχω μια άποψη για αυτό, είναι μέρος της δουλειάς μου. Φυσικά, λοιπόν, έχω γνώμη για την ενδυμασία και για τη μόδα, διότι κάθε φορά που βλέπω ένα μοντέλο σε ένα κοστούμι, βλέπω έναν χαρακτήρα, βλέπω μια διάθεση, μια ταυτότητα. Νομίζω ότι είναι συναρπαστικό να διερευνά κανείς αυτό το μέρος της ταυτότητας.
Τι σημαίνει αυτή η θέση του σκηνοθέτη για εσένα; Ως creative director των live show, χαίρομαι, γιατί είναι η μόνη θέση στην οποία μπορώ να εξερευνήσω τα 10 χρόνια εμπειρίας μου ως σκηνοθέτης και γραφίστας και μπορώ να συνδυάσω δύο πράγματα ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο διεγερτικό να βρίσκεις εκείνη την κουρτίνα που ανοίγει, έτσι ώστε το φως, το βίντεο ή το φόντο να εμφανιστεί στο βάθος. Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που να με συναρπάζει περισσότερο από αυτό.
Φαντάζομαι, ωστόσο, ότι όλη αυτή η σκέψη και διοργάνωση συνεπάγεται πολλή κούραση και απαιτεί πολλές παραπάνω ώρες δουλειάς απ’ ότι αν απλά εμφανιζόσουν στη σκηνή. Τι σημαίνει πολλή δουλειά και πολλή κούραση; Τι σημαίνει αν όλο αυτό καταλήξει στο ότι το show δεν είναι καλό; Δεν ξέρω. Δε νομίζω ότι είναι πολλή δουλειά, θεωρώ ότι το αξίζει. Ειδικά τώρα, μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα πανδημίας, δεν νομίζω ότι υφίσταται το «πολλή δουλειά» για τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι πολλή δουλειά είναι η νοσοκόμα που πηγαίνει στο νοσοκομείο στις 6 το το πρωί και φεύγει στις 6 το πρωί της επόμενης ημέρας. Για εμένα, δεν είναι πολλή δουλειά αυτό, μπορώ να την αντέξω.