«Αν ήμασταν ταινία, τι ταινία θα ήμασταν;»
Δεν μπορεί να απαντήσει κανείς μονολεκτικά για την Winona σε αυτή την ερώτηση που ακούγεται κάπου στη μέση της ταινίας δια στόματος της ηρωίδας που υποδύεται η Σοφία Κόκκαλη. Οι απαντήσεις έρχονται μόνο υπό προϋποθέσεις.
Είναι μιούζικαλ; Ναι, αλλά ένα άτυπο μιούζικαλ, που η μουσικότητα προκύπτει μέσα από α καπέλα μελωδίες που ενσωματώνονται φυσικά μέσα στην ταινία, κάπως σαν τα τραγούδια των πολύπαθων ηρώων στο Distant Voices, Still Lives του Τέρενς Ντέιβις.
Είναι, σε στιγμές, ταινία κατασκοπίας; Μόνο αν θεωρήσεις πως οι εικασίες των πρωταγωνιστριών για το ποιος τις παρακολουθεί από το απέναντι σπίτι είναι η αντίστροφη οδός για τον προορισμό του spy movie.
Είναι αυτά τα τέσσερα κορίτσια σε αυτήν την παραλία μια μετεφηβική συμμορία, κάτι σαν μεγάλύτερες και θηλυκές εκδοχές των αγοριών από το Stand By Me του Ρομπ Ράινερ;
Στην πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy), τέσσερις κοπέλες (Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Δάφνη Πατακιά, Ηρώ Μπέζου) περνάνε την ημέρα τους σε μια παραλία. Καμία από αυτές δεν είναι η Winona, όμως όλες τους επιλέγουν να βαπτιστούν από σταρ του σινεμά: είναι η Τζουλιέτα (Μασίνα), η Μέριλ (Στριπ, «αλλά δεν έχει πάρει τρία Όσκαρ»), η Έικο (Ματσούντα) και η Τζένιφερ Τζέισον (Λι). Συμπρωταγωνιστής τους, ένας σκύλος – το μοναδικό ζωντανό στοιχείο στην ταινία που καταφέρνει και διαρρηγνύει με συμπάθεια το σύμπαν των κοριτσιών.
Ένα σύμπαν που ο Αλέξανδρος Βούλγαρης χτίζει με μια ιδιόρρυθμη τρυφερότητα. Τα τέσσερα αυτά κορίτσια μιλούν μια δική τους, αφτιασίδωτη γλώσσα είτε κάνοντας κάφρικα αστεία για κλανιές, είτε ξεδιπλώνοντας ποπ εμμονές (εσείς μπορείτε να πείτε όλες τις ταινίες του Γούντι Άλεν με χρονολογική σειρά;) αλλά πρώτα και κύρια, μέσα από μια ειλικρινή παιδικότητα. Τα κορίτσια μπορεί να μεγαλώνουν (μια σερβιέτα που φοριέται μπροστά στην κάμερα είναι αρκετή για να μας το υπογραμμίσει), όμως η αίσθηση της παιδικής άγνοιας είναι αυτή που τους χαρίζει την ζωτικότητά τους. Πλάθουν ιστορίες σε κάστρα από άμμο, πλατσουρίζουν στα νερά, φτύνουν η μία την άλλη, ποζάρουν σαν κορίτσια του Playboy που δεν ξεχνάνε να αυτοσαρκαστούν, τραγουδάνε.
Ο θεατής συναισθάνεται αυτά τα κορίτσια ακόμη κι αν δεν ξέρει πολλά για αυτά ή όσα γνωρίζει είναι φαινομενικά ελάσσονος σημασίας. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν όσα λένε μεταξύ τους είναι ψέματα. Κάποιες στιγμές αναγνωρίζεις ότι αυτά που λένε είναι απλά αποκυήματα της φαντασίας, όμως είναι η δική τους αλήθεια και τελικά αυτό σε κερδίζει. Αυτό έχει σημασία. Είναι κι άλλες στιγμές που αμφιβάλλεις αν αυτά τα κορίτσια υπάρχουν ή είναι απλά τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας γυναίκας (όπως αφήνεται να εννοηθεί;). Είναι τελικά τα κορίτσια του Winona οι 3 Γυναίκες του Ρόμπερτ Όλτμαν που για να καταλάβουμε τα όσα έχουν να μας πουν πρέπει να κοιτάξουμε πίσω από τις μορφές τους;
Όσο για την Winona, αυτή είναι ένα αδελφικό μυστικό. Ένας κώδικας μεταξύ των κοριτσιών που λειτουργεί κάπως σαν εκείνο το “rain man” του Τσάρλι Μπάμπιτ (Ντάστιν Χόφμαν) στον Άνθρωπο της Βροχής του Μπάρι Λέβινσον. Θα γίνει η λύση της ιστορίας στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Ένα μυστικό που για να νιώσει ο θεατής, θα πρέπει να έχει αφεθεί, θα πρέπει να έχει περπατήσει όλη την υπόλοιπη στατική διαδρομή των τεσσάρων κοριτσιών από την μία άκρη της παραλίας στην άλλη.