Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν σχεδόν κουλ να ανακηρύσσεις τον δίσκο Thank You των Duran Duran ως τον χειρότερο δίσκο της δεκαετίας -ή κι έναν από τους πρώτους ανάμεσα στους τελευταίους όλων των εποχών. Όχι άδικα, μιας και αυτό το συγχυσμένο μπουκέτο διασκευών, από το “Perfect Day” του Lou Reed (2 χρόνια πριν τη «Μέρα Όμορφη» του Σαββόπουλου) μέχρι το “911 Is A Joke” των Public Enemy, σίγουρα δεν μας κάνει να θέλουμε να ανταποδώσουμε τις ευχαριστίες μας στα ομορφόπαιδα του new wave.
Δεν πρόκειται φυσικά ούτε για την πρώτη ούτε για την τελευταία μπάντα που επιδόθηκε στην εύκολη λύση ενός cover album σε δύσκολους καιρούς πενιχρής έμπνευσης. Καλώς ή κακώς, είναι μια ασφαλής ως ένα βαθμό κίνηση ακόμα κι όταν «δεν βγαίνει», διατηρώντας στην επικαιρότητα ένα σχήμα ή καλλιτέχνη και πληρώντας τις υποχρεώσεις που αναγράφονται στο συμβόλαιό του(ς) με την δισκογραφική που πιέζει για κυκλοφορία.
Πέρυσι οι Weezer είδαν την viral δημοτικότητά τους να εκτοξεύεται, όταν, σχεδόν για πλάκα, αποφάσισαν να διασκευάσουν το “Africa” των Toto ύστερα από το σχετικό αίτημα ενός λογαριασμού στο twitter που διαχειριζόταν μια δεκατετράχρονη (περισσότερα εδώ και εδώ). Έκαναν το buzz τους και με το παραπάνω χωρίς να είναι ακριβώς κατανοητό το γιατί μιας και το μόνο που προσέθεσαν στο κομμάτι ήταν ένα εκσυγχρονισμένο φινίρισμα με λίγο παραπάνω synth εδώ και λίγο πιο ψυχρές indie κιθάρες εκεί. Ή ίσως το έκαναν ακριβώς γι’ αυτό: οι Weezer ξαναζέσταναν ένα φαγητό που δεν τους ανήκε ούτε η συνταγή ούτε η εκτέλεση. Ήταν όμως ένα comfort food που αρέσει σε όλους: παίρνεις ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια όλων των εποχών, το αφήνεις ίδιο, το παρουσιάζεις χωρίς κανείς να το περιμένει και βάζεις και τον Weird Al Yankovic να παριστάνει τον Rivers Cuomo στο βίντεο κλιπ του γιατί έχεις αυτοσαρκασμό.
Ας πούμε όμως ότι οι Weezer ήθελαν για λίγο απλά να περάσουν καλά. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Στον απόηχο λοιπόν της περσινής τους αυτής επιτυχίας κι ενώ έχουν ανακοινώσει πως τον Μάρτιο θα κυκλοφορήσουν νέα στούντιο δουλειά με τίτλο Weezer (Black Album), δίνουν στην διαδικτυακή δημοσιότητα έναν περίπου μήνα νωρίτερα το Weezer (Teal Album), έναν δίσκο έκπληξη που -μαντέψτε- αποτελείται αποκλειστικά από διασκευές.
Ο δίσκος δεν μπορούσε παρά να ανοίγει με το “Africa” και διαβάζοντας κανείς το tracklist -πριν ακόμα το ακούσει- φαίνεται πως τα χτυπήματα θα είναι απανωτά, με τους Weezer να διανύουν την απόσταση από τα heavy 70s και τους Black Sabbath (“Paranoid”) μέχρι τα r’n’b 90s και τις TLC (“No Scrubs”, εύλογα η διασκευή που έχει κάνει την μεγαλύτερη αίσθηση μέχρι τώρα στον δίσκο) με μπόλικα 80s νεύματα στο ενδιάμεσο (Tears For Fears, Eurythmics, A-ha, Michael Jackson).
Στο δρόμο που χάραξαν με το “Africa”, εδώ οι Weezer επιδίδονται περισσότερο σε κουρασμένες επανεκτελέσεις παρά σε πραγματικές διασκευές. Κι ενώ κατά μία έννοια ακούγονται «πολύ Weezer», η ακριβέστερη περιγραφή είναι ότι ακούγονται «σαν Weezer». Σαν νεαρά κι άγουρα κακέκτυπα του εαυτού τους που, σαν να μην έφτανε αυτό, είναι κακέκτυπα εις διπλούν, μιας και οι διασκευές τους κινούνται στα όρια της μίμησης.
Χρησιμοποιούν τα ίδια synths με το αυθεντικό “Sweet Dreams Are Made Of This”, φοράνε τις κιθάρες του “Paranoid” σε εφηβικούς ώμους που ξεπατικώνουν τις ταμπλατούρες του νέου τεύχους του Guitar World. Τα δε φωνητικά του Cuomo εναρμονίζονται πλήρως σε αυτό το παιχνίδι μίμησης, σχεδόν το βάζει στοίχημα να ακουστεί σαν τους αυθεντικούς εκτελεστές των κομματιών -στο “Billie Jean” τα παραδίδει λίγο τα όπλα αλλά αν μπορούσε να πιάσει τις ψηλές του Michael Jackson, θα το έκανε κι αυτό.
Το μόνο track εδώ που ίσως θα άξιζε να λογιστεί ως διασκευή είναι το “No Scrubs” των TLC, στο οποίο οι Weezer μεταμορφώνονται για λίγο σε τίμιο boyband από αυτά που είχαν κατακλείσει τα charts και το MTV στις αρχές τις χιλιετίας. Αλλά ακόμα κι αυτό μοιάζει ανέμπνευστο και ανεπίκαιρο εν έτη 2019. Και όσο κι αν φαινομενικά η επιλογή τόσο γνωστών κομματιών προοιωνίζει ίσως μια κάποια αποδοχή, άλλο τόσο είναι ένα μεγάλο στοίχημα να το φέρεις εις πέρας φανερώνοντας τη δική σου στόφα. Κι εδώ οι Weezer μοιάζουν να επαναλαμβάνουν σχεδόν με απληστία και αγωνία την περσινή τους επιτυχία, κινούμενοι με μια αφέλεια που τους κάνει να ακούγονται σαν φθηνό υποκατάστατο σε εφηβικό πάρτυ που έπαιξαν ήδη όλες οι συλλογές NOW Hits! και κάποιος πρέπει να συνεχίσει.
Φυσικά και το άλμπουμ κυκλοφόρησε για να επαναφέρει την μπάντα στη συζήτηση λίγο πριν την κυκλοφορία του Black Album (αν και δεν ξέρουμε κατά πόσο πέτυχε το σκοπό του εκτός κι αν δεχτούμε ως αξίωμα το ότι «κάθε προβολή είναι καλή προβολή»). Κι αν οι Weezer το έκαναν ως διαφήμιση-προπομπό, υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που επιδόθηκαν σε άλμπουμ διασκευών απλά για επιβίωση (#diplis), ιδιαίτερα σε προχωρημένο στάδιο της καριέρας τους.
Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με τον Frank Sinatra. Τρεις δίσκοι με κομμάτια που έκανε γνωστά ο Frankie μέσα σε τρία χρόνια και μάλιστα ο ένας τριπλός (Triplicate, 2017) από τον Bob Dylan (διακρίνετε κι εσείς κάποιο μοτίβο με το τρία;). Στην ίδια λογική ακούσαμε και πέρυσι σχετικό δίσκο από τον Willie Nelson (My Way, 2018) αλλά και δύο χρόνια πριν από τον Van Morrison (Versatile, 2017).
Και στην προκειμένη δεν μιλάμε για κακούς δίσκους, μάλιστα στην περίπτωση του Nelson και του Morrison μιλάμε για κάτι παραπάνω από συμπαθητικούς. Αλλά ακριβώς αυτή η μετριότητα που κρύβει από μόνο του το επίθετο «συμπαθητικός» θα έπρεπε να λέει κάτι για τον κορεσμό που έχει επέλθει από τέτοιες κυκλοφορίες. Κι άλλες φορές αυτός έρχεται γιατί το προϊόν δηλώνει κάτι που δεν είναι απλά ήδη γνωστό, αλλά καθιερωμένο. Όπως με τους Rolling Stones και το Blue & Lonesome του 2016 στο οποίο έκαναν απλά και τίμια αυτό που ξέρουν καλά: διασκεύασαν κλασικά blues κομμάτια. Χρειαζόταν όμως;
Φυσικά τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, ακόμη κι ο David Bowie στις εποχές που μεσουρανούσε αποφάσισε να κυκλοφορήσει το Pin Ups (1974) διασκευάζοντας γνωστά κομμάτια των 60s και ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν ξέρουμε τι σκατά (sic) σκεφτόταν. Πολλά είναι και τα παραδείγματα-αντίλογος σε όλα τα παραπάνω, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Πάντως το σίγουρο είναι πως σε μια βιομηχανία που είναι ήδη παραπάνω από κουρασμένη, δίσκοι σαν το Teal Album των Weezer τη φορτώνουν και με ένα ακόμη σαμάρι στην πλάτη. Για να χρησιμοποιήσουμε και τη γνωστή φράση που ακούγεται και στο αγαπημένο των Weezer, “Take On Me” των A-ha, καμιά φορά ισχύει καλύτερα το “better to be safe than sorry”.
Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο εδώ.