Αλεξία Καλτσίκη, Βαγγέλης Μουρίκης, Ερρίκος Λίτσης.
Αλεξία Καλτσίκη, Βαγγέλης Μουρίκης, Ερρίκος Λίτσης.
Το Σάββατο, λίγες ώρες πριν από την πρώτη εκ των τεσσάρων μεταμεσονύχτιων προβολών της δικαίως πολυσυζητημένης Νορβηγίας σε ένα κατάμεστο Άστυ, οι συντελεστές της ταινίας αντί να κάνουν μία τυπική συνέντευξη Τύπου, προτίμησαν να στήσουν ένα μεσημεριανό tea party γνωριμίας με τον κόσμο. Ο Felizol στα decks «βάρεσε» electro βγαλμένο από τα 80s (την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία του) ενώ ο Βαγγέλης Μουρίκης και η Αλεξία Καλτσίκη δεν προλάβαιναν ούτε τσιγάρο να ανάψουν από τα πολλά μπράβο που τους έδινε ο κόσμος.
Εδώ στην Popaganda έχουν γραφτεί τα καλύτερα για τη Νορβηγία και δικαίως, από τον Ιωσήφ Πρωιμάκη και τον Φοίβο Κρομμύδα, και δε χρειάζεται να συμπληρώσουμε κάτι παραπάνω. Θα συμφωνήσετε μαζί μας αν δείτε κι εσείς την ταινία σε μία από τις υπόλοιπες τρεις μεταμεσονύχτιες προβολές, κάθε μία από τις οποίες θα «συνοδεύεται» από ένα ειδικό event. Με αποκορύφωμα την 29η Ιανουαρίου, οπότε και το soundtrack της ταινίας που έγραψε ο Felizol θα κυκλοφορήσει από τη six d.o.g.s records.
Ο Felizol επί το έργον.
Ιωσήφ Πρωιμάκης: Μπλέκοντας την κινηματογραφική με την υπαρκτή αθηναϊκή πραγματικότητα των mid-80s και γαρνίροντας με μπόλικη κεφάτη νοσταλγία, ο Βεσλεμές σκορπάει διάχυτη την εϊτίλα του στη μουσική, στα κοστούμια, στο φιλμάρισμα και το ύφος, στις αφίσες του Παπανδρέου και τον Μάρκο τον Καπέλα, που θέλει να κεράσει τσάι και σκορδόσουπα τον Ζανό, προτού ο τελευταίος ακολουθήσει την Αλίκη με την ασυνήθιστα μεγάλη γνώση γύρω απ’ τα βαμπίρ, στα δάση της ιδιότυπης Χώρας των Θαυμάτων που είναι η Αθήνα της εποχής. Με vintage συνθιές στο soundtrack και έντονες αναφορές στον John Carpenter και την αμερικανοποιημένη του ιταλίλα, ο Βεσλεμές φτιάχνει εντελώς χειροποίητα ένα κινηματογραφικό σύμπαν αυτόνομο κι αυτάρκες, εντυπωσιάζοντας με την αδιαμφισβήτητη στιλιστική στιβαρότητα και σκηνοθετική του δεξιοτεχνία.
Όχι, δεν θα τη δαγκώσει στο λαιμό…
Φοίβος Κρομμύδας: Πολλοί μπορεί να παραξενευτούν από τη στα όρια του trash αισθητική και τον συνεχή διάλογο με τον περσινό post-punk χορό του Jim Jarmusch, την πλοκή που δείχνει να ακροβατεί στο πουθενά (όπως και όλη η γεωγραφία της ταινίας), μα ένα είναι σίγουρο: στους απανταχού θιασώτες του περίεργου, του αλλόκοτου (όχι όπως weird wave αλλά ως σκέτο weird) θα δημιουργήσει κνησμό εκεί που πρέπει. Αν νιώθετε πως ανήκετε σε αυτήν την αγέλη, μην τυχόν χάσετε μια από τις περιορισμένες, μεταμεσονύκτιες προβολές της τα Σάββατα του Γενάρη.