Το επετειακό live για τα δεκαπέντε χρόνια των Vodka Juniors πέρασε από χίλια κύματα για να πραγματοποιηθεί. Ήταν προγραμματισμένο ως μία από τις δύο συναυλίες που θα άνοιγαν το καινούριο λαϊβάδικο της πόλης, Piraeus 117 Academy. Ένας τραυματισμός όμως του ντράμερ της μπάντας ανέβαλλε τα σχέδια και μετέθεσε την ημερομηνία του live για δύο μήνες αργότερα. Φυσικά, η «λαϊκή απαίτηση» του εντυπωσιακά πιστού κοινού τους, έκανε υπομονή και αποζημιώθηκε. Οι Vodka Juniors έχουν καταφέρει, χωρίς «βοήθεια» από τα mainstream media κι άλλα κόλπα πλην της μουσικής, να αποκτήσουν τέτοιο ειδικό βάρος στην εγχώρια συναυλιακή πανκ ροκ σκηνή που είναι αδύνατον να το προσπεράσεις.
Πριν δεκαπέντε χρόνια έκαναν το πρώτο τους live στο θρυλικό ΑΝ Club των Εξαρχείων με το κοινό να απαρτίζεται ως επί το πλείστων από συγγενείς και φίλους. Έπειτα από τρεις δίσκους, αμέτρητα χιλιόμετρα τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας κι αστείρευτα αποθέματα σκληρής δουλειάς και πίστης στην παρέα και το υλικό τους οι Vodka Juniors τίγκαραν ασφυκτικά το Piraeus 117 Academy.
Πρώτα όμως ανέβηκαν στη σκηνή οι Whereswilder. Συστάσεις πλέον δε χρειάζονται, δεν είναι τυχαίο πως οι εν λόγω κύριοι θα βρεθούν στο φετινό Rockwave Festival λίγη ώρα πριν τους Dropkick Murphys και τους Last Shadow Puppets. Οι Whereswilder έπαιξαν κυρίως καινούργια κομμάτια από την επόμενη τους δισκογραφική δουλειά, σταθερά στον δικό τους νεοψυχεδελικό ροκ ήχο. Αναμένουμε πλέον τον επόμενο δίσκο μετά το αξιοσημείωτο Yearling. Πρέπει να σημειωθεί πως στις τάξεις τους έχουν τον Μανώλη Γιαννίκο, τον κατά πάσα πιθανότατα καλύτερο νέο ντράμερ στην Ελλάδα.
Μετά τις απαραίτητες αλλαγές, στην σκηνή ανέβηκαν οι Vodka Juniors κι όσα κενά υπήρχαν μέχρι τότε στο κοινό γέμισαν με συνοπτικές διαδικασίες. Το set τους δεν έκρυβε κάποια μεγάλη έκπληξη καθώς έπαιξαν τόσο «καινούργια» τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο Clubriot, με τα “Last Chance”, “What Freedom”, “Can We Play Now” και “Blood in Your Eyes” να ξεχωρίζουν, όσο και γνωστά, παλαιότερα και αγαπημένα από τους από καιρό οπαδούς τους όπως τα “Whiskey in the Rain”, “King of the Street”, “Break the Silence” και “Rise Up”. Το highlight του σετ όμως ήταν το “All By Myself” με την πλειοψηφία του κοινού να τραγουδάει τους στίχους όσο δυνατότερα μπορούσε, δημιουργώντας μια τουλάχιστον συγκινητική ατμόσφαιρα, την πλέον κατάλληλη για τον εορταστικό χαρακτήρα του live. Στο σετ συμπεριέλαβαν επίσης, όπως συνηθίζουν, μια ιδιαίτερη διασκευή στο “Too Drunk To Fuck” των Dead Kennedys.
Γενέθλια χωρίς τούρτα και κεράκι όμως δεν είναι γενέθλια. Κάπως έτσι, οι Vodka Juniors μαζί με τους Βήτα Πεις, μαζί με τους οποίους είπαν μαζί το “Rebirth”, έφεραν μια τούρτα στη σκηνή με τον ντράμερ να παίρνει το κεράκι και να το.. μασάει. Ευχάριστη νότα στο live έδωσαν οι φουσκωτές μπάλες και τα στρώματα που πέταξαν από τη σκηνή στο κενό ενώ την πιο καλτ στιγμή χάρισε ένας φίλος της μπάντας ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή λέγοντας στα παιδιά:
– «Σας είχα πει πως θα ανέβω στη σκηνή και θα μεθύσω»
– «Αυτοί είναι οι φίλοι μου» απάντησε ο τραγουδιστής.
Ξεπερνώντας τα κλισέ, όπως άλλωστε το πανκ απαιτεί, οι Vodka Juniors δεν προσποιήθηκαν πως την έκαναν για να κερδίσουν ένα encore από τον κόσμο. Αντίθετα είπαν κάτι σαν «εδώ είναι η στιγμή που εμείς φεύγουμε κι εσείς φωνάζετε “κι άλλο, κι άλλο”» με επευφημίες να ακολουθούν και το σετ να συνεχίζει χωρίς να έχει σταματήσει ποτέ.
Μια ήταν όμως η στιγμή που ξεχώρισε όσο καμία άλλη. Καθώς η μπάντα ευχαριστούσε τους φίλους της που την στηρίζουν από την αρχή όσο και τον κόσμο που τους ακούει εδώ και δεκαπέντε χρόνια, ρώτησε εάν υπάρχουν καθόλου δεκαπεντάχρονα παιδία στο κοινό. Κάποια χέρια σηκώθηκαν και κάποιες φωνές ακούστηκαν πανηγυρικά με τη μπάντα να απαντάει πως «όταν εσείς παιδιά γεννιόσασταν, εμείς ξεκινούσαμε να παίζουμε τα πρώτα μας live».
Οι Vodka Juniors παίζουν ένα δικό τους είδος πανκ. Είναι η απόδειξη πως δε χρειάζεται να μπαίνεις σε καλούπια, πως δεν πρέπει οπωσδήποτε να παίξεις με τους mainstream κανόνες της εκάστοτε εποχής και πως δεν είναι πάντα απαραίτητο οι δίσκοι σου να ακούγονται «γυαλί», πεντακάθαροι και αψεγάδιαστοι για να πας μπροστά. Φτάνει αυτό που κάνεις να βγάζει αλήθεια. Δε χρειάζεται να τρελαίνεσαι με τη μουσική τους για συνειδητοποιήσεις πως οι VJ έχουν κάτι δικό τους, κάτι αυθεντικό που ξεχωρίζει, κάτι που δημιουργείται με την τριβή της μπάντας με τον κόσμο, με τα ταξίδια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας και με την παρέα που συνεχίζει να γουστάρει να συνδυάζει τα γκάζια με τα “anthemic” ρεφραίν και τους στίχους που, είναι μεν αγγλικοί, χτυπάνε όμως τόσο άμεσα το κοινό που καταλαβαίνει ελληνικά.