Franz Marc, Cows, Red, Green, Yellow, 1911 © Lenbachhaus Munich
Και φέτος, είναι πολλές οι προτάσεις των γκαλερί και των μουσείων τέχνης που μας κάνουν να θέλουμε να ταξιδέψουμε για αυτόν τον σκοπό.
Από τους εξπρεσιονιστές Wassily Kandinsky, Gabriele Münter, Alexander Sacharoff, Franz Marc και Marianne Werefkin μέχρι τα υφαντά αριστουργήματα της Britta Marakatt-Labba, κάνουμε στάσεις σε Αγγλία, Νορβηγία, Ιταλία και Ισπανία και υμνούμε την άνοιξη… τεχνηέντως.
Judy Chicago’s Primordial Goddess Plate Line Drawing from The Dinner Party, 1978 © Judy Chicago/Artists Rights Society (ARS), New York; Photo/Donald Woodman
Η Τζούντι Σικάγο (γενν. 1939, Σικάγο, ΗΠΑ) κέρδισε εξέχουσα θέση στα τέλη της δεκαετίας του 1960 για τη δημιουργία έργων από μια γυναικοκεντρική προοπτική, η οποία αμφισβήτησε το ανδροκρατούμενο τοπίο του κόσμου της τέχνης.
Η Σικάγο είναι περισσότερο γνωστή για το έργο της The Dinner Party: ένα συμπόσιο σε ένα τριγωνικό τραπέζι που εξυμνεί διάσημες γυναίκες -από τη Σαπφώ έως τη Βιρτζίνια Γουλφ- με κεραμικά “πιάτα” που μοιάζουν με αιδοίο. Αυτή είναι η πρώτη ατομική έκθεση της πρωτοπόρου φεμινίστριας σε μεγάλη γκαλερί του Λονδίνου.
Το όνομα της έκθεσης προέρχεται από ένα αδημοσίευτο χειρόγραφο της ίδιας που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 κατά τη δημιουργία του The Dinner Party. Για να συμπέσει με την έκθεση, το χειρόγραφο θα εκδοθεί για πρώτη φορά από το Serpentine και προσφέρει μια ριζική αφήγηση του οράματος της Σικάγο για έναν δίκαιο και ισότιμο κόσμο.
Οργανωμένη θεματικά γύρω από τα κεφάλαια του χειρόγραφου, η έκθεση επικεντρώνεται στο σχέδιο -ένα μέσο που η Σικάγο εξερευνά για πάνω από έξι δεκαετίες και συγκεντρώνει αρχειακά κομμάτια τέχνης που δεν έχουν παρουσιαστεί ξανά, πρώιμα αφηρημένα και μινιμαλιστικά έργα της δεκαετίας του 1960 και του 1970.
Serpentine North, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο, 23 Μαΐου – 1 Σεπτεμβρίου
Britta Marakatt-Labba, “The Crows”, 2021. © Britta Marakatt-Labba / BONO.
Photo: Hans-Olof Utsi
Το Εθνικό Μουσείο του Όσλο παρουσιάζει πέντε δεκαετίες τέχνης της Σουηδής υφαντουργού Britta Marakatt-Labba. Γύρω στο 1980, η Britta Marakatt-Labba συμμετείχε σε διαμαρτυρίες ενάντια στην ανάπτυξη του υδάτινου καναλιού Alta-Kautokeino. Κατά τη διάρκειά τους, ειρηνικοί διαδηλωτές συλλαμβάνονταν από την αστυνομία. Στο έργο της Gárjjat/The Crows, τα κοράκια αντιπροσωπεύουν τους πράκτορες της κρατικής εξουσίας. Το κέντημα χρησιμοποιεί τη βασική ομοιότητα ανάμεσα στα σκοτεινά, πτωματοφάγα πουλιά και τους ένστολους αστυνομικούς.
Η έκθεση «Moving the Needle», είναι η μεγαλύτερη που έχει γίνει μέχρι σήμερα και περιλαμβάνει από παλιά σκίτσα της που παρουσιάζονται για πρώτη φορά, μέχρι εμβληματικά έργα όπως το Garjját/The Crows και το Girddi noaiddit/Flying Shamans. Στην καρδιά της έκθεσης βρίσκεται το συναρπαστικό αριστούργημα Historjá, ένα μνημειώδες κέντημα μήκους 24 μέτρων που συνδυάζει περίπλοκα σκηνές από την ιστορία των Σάμι, τη μυθολογία και την καθημερινή ύπαρξη.
The National Museum of Art, Architecture and Design, Όσλο, Νορβηγία, 15 Μαρτίου – 25 Αυγούστου.
Ο Pino Pascali με το έργο ‘Vedova blu (Blue Widow)’, 1968, Fondazione Prada, Μιλάνο, Ph. Roberto Marossi, Ευγενική παραχώρηση Fondazione Prada
Ο Πίνο Πασκάλι πέθανε το 1968 σε ηλικία μόλις 32 ετών στη Ρώμη της Ιταλίας, μετά από τραγικό ατύχημα με μοτοσικλέτα. Όμως, παρά το γεγονός ότι έφυγε τόσο νέος, τα γλυπτά, τα σκηνικά και οι παραστάσεις του είχαν σημαντική συμβολή στη μεταπολεμική τέχνη. Στο μουσείο Fondazione Prada στο Μιλάνο εκτίθενται πάνω από 50 έργα του καλλιτέχνη. Η καλλιτεχνική πρακτική του Πασκάλι αντανακλά μια παιχνιδιάρικη αλλά βαθιά εξερεύνηση της ψευδαίσθησης και της πραγματικότητας.
Ο επιμελητής της έκθεσης, Mark Godfrey, έχει πει: «Ο Πασκάλι εξερεύνησε τη σχέση μεταξύ γλυπτικής και σκηνικών στοιχείων και αντιπαραβάλλει γλυπτική και καθημερινά αντικείμενα. Έχει δημιουργήσει έργα που από απόσταση φαίνονται έτοιμα, αλλά μετά από προσεκτικότερη εξέταση αποκαλύπτουν ότι είναι φτιαγμένα με ανακυκλωμένα υλικά».
Fondazione Prada, Μιλάνο, Ιταλία, 28 Μαρτίου – 23 Σεπτεμβρίου
Marianne von Werefkin, The Dancer, Alexander Sacharoff, 1909. Fondazione Marianne Werefkin, Museo Comunale d’Arte Moderna, Ascona
Η πρωτοποριακή δουλειά των φίλων και στενών συνεργατών εξπρεσιονιστών, γνωστών ως Der Blaue Reiter (The Blue Rider) που στις αρχές του 20ου αιώνα ενώθηκαν για να μεταμορφώσουν τη σύγχρονη τέχνη με τον δικό τους τρόπο. Ο Wassily Kandinsky, η Gabriele Münter, ο χορευτής Alexander Sacharoff, ο Franz Marc, η Marianne Werefkin, έβαλαν όλοι τους τα λιθαράκια τους για όσα ακολούθησαν.
Στην έκθεση περιλαμβάνονται από πίνακες και πειραματικές φωτογραφίες, μέχρι γλυπτική, ηχητικά αρχεία και πολλά ακόμη. Συνολικά μιλάμε για πάνω από 130 έργα, για πρώτη φορά όλα συγκεντρωμένα χάρη στη συνεργασία της Tate με το μουσείο Lenbachhaus του Μονάχου.
Tate Modern, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο, 25 Απριλίου – 20 Οκτωβρίου
Philippe Halsman, Jean Cocteau, New York, 1949, © Philippe Halsman / Magnum Photos
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αναδρομική έκθεση που διοργανώθηκε ποτέ στην Ιταλία για τον Jean Cocteau. Ο Cocteau, μια εξέχουσα φυσιογνωμία στον κόσμο της τέχνης του εικοστού αιώνα, που συνάντησε τους Pablo Picasso, Coco Chanel, Apollinaire και Édith Piaf, διέπρεψε ως συγγραφέας, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, εικονογράφος, κινηματογραφιστής και ηθοποιός.
Με περισσότερα από 150 έργα που εκτείνονται σε σχέδια, γραφικά, κοσμήματα, ταπετσαρίες, βιβλία, περιοδικά, φωτογραφίες και ταινίες, η έκθεση «The Juggler’s Revenge» εξερευνά την εξέλιξη του μοναδικού και βαθιά προσωπικού στυλ του, εν μέσω των κομβικών στιγμών της πολυτάραχης καριέρας του και μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε περισσότερο μια από τις πιο συναρπαστικές και επιδραστικές φιγούρες της τέχνης, των αρχών του 20ου αιώνα.
Peggy Guggenheim Collection, Βενετία, Ιταλία, 13 Απριλίου – 16 Σεπτεμβρίου
das (to Inger Christensen) by Silvia Bächli, 2008/2009 Credit: Silvia Bächli
Αν αγαπάτε τον μινιμαλισμό, τότε η πρώτη έκθεση της Ελβετίδας καλλιτέχνιδας Silvia Bächli στην Ισπανία είναι για εσάς. Τα αφηρημένα σχέδια της Bächli είναι βαθιά συνυφασμένα με τις κινήσεις του σώματός της, αντανακλώντας αισθητηριακές εμπειρίες και σωματικές χειρονομίες. «Τα σχέδια είναι πράξεις. Οι γραμμές λένε ιστορίες. Τι κάνουν αυτές οι γραμμές; Πού είναι η αρχή μιας γραμμής, αγγίζει μια άλλη γραμμή; Πώς τους αγγίζει; Οι λέξεις εμφανίζονται, ποιες έρχονται στη γλώσσα;», έχει πει η ίδια.
Δημιουργημένα με απλά υλικά όπως χαρτί και μελάνι, τα έργα της είναι διατεταγμένα σε ρυθμικά συμπλέγματα σε όλο τον χώρο της γκαλερί, προσκαλώντας τους θεατές να αναλογιστούν τις συνδέσεις μεταξύ γραμμών, χειρονομιών και συναισθημάτων.
Centro Botín, Σανταντέρ, Ισπανία, 11 Μαΐου – 20 Οκτωβρίου