Για μερικούς από εμάς η επίσκεψη στον κινηματογράφο είναι μια ιεροτελεστία. Από την στιγμή που θα μπεις μέσα στην αίθουσα, μέχρι και την ώρα που θα εγκαταλείψεις την μεγάλη οθόνη, ακολουθείς ευλαβικά μία σειρά από «κανόνες». Αγοράζεις τα εισιτήρια, μετά τα αλατισμένα ποπ κορν -πώς βλέπεις ταινία άλλωστε;-, βολεύεσαι στο κάθισμα και απενεργοποιείς το κινητό σου. Ή το βάζεις στο αθόρυβο.
Τι γίνεται όμως αν ο μπροστινός σου φοράει μια καπελαδούρα να -με το συμπάθειο; Ή αν η πισινή παρέα δεν λέει να βάλει γλώσσα μέσα της. Κι όταν χτυπάνε κινητά πάνω στην κρίσιμη σκηνή; Αυτές και άλλες συμπεριφορές χαλάνε την μαγεία της παρακολούθησης ταινιών στις κινηματογραφικές αίθουσες από το 1912.
«Παρακαλώ, χειροκροτείστε με τα χέρια σας μόνο.»
«Κυρίες, παρακαλούμε όπως αφαιρέσετε τα καπέλα σας.»
«Αν εκνευριστείτε κατά την παραμονή σας εδώ, παρακαλούμε μιλήστε με τη διεύθυνση.»
«Κυρία μου, θα σας άρεσε να καθόσασταν πίσω από το καπέλο που φοράτε;»
«Οι κυρίες και τα παιδιά προσκαλούνται θερμά σε αυτό το θέατρο. Δεν προβάλλονται προσβλητικές εικόνες εδώ.»
«Παρακαλώ, μείνετε καθιστοί.»