Palo Alto ***1/2**
ΗΠΑ, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Gia Coppola
Πρωταγωνιστούν: Emma Roberts, Jack Kilmer, James Franco
Διάρκεια: 100’
Η April είναι τελειόφοιτη μαθήτρια, παρθένα και αβέβαιη για το μέλλον της σεξουαλικής της ζωής. Δεν είναι σίγουρη για το αν προτιμά τον προπονητή ποδοσφαίρου ή τον συνεσταλμένο συμμαθητή της, Teddy. Ο Teddy είναι τσιμπημένος για χρόνια με την April και δεν τολμά να το παραδεχτεί, προτιμώντας να τα κρατάει όλα για τον εαυτό του και να ακολουθεί τον κολλητό του, Fred, στις αντικοινωνικές του πράξεις. Ο Fred είναι ένα σχεδόν ανισσόροπο παιδί που φέρεται μονίμως βίαια και παρανοϊκά, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει γιατί το κάνει, ενώ εκτονώνει τις σεξουαλικές του ορμές στην Emily. Η Emily είναι η «εύκολη» του τμήματος, προσφέρει ηδονή χωρίς πολλές αντιρρήσεις στους συμμαθητές της, μα δείχνει να τρέφει μια αδυναμία στον Fred. Όλοι τους είναι αβέβαιοι έφηβοι κάτοικοι του Palo Alto, που προσπαθούν να αποκτήσουν μια ζωή με δικούς τους όρους. Αν υπερβεί κανείς το σχεδόν ακίνδυνο σενάριο, θα βρεθεί μπροστά σε μια πανέμορφη σκηνοθεσία με ολοζώντανες ερμηνείες και διάχυτη μελαγχολία, που θυμίζουν τι έλειπε εδώ και πολύ καιρό από τα teenage flicks.
Η εγγονή του Francis Ford Coppola, Gia Coppola, κινεί εξαρχής υποψίες σχετικά με το πώς βρήκε το δρόμο της στη σκηνοθεσία. Να ‘ναι το όνομα του παππού, της θείας Sofia και του ξαδέρφου της (Nicolas Cage) που με νεποτιστικές κινήσεις εξασφάλισαν τη μελλοντική της καριέρα; Ας είναι. Αν με τέτοιες τακτικές βγαίνουν ταινίες σαν το Palo Alto, που μπορούν να συγκινήσουν και να εκπλήξουν ευχάριστα με το στυλιζάρισμά τους, προτίθεμαι να παραβλέψω τις υποτιθέμενες τακτικές και να μιλήσω περί ταλέντου που τρέχει στην οικογένεια. Και ας προωθείται μέσω της ονοματοκρατίας.
Το σενάριο της Coppola δεν αποτελεί το δυνατό της σημείο. Το μικροαστικό περιβάλλον των πρωταγωνιστών, η προβλεψιμότητα των κινήσεων των πρωταγωνιστών, οι χιλιοειπωμένες ιστορίες περί αβεβαιότητας και έκρηξης ορμονών δεν μας απασχολούν με πρωτοφανή τρόπο. Δεν ξέρω κατά πόσο το βιβλίο του James Franco θίγει τα τεκταινόμενα με τον ίδιο τρόπο που τα βλέπουμε φιλμικά, μα για να πρωταγωνιστεί κι αυτός, δεν πρέπει να απέχουν και πολύ οι απόψεις των δύο. Οπότε, ας αφήσουμε στην άκρη πιθανές αιτιάσεις περί «καταστροφής» του βιβλίου, γιατί προφανώς δεν ευσταθούν.
Η σκηνοθέτης θέλει να κάνει ένα φιλμ για την εφηβεία, πρόθεση που τη γνωστοποιεί εμμέσως με την προβολή του Fast Times At Ridgemont High από την πρωταγωνίστρια April. Και η αλήθεια είναι πως μας έχουν λείψει κάποια πιτσιρίκια που είτε δεν κουβαλούν ένα ολόκληρο κοινωνικό συμβολισμό στην πλάτη τους ή δεν προσπαθούν να συγκινήσουν με εκβιαστικό τρόπο (κατά κόσμον Λάθος Αστέρι…). Οπότε αφήνει στην άκρη τις εξυπνάδες και τις υπερβολές και αποφασίζει το ντεμπούτο της να είναι μια επίδειξη δύναμης. Έχει δυνατότητα να σκηνοθετήσει μελαγχολικές, αιθέριες και πάνω απ’ όλα, πλήρεις κάλλους εικόνες; Τις σκηνοθετεί. Μπορεί να μας δώσει 5-6 χαρακτήρες ευκολομνημόνευτους με διαφορετικά χαρακτηριστικά μα κοινό παρονομαστή; Τους δίνει. Να εκφράσει με τρόπο αγνό και ντόμπρο το συναίσθημα του να μη σου καίγεται καρφί αν η κοινωνική αδικία βαράει κόκκινο, εσύ δεν έχεις ούτε τη ζωή που θες μα ούτε και το έτερον ήμισυ που ρομαντζάρεις τα βράδια στο κεφάλι σου, όπως και τις σκόρπιες σκέψεις που δείχνουν την προσπάθεια για αίσθημα, επιβεβαίωση, τρυφερότητα και, πάνω απ’ όλα, ζωή; Το εκφράζει. Και με αποτελέσματα ικανοποιητικά και άνω.
Τελευταίο σημαντικό στοιχείο της ταινίας, οι ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών. Κάποιοι από αυτούς πρωτοεμφανιζόμενοι (ο γιος του Val Kilmer, Jack Kilmer), άλλοι σχεδόν άγνωστοι, καταφέρνουν να επισκιάσουν σημαντικά τις ερμηνείες των μεγαλύτερων, οι οποίοι ερμηνεύονται από σαφώς γνωστότερα ονόματα. Αυτό δεν γίνεται επειδή οι πρεσβύτεροι εμφανίζονται τόσο λίγο στο πανί, μα επειδή οι ερμηνείες των νεαρών είναι τόσο αισθαντικές και προβληματισμένες που μοιάζουν να υποδύονται τους ίδιους τους εαυτούς τους και όχι κάποια γεννήματα νοήσεως. Θυμούνται αυτά τα δύσκολα σκηνικά και το μπέρδεμα του μυαλού τους και το μεταδίδουν με ακρίβεια.
Όσοι νιώθετε την απουσία των εφηβικών ταινιών, όσοι θέλετε να θυμηθείτε το παρελθόν και όσοι αρέσκεστε στη μελαγχολική (και κάπως «εναλλακτική») σκηνοθεσία, ενδώστε ανένοχα. Θα το απολαύσετε και πιθανώς να χαμογελάσετε πικρά. Οι υπόλοιποι που δε βλέπετε ταινία αν δεν αφορά στα βαθιά υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, περιττό να πω πως σας παρέχει εφόδια για κατακεραύνωση, και μάλλον άτοπη.
The Guest
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκην οθεσία: Adam Wingard
Πρωταγωνιστούν: Dan Stevens, Sheila Kelley, Maika Monroe
Διάρκεια: 99’
Ο David επισκέπτεται το σπίτι της οικογένειας Peterson, ισχυριζόμενος πως είναι φίλος του μακαρίτη γιού τους από το στρατό και του ζήτησε να τους προσέχει. Μέρα με τη μέρα, ο άγνωστος νεαρός θα βοηθά την οικογένεια και θα δεθεί μαζί της. Μα μερικοί φόνοι που διαπράττονται στην πόλη, θα οδηγήσουν σε υποψίες την κόρη της οικογένειας σχετικά με την ταυτότητα του φιλοξενούμενού τους. Γεμάτο ένταση, καλογραμμένες ατάκες, φαντεζί σκηνοθεσία, χιούμορ και μια εξαίσια ερμηνεία από τον Dan Stevens, το The Guest αποτελεί την ένοχη απόλαυση που δύσκολα της λες όχι, μα κι αυτή σε αποζημιώνει κατάλληλα.
The Equalizer
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Antoine Fuqua
Πρωταγωνιστούν: Denzel Washington, Marton Csokas, Chloe Grace
Διάρκεια: 131’
Ο McCall προσπαθεί να εγκαταλείψει το σκοτεινό παρελθόν του και να ξεκινήσει μια νέα ζωή, χωρίς εξάρσεις και ριψοκίνδυνες καταστάσεις. Η γνωριμία του με την Teri, μια κοπέλα μπλεγμένη στα δίχτυα της ρώσικης μαφίας, θα τον βάλει σε σκέψεις. Δεν μπορεί να μη βοηθήσει αυτούς που το χρειάζονται, κάτι τέτοιο είναι ενάντιο στον κώδικά του. Για καλή του τύχη, η παρελθοντική του εκπαίδευση θα τον βοηθήσει στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης και την επιβολή τιμωρίας σε αυτούς που καταπατάνε το δίκιο των αδυνάτων. Διασκεδαστική περιπέτεια, μα, ομολογουμένως, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο έντονη και να μην προσπαθεί διαρκώς να δώσει βάρος στον κεντρικό ήρωα, όπως και έναν τόνο σοβαρότητας, τα οποία δημιουργούν μια αίσθηση κόπωσης.
Στην επόμενη σελίδα: Ένας Πύργος Στην Ιταλία / Στο Σπίτι / Το Παιδί Με Την Κουρδιστή Καρδιά
Page: 1 2