Τέσσερις τροχοί, ένας οδηγός, μέταλλα που στριγκλίζουν, λάστιχα που τσιρίζουν: δεν χρειάζονται περισσότερα για να στήσεις μια αληθινή σκηνή καταδίωξης, απ’ αυτές που η αδρεναλίνη υποκαθιστά τη βενζίνη, κι η φαντασία του σκηνοθέτη, η τόλμη των κασκαντέρ κι η μαγεία του σινεμά αναλαμβάνουν να αφήσουν στη μνήμη σου σημάδια πιο ανεξίτηλα κι απ’ αυτά του καουτσούκ στο οδόστρωμα. Από τον Δρόμο της Οργής μέχρι τον Άνθρωπο απ’ τη Γαλλία κι απ’ το Bullit μέχρι το Ronin, αυτές είναι δέκα σκηνές καταδίωξης που έγραψαν κινηματογραφική ιστορία, και θα σου κάνουν ιδανική παρέα μέχρι την 25η Μαρτίου, οπότε και θα κορυφωθεί το αφιέρωμα των καναλιών Novacinema στην τετραλογία του Mad Max, με τον μαραθώνιο όλων των ταινιών της σειράς.
Όπως πάντα, παράλληλα με τις προβολές τους στα κανάλια Novacinema, οι τέσσερις ταινίες του Mad Max θα είναι επίσης διαθέσιμες για live αλλά και On Demand προβολή μέσω του Nova Go, σε laptop, tablet ή smartphone, χωρίς καμία επιπλέον χρέωση.
Bullit (1968) – Ο Βασιλιάς του Cool, ο Steve McQueen, μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων μάς δίδαξε επίσης και τη θέση του αμαξιού στη μεγάλη οθόνη: λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού, κανείς δεν βοήθησε το αμάξι να γίνει κινηματογραφικό σύμβολο όσο ο McQueen, και το Bullit, μια απ’ τις ελάχιστες ταινίες της εποχής της όπου η μεγάλη καταδίωξή γυρίστηκε απ’ τον ίδιο τον σκηνοθέτη (Peter Yates) κι όχι κάποια βοηθητική μονάδα, μετέτρεψε την Ford Mustang σε έμβλημα ηρωισμού, αλλά και πραγματικό όργανο συμφωνικής ορχήστρας, έτσι όπως τα μαρσαρίσματα της μηχανής και οι στριγκλιές απ’ τα λάστιχα, πήραν τη θέση τον βιολιών στο soundtrack της σκηνής.
The French Connection / Ο Άνθρωπος απ’ τη Γαλλία (1971) – Εκτός του ότι γυρίστηκαν την ίδια εποχή περίπου, ετούτο το κατασκοπικό θρίλερ του William Friedkin μοιράστηκε με το Bullit τον ίδιο επι κεφαλής κασκαντερικών και βασικό οδηγό στις καταδιώξεις: τον Bill Hickman. Εμβληματική μορφή της τέχνης του, ο Hickman σχεδίασε την αξεπέραστη σκηνή μιας διαχρονικά φρέσκιας ματιάς στο κατασκοπικό θρίλερ, με τον Gene Hackman να κλέβει μια Pontiac LeMans για να κυνηγήσει ένα υπερυψωμένο τρένο κάτω απ’ τις γέφυρες του Brooklyn, κι ως το τέλος της σκηνής να μην του έχουν απομείνει και πολλά περισσότερα απ’ το τιμόνι στα χέρια και το κάθισμα κάτω απ’ τον κώλο του.
Ronin (1998) – Μια απ’ τις καρακλασικότερες σκηνές καταδίωξης στην ιστορία του σινεμά, και γυρίστηκε μόλις το 1998, το αμαξοκυνηγητό στους δρόμους και τα τούνελ του Παρισιού με τον Robert De Niro πίσω απ’ τo τιμόνια, εκτός του ότι είναι το σινεμά μηχανοκίνητης δράσης στα καλύτερά του (και πώς να μην είναι, αφού ο John Frankenheimer προσέλαβε πιλότους της Formula 1 για να οδηγήσουν τις BMW, τα Audi και τις Mercedes των σκηνών του), τα μαρσαρίσματα του Ronin αποτελούν και ιδανικό παράδειγμα του πώς μπορείς να πάρεις την τέχνη της καταδίωξης και να την φέρεις στη νέα εποχή, διατηρώντας όλα τα στοιχεία κλάσης και φινέτσας που την κάνουν εκρηκτική.
To Live and Die in LA / Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες (1985) – Ο William Petersen σε Chevrolet Impala, ο gonzo πράκτορας στην ταινία του William Friedkin θα μπορούσε να διδάξει κάνα δυο πραγματάκια στον συνάδελφό του απ’ το The French Connection, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε νταλίκες, κοφτές στροφές σε ανισόπεδες ράμπες, και μια επική κούρσα ανάποδα στην εθνική, σε μια ατέλειωτη σκηνή καταδίωξης που ό,τι της λείπει σε εκρήξεις, το αναπληρώνει με καυτά τιμόνια και μουράτα Αviator γυαλιά.
The Rock / Ο Βράχος (1996) – Όποτε τον ρωτήσουν ποιας ταινίας τα γυρίσματα απόλαυσε περισσότερο, ο Michael Bay απαντάει πάντα το Τhe Rock, κι όχι άδικα: μια απ’ τις τελευταίες δουλειές που ο Αμερικανός σκηνοθέτης μπόρεσε να γυρίσει με κάμερα σε αληθινά σκηνικά, κι όχι με κομπιούτερ σε πράσινα δωμάτια, το Ο Βράχος παραμένει μια απ’ τις πιο αδρεναλινικές αμερικανίλες των 90s κι ίσως το απόλυτο μάθημα στη φρενίτιδα που πιάνει τον Bay μπροστά στη μονταζιέρα. Το έντονο, νευρώδες, και πληθωρικό του στυλ σε πλήρη εγρήγορση, είναι αυτό που κάνει και την καταδίωξη των Nicolas Cage και Sean Connery αξέχαστη.
Gone in 60 Seconds / Σε Εξήντα Δευτερόλεπτα (1974) – Όχι, δεν έχουμε δυο Nicolas Cage στην ίδια λίστα: αυτή η παραμελημένη κλασικούρα του 1974 κρύβει στα καρέ της την πιθανότατα πιο μεγάλη σε διάρκεια σκηνή καταδίωξης στο σύγχρονο σινεμά, με 40 λεπτά ασταμάτητης δράσης να δίνουν το στίγμα του σκηνοθετικού bravado με το οποίο ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής HB Halicki διέλυσε πάνω από 90 αυτοκίνητα, σε μια σειρά από ατυχήματα εκ των οποίων πολλά δεν ήταν σκηνοθετημένα: τα γυρίσματα χρειάστηκε να σταματήσουν μέχρι ο Halicki να συνέλθει από το αγκάλιασμα ενός αυτοκινήτου του με μια κολόνα, και κατά τραγική ειρωνεία, μια άλλη κολόνα στοίχισε τη ζωή του Halicki, όταν προσγειώθηκε πάνω του στα γυρίσματα του sequel.
The Bourne Supremacy / Στη Σκιά των Κατασκόπων (2004) – Πολλά απ’ τα βάσανα της σύγχρονης ταινίας δράσης μπορούν να εντοπιστούν στον Paul Greengrass και την οπτική που έφερε στο είδος με την τριλογία του Bourne, αυτό το ασταμάτητο κούνημα της κάμερας και τα υστερικά κοψίματα σε ρυθμούς που κάνουν ακόμη και τον Michael Bay να μοιάζει με Aleksandr Sokurov στη σύγκριση, όμως ο Greengrass ήταν και παραμένει ο πιο εύγλωττος ομιλητής αυτής της κινηματογραφικής γλώσσας, κι αυτό το κυνηγητό που είχε στήσει στους δρόμους της Μόσχας στη δεύτερη ταινία της σειράς που μάς εδραίωσε τον εναλλακτικό James Bond των ‘00s, είναι μια εξαιρετική απόδειξη.
Terminator 2: Judgement Day / Ο Εξολοθρευτής 2: Η Μέρα της Κρίσης (1991) – Πολλές εξαιρετικές σκηνές καταδίωξης μπορεί να βρει κανείς στις ταινίες του Εξολοθρευτή, καμία όμως δεν φτάνει το μεγαλείο της έμπνευσης και της εκτέλεσης του κυνηγητού που χαράζει πολύ νωρίς την οθόνη στη δεύτερη ταινία του franchise: ένα λιπόσαρκο μηχανάκι δύσκολα θα μπορούσε να συγκριθεί με την επιβλητική ιπποδύναμη μιας τεράστιας νταλίκας που αφήνει πίσω της συντρίμμια καθώς ο T-1000 κυνηγάει τον νεαρό Connor, όμως η πλάστιγγα γυρίζει όταν ο Τ-800 του Arnold Schwarzenegger μπαίνει στο παιχνίδι, εκπέμποντας coolness τόσο φονικό όσο κι η κοντόκανή του καραμπίνα, καβάλα στη φωνακλάδικη Harley στους δρόμους και τους τεχνητούς χειμάρους του LA.
Mad Max 2: The Road Warrior (1981) – Σ’ έναν κόσμο όπου τα καύσιμα αποτελούν μεγαλύτερη πολυτέλεια κι απ’ το τρεχούμενο νερό, αλλά αφθονούν τα υλικά για θεότρελα χτενίσματα κι αλλόκοτα μακιγιάζ, ένας απρόθυμος ήρωας εμφανίζεται απ’ τις σκόνες τις ερήμου για να σώσει την ανθρωπότητα, κλέβοντας μια τεράστια βυτιοφόρο γεμάτη φρέσκο μυρωδάτο πετρέλαιο, κι όπως είναι λογικό, η κόλαση η ίδια αμολάει τα λαγωνικά της ξωπίσω του, σε μια σκηνή καταδίωξης που αψηφά τη λογική την ίδια, απλώνοντας επί 20 ολόκληρα λεπτά απανωτές εκρήξεις δράσης και σασπένς –μια μεγαλειώδης σκηνή δράσης που παρέμενε αξεπέραστη μέχρι ο George Miller να επιστρέψει φέτος και να κάνει το αδιανόητο, μεταφέροντας το τσίρκο στην οθόνη με το Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής.
Casino Royale (2006) – Ταινία Bond χωρίς αμαξοκυνηγητό δεν είναι ταινία Bond, και το καλύτερο αμαξοκυνηγητό στην ιστορία του Bond έχει πιθανότατα καταγραφεί με τον Roger Moore πίσω απ’ το κίτρινο Citroen του For Your Eyes Only / Για τα Μάτια σου Μόνο (1985), όμως ποιος άντρας δεν ένιωσε ένα χτύπημα κάπου εκεί στα χαμηλά του, όταν ο Daniel Craig καταπίνει τα χιλιόμετρα της βρεγμένης ασφάλτου με την Aston Martin του στο Casino Royale, και κόβει το τιμόνι απότομα για να μετατρέψει το αμάξι σε ιπτάμενη σβούρα πριν το κάνει χαρτοπόλεμο στα χωράφια δίπλα, μόνο και μόνο για να μην πατήσει την Eva Green που είναι δεμένη στη διπλή γραμμή; Και να πεις τουλάχιστον πως η γκόμενα το άξιζε…
