Λίγο πριν την έκθεση “A Voyage Within”, όπου 47 φωτογραφίες του Βαγγέλη Κύρη, τυπωμένες σε ύφασμα και κεντημένες από τον Anatoli Georgiev, θα εκτεθούν στο κτήριο Αμαλίας 36, ο φωτογράφος αφηγείται στην Popaganda πέντε εικονογραφημένες ιστορίες…
Αυτό είναι ένα μαντήλι που σύμφωνα με την Εβραϊκή παράδοση δεν πρέπει να ακουμπήσει ποτέ στη γη. Στυλιστικά με ενδιαφέρουν πολύ οι ενδυμασίες των απολυταρχικών καθεστώτων και των θρησκειών, οι στολές, θεωρώ ότι φέρουν μαζί τους μία αυστηρότητα και μία μεγάλη δύναμη, που μπορεί ακόμη και να ενισχύει τον φανατισμό υπέρ μίας θρησκείας ή ιδέας. Με το ίδιο μοντέλο έκανα, σε αντιπαραβολή, και έναν Παλαιστίνιο. Ενώ είναι το ίδιο πρόσωπο, το βλέμμα αυτής εδώ της εκδοχής του έχει τη δύναμη της επιβολής, ενώ του Παλαιστίνιου κουβαλάει έναν φόβο. Επέλεξα όμως μαζί με την «accidental curator» της έκθεσης, την Έρικα Βασιλείου, να μην εκθέσω τη δεύτερη εικόνα γιατί θα μπαίναμε σε ένα άλλο είδος διαλόγου που ξεφεύγει από το θέμα της έκθεσης…
Αυτή η στολή ανήκει στη Χριστίνα Τζαμάλα που μας έχει δώσει πολλές φορεσιές από την προσωπική της συλλογή…κι αυτή η εικόνα είναι μία καλή ευκαιρία να την ευχαριστήσουμε. Όλες οι στολές της συλλογής της, πέρα από τη μοναδική τους αισθητική, ήταν ένας υπέροχος καμβάς για τα κεντήματα του Ανατόλι Γκεοργκίεφ…
Η κάπα αυτή είναι αγορασμένη στη Φιλιππούπολη, οι θρακιώτικες ενδυμασίες μοιάζουν πολύ με τις βουλγάρικες κι αυτό είναι, για μένα, ένα στοιχείο με πολύ ενδιαφέρον. Η ιδέα της αγνότητας της εφηβείας, ενός βοσκού που ζει στη φύση ανάμεσα σε φυτά αλλά και ζώα, απέχει όλο και περισσότερο από τη ζωή μας σαν βίωμα και εικόνα. Με συγκίνησε αυτή η ιδέα και ήθελα να την κάνω εικόνα, με ενδιαφέρει η αγνότητα της φύσης σαν αφορμή για μία καινούργια έκθεση. Και γω στην εφηβεία μου περνούσα τα καλοκαίρια μου στις γιαγιάδες, στην Αντίπαρο και την Πελοπόννησο, έζησα πολύ κοντά στη φύση.
Αυτή η εικόνα συμβολίζει τις κουβέρτες που μοίρασε η Αμερική στους Ινδιάνους για να τους βοηθήσει, ενώ στην ουσία τους σκότωσε. Αυτή η σκέψη μου φέρνει οργή, αλλά θεωρώ ότι είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να αγνοούμε. Σε αυτή την εικόνα εγώ εστιάζω στο βλέμμα που κοιτάζει μακριά, στον ορίζοντα, ενώ την ίδια ώρα έχει σκοτωθεί από τους Δυτικούς. Αυτή είναι μία αίσθηση απόλυτα εναρμονισμένη με τη φιλοσοφία των Ινδιάνων.
Είναι δύο ζώνες από ένα από τα πιο αγαπημένα μου ταξίδια, στην Υεμένη. Είναι χειροποίητη και μέσα σε αυτή τοποθετούν τα κουτάκια με τις προσευχές τους, μαζί με τα μαχαίρια και τα πιστόλια τους. Αυτός ο συνδυασμός, αυτή η θέση που τοποθετούν τις ευχές τους μαζί με τα όπλα τους, πάνω από την ήβη, στην περιοχή της κοιλιάς, μου κάνει πολύ συγκινητικός, για αυτή την τόσο βασανισμένη χώρα.