Ο Beau Willimon τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω σαν να ήταν ελατήριο και όταν τελικά έρχεται ο καιρός, ένα χρόνο μετά, αποφασίζει να το αφήσει να διαγράψει μια ταχύτατη ημικυκλική πορεία για να σκάσει με δύναμη στο σαστισμένο μάγουλο του τηλεθεατή. Ένα χαστούκι. Αυτή ήταν η πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν του House of Cards. Δεν θα πούμε περισσότερα γιατί κάθε κουβέντα μπορεί να είναι ένα μικρό (ή ένα τεράστιο) σπόιλερ. Μόνο να αναφέρουμε ότι το πρώτο επεισόδιο με ό,τι τέλος πάντων συμβαίνει και με το επικό λογύδριο του Kevin Spacey στο τέλος, θα ήταν υποψήφιο για το καλύτερο επεισόδιο της χρονιάς (ναι, από τώρα) αν δεν είχαμε προλάβει να δούμε το τρίτο επεισόδιο του True Detective. Αχ αυτή η τηλεόραση.
Κατά τ’ άλλα καλωσορίσαμε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Lake Bell, μιας κωμικού που στοιβαζόταν σε δεύτερους ρόλους είτε indie ταινιών, είτε rom com χαριτωμενιών του Hollywood με τον Αshton Kutcher! Βρίσκοντας εδώ την προσωπική της γραφή, η Bell καταπιάνεται με την σχέση πατέρα-κόρης, με την προσπάθεια να διαδεχτείς/ ξεπεράσεις κάτι που έχει γίνει μυθικό από κάποιον που το ‘κανε πριν από ‘σένα, με τον σεξισμό, με τις δύσκολες post millenium σχέσεις, αλλά και με την νοσταλγική αγάπη για τα κινηματογραφικά trailers και την δύναμή τους. Η ταινία της λέγεται In a world…, οι λέξεις με τις οποίες ξεκινά δηλαδή μια voice over αφήγηση ενός trailer…
Μήνυμα από τον γυναικείο πληθυσμό του Βελγίου: Όταν μάθαμε ότι η νέα ταινία του Jarmusch απαρτίζεται από βαμπίρ, ξενερώσαμε λιγάκι καθώς δεν είμαστε και ιδιαίτερα φίλες του είδους. Ευτυχώς, όμως, η αγάπη μας για το σκηνοθέτη υπερνίκησε τα στερεότυπα και η κρυφή ελπίδα μας, ότι δύσκολα θα μας απογοητεύσει ακόμα και αν κάνει ταινία με εξωγήινους, βγήκε αληθινή. Γιατί, τελικά, το Only lovers left alive, δεν είναι μια ταινία για βρικόλακες. Στην πραγματικότητα, είναι μια ευφυής αλληγορία, ένα τεράστιο σχόλιο για τον κατακερματισμό, την κοινωνική αποξένωση, την απαξίωση της τέχνης και της δημιουργικότητας, που κατακλύζουν τους καιρούς μας. Είναι μια κριτική του σύγχρονου τρόπου ζωής, με έντονα στοιχεία αυτοαναφορικότητας αλλά και χιούμορ. Το γεγονός μάλιστα ότι αφιερώνει τη ταινία στη γυναίκα του (καλλιτέχνης και η ίδια), επιβεβαιώνει το προσωπικό στοιχείο και απομακρύνει κάθε υποψία horror film. Πρόκειται, ουσιαστικά, για τη συνειδητοποίηση του ότι η τέχνη τους επιζεί μόνο μέσα από την αφοσίωση και τη συντροφικότητα.
Παγωμένο κεφάλι, ζωή πνιγηρή σα λάσπη και μόνη διέξοδος: τα εξώφυλλα από παλιά fantasy βιβλία. Ωσάν αγάμητοι έφηβοι τρίψαμε τα μαγικά αυτά λυχνάρια και βρεθήκαμε –ξανά- σε μέρη δίχως ήλιο, γεμάτα σταλαγμίτες, στο Underdark όπου σκοτεινά ξωτικά να κάνουν ότι τους λένε οι αφέντρες τους. Και το όνομα αυτού Drizzt Do’ Urden. Ένα drow, ένα dark elf δηλαδή, που πήγε κόντρα στο πεπρωμένο της φυλής του. Αυτός δεν είναι μοχθηρός, δεν είναι δολοπλόκος, αυτός δε γουστάρει το φόνο, δεν γουστάρει τελετές μαύρης μαγείας, αυτός δεν κάνει ότι του λένε τα θηλυκά. Είναι ο μεγαλύτερος σκατίφλωρας που γέννησε ποτέ η μάνα γη των forgotten realms -και ένας λογοτεχνικός ήρωας χρυσωρυχείο για τον δημιουργό του R. A Salvatore. Έλα μου όμως που το prequel της σειράς όπου πρωταγωνιστεί, το Homeland, είναι μια εξαιρετική σπουδή σε μια κοινωνία ανεστραμμένο καθρέφτη της καλής καγαθής χριστιανικής οικογενείας. Κάτι τέτοια, τελικά, μας θυμίζουν τις ρίζες μας –μακριά από τα πρέπει, τα φαίνεσθαι, και το σημερινό ναυάγιο της ζωής μας.
Τέλος, χάσαμε μια δουλειά αυτές τις μέρες κι αυτό μας στοίχισε κάπως. Έτσι κλείσαμε τα φώτα, δυναμώσαμε τα ηχεία κι αφήσαμε τον μαγικό ρεαλισμό των τραγουδιών του KU, να πασπαλίσει με λίγη από την μαγεία του και το δικό μας ωμό ρεαλισμό. Ακούσαμε, λοιπόν, το Feathers του KU, του εικαστικού και θεατρικού καλλιτέχνη Δημήτρη Παπαδάτου, που μετά από δώδεκα χρόνια παρουσίας στο μουσικό χώρο κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό δισκογραφικό πόνημα. Μουσική και στίχοι αυτοσχεδιασμένα σχεδόν στο δευτερόλεπτο της ηχογράφησης, με κατευθυντήριες τις σκέψεις: του σκύλου, της γυναίκας του και της ζωής του σε έναν τόπο που θεωρεί ανελεύθερο. Κομμάτια άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά, άλλες φορές πιο ηλεκτρονικά, άλλες με εντονότερη παρουσία μουσικών οργάνων, πάντα κινούμενα στο δίπολο του φωτός και του σκότους, της χαράς και της λύπης με μια όμως ανατρεπτικά θετική επίγευση.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.