Στα γρήγορα: 13ο studio album για τον Bono και την κομπανία στην Interscope. O δίσκος επρόκειτο να κυκλοφορήσει μέσα στο 2016, αποτελώντας τη συνέχεια του Songs Of Innocence (2014) αλλά οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις έκαναν τον Bono να θέλει να ξαναγράψει τους στίχους ώστε να έχουν εντονότερη πολιτική χροιά. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε 11 διαφορετικά studios, συμπεριλαβανομένων των Elecric Lady Studios στο Los Angeles, ενώ στα τρία χρόνια που φτιαχνόταν (2014-2017) από την καρέκλα του παραγωγού πέρασαν 9 άνθρωποι: Jacknife Lee με τον Ryan Tedder και τον Steve Lillywhite, Andy Barlow, Jolyon Thomas, Brent Kutzle, Paul Epworth, Danger Mouse και Declan Gaffney.
Την ακούσαμε: Κλασικός εικονογραφημένος Bono ως άλλος πολιτικός ιεροκήρυκας σε έναν δίσκο που για λίγο σου δημιουργεί μία νοσταλγική αίσθηση εποχής All That You Can’t Leave Behind (“You’re The Best Thing About Me”, “Get Out Of Your Own Way”). Αίσθηση η οποία περνά ανεπιστρεπτί με κομμάτια που θα έπρεπε να παραμείνουν σε σκονισμένα b-sides ή έστω να καταλήξουν χιτάκια των Kasabian (“American Soul” με συμμετοχή του Kenrdick Lamar). Αν ο Bono είχε αυτογνωσία θα απηύθυνε στον εαυτό του το στίχο “When the lights go out, throw yourself about” (“The Black Out”) και μάλλον έχει έτοιμη την απάντηση για την αποδοχή του δίσκου: “Cause this is a song / A song for someone / Someone like me” (άντε και για το Rolling Stone, στο οποίο ο δίσκος έχαιρε διθυράμβων) στο «γρουσούζικο» “13(Τhere Is A Light)”. Tο καλύτερο πράγμα σε αυτόν τον δίσκο είναι το εξώφυλλο, από τον φακό του Anton Corbijn.
Τρέξε μακριά: Ωραία περνάμε με το βινύλιο του Joshua Tree.
Τ’ είπες τώρα; «Όσο το Songs Of Experience κυλάει, οι U2 μπορεί εύλογα να αντιταχθούν ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει μία μπάντα του βεληνεκούς τους από το να παρασκέφτονται: αν ήσουν μπάντα με καριέρα 40 ετών και έχεις βγάλει 1 δισεκατομμύριο δολάρια στις τρεις τελευταίες περιοδείες σου, μάλλον τείνεις να μην σκέφτεσαι καθόλου.» –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 65/100 –Metacritic