«Δεν υπάρχει καταγγελία, απλά προσπαθώ να πάω πέρα από την διαπίστωση».
«Δεν υπάρχει καταγγελία, απλά προσπαθώ να πάω πέρα από την διαπίστωση».
Οι άνθρωποι που θέλουν να πηγαίνουν μπροστά πάντα εμπλέκονται με πράγματα που έχουν να κάνουν με το αντικείμενο που αγαπαπάνε δημιουργώντας μια δίνη γύρω από αυτό. Πάνε ίσως και 10 χρόνια από τότε που πρωτογνώρισα τον Στυλιανό Τζιρίτα σε ένα απο εκείνα τα cosmic gigs που έδινε στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Έκτοτε τον συναντώ στα παζάρια δίσκων, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, στα social media και αλλού, μιλώντας πάντα για μουσική. Η αφορμή αυτή την φορά είναι η δημιουργία του δικού του label και η κυκλοφορία σε κασέτα μιας πολύ ιδιαίτερης συλλογής από νέους ηλεκτρονικούς παραγωγούς με concept την ηλεκτρονική μουσική στην επιστημονική φαντασία.
Τι σκέφτηκες ακριβώς σαν concept όταν μπήκες στην διαδικασία να ξεκινήσεις αυτό το compilation; Δεν ήταν έμπνευση αλλά διαπίστωση. Γνωρίζοντας προσωπικά τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες γνώριζα και του καθενός την εμμονή με διάφορα σκέλη της επιστημονικής φαντασίας. Ανεξαρτήτως αν γνώριζα ότι ο καθείς έχει διαφορετικό φορτίσιμο, άλλος στη λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας, άλλος στην κινηματογραφική παρακαταθήκη της, άλλο στη ρωσική σκελέα και άλλος στην αμερικάνικη σκελίδα, εντούτοις υπήρχε ένας κοινός τόπος. Ο φουτουρισμός ως πραγμάτωση εμμονών, επιδιώξεων και οράματος.
Είμαι σίγουρος πως θα μπορούσες να ηχογραφήσεις τον εαυτό σου, επινοώντας 15 διαφορετικά band ή solo names και να έκανες τη συλλογή. Σε έχω ικανό και το έχεις αποδείξει στο παρελθόν. Γιατί δεν το έκανες; Διότι κάποια στιγμή τελειώνεις με τον εαυτό σου σε επίπεδο προβολής και τον περιορίζεις σε αυτά που κάνει. Δεν μπορώ να επινοήσω τον εαυτό μου ως ηλεκτρονικό συνθέτη και ας χρησιμοποιώ ηλεκτρονικά μέσα σε συνθέσεις. Δεν είμαι ηλεκτρονικάς, σε καμία περίπτωση. Από την άλλη επειδή ακριβώς βγαίνει στη δική μου εταιρεία (την A Man out of A Man) φρόντισα να μην είμαι μέσα. Θα ήταν περιαυτολογία στον ύψιστο βαθμό. Δεν έκανα εταιρεία για να βγάζω αποκλειστικά τα δικά μου πονήματα.
Σε τι διαφέρουν οι Έλληνες συνθέτες ηλεκτρονικής μουσικής του 1980 (βλ. Ξενάκη, Μικρούτσικο, Κατσούλη) με τους σημερινούς; Πραγματικά ενδιαφέρουσα ερώτηση και επίσης πραγματική η διαφορά μεταξύ των ονομάτων που εμφανίζονται σε αυτή τη συλλογή με την εξαίρεση ενός σε σχέση με τα ονόματα που αναφέρεις. Η διαφορά έγκειται στο ότι στην περίπτωση της τριάδας που αναφέρεις έχουμε μια παιδεία κονσερβατορίου και το κυριότερο επιρροή από τη λόγια μουσική του 19ου και 20ου αιώνα που μπορεί να μην απουσιάζει από ένα σεβαστό ποσοστό των μουσικών που εμπεριέχονται στη συλλογή αλλά από την άλλη βασικός προμαχώνας των περισσότερων είναι οι παρυφές του rock n roll ακόμα και όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν βουτήξει στους Kraftwerk όσο και στον Stockhausen. Η εξαίρεση που ανέφερα έχει να κάνει με τον Δημήτρη Καμαρωτό, διαπρεπή μουσικό της ημεδαπής (και όχι μόνο) o οποίος έχει διαφορετική ραχοκοκαλιά στην εκπαίδευση του, για την ακρίβεια ήταν μαθητής του Ξενάκη.
Το improvisation στην Ελλάδα θεωρώ πως είναι λίγο παρεξηγημένο. Ο κόσμος δεν αφήνει τον μουσικό να αναπτυχθεί, βιάζεται, θέλει να μπει στο «ψητό». Οι ρυθμοί είναι πια πιο γρήγοροι ενώ η μουσική μένει πολλές φορές πίσω. Οι «Έλληνες συνθέτες ηλεκτρονικής μουσικής σε επίπεδα επιστημονικής φαντασίας» θέλουν χρόνο και ησυχία για να αφομοιωθούν. Ποιά η γνώμη σου; Ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι εγγενές σημείο της συλλογής. Θεωρώ ότι δεν μπαίνεις σε αυτό το genre, άμα χρειαστεί να μπει κάτω από κάποια ταμπέλα αυτό θα είναι μάλλον το ambient και electronic. Σαφώς και υπάρχει αυτοσχεδιασμός στη φάση της σύνθεσης και ηχογράφησης αλλά η συλλογή δεν κατατάσσεται εκεί η συλλογή. Ο αυτοσχεδιασμός από την άλλη είναι παρεξηγημένος και από τις δύο πλευρές. Και το κοινό δε γνωρίζει ότι ακόμα και ο Louis Armstrong αυτοσχεδίαζε (γι’ αυτό και ξεχώρισε μέσα στα πορνεία η μουσική του) αλλά και πολλοί που κάνουν κατάχρηση του όρου δε γνωρίζουν ότι αυτοσχεδιασμός δε σημαίνει ανοίγω πέντε κουτιά παραμόρφωσης και ξετυλίγω σόλα του στυλ «στο γάμο του Καραγκιόζη».
Η συλλογή απαρτίζεται ομολογουμένως από ενδιαφέροντα ονόματα. Κάποιοι με παρελθόν και κάποιοι πιο νέοι μουσικοί. Πως έγινε η επιλογή τους; Γνώριζα την εμπλοκή πολλών εξ αυτών με την επιστημονική φαντασία όπως σου είπα και παραπάνω. Με τον Αντώνη Λιβιεράτο έχω μοιραστεί τη σκηνή, έχω παίξει καλεσμένος του, έχει παίξει σε δίσκους μου, τον Γιάννη Παπαϊωάννου (ION) τον ξέρω χρόνια σε προσωπικό επίπεδο, τον Δημήτρη Παπαδάτο (The Hydra) εκτός του ότι τον γνώριζα προσωπικά ήθελα εδώ και χρόνια να κυκλοφορήσω κάτι δικό του, ο Bellerοphone είναι αγαπημένος μου Έλληνας συνθέτης, ο Right Knider ήρθε ως σύσταση από τον Παπαδάτο και έμεινα έκπληκτος από τη δουλειά του σε επίπεδο cut up, για τον Δημήτρη Καμαρωτό ό,τι και να πω είναι λίγο, είμαι αφοσιωμένος οπαδός της μουσικής του για το θέατρο και είναι πραγματικά τιμή μου που συμμετείχε, οι Videogame Orchestra είναι τόσο γιαπωνέζοι στην ψυχή που δεν μπορούσε να λείπει η εμμονική ματιά τους, ο Αχιλλέας Χαρμπίλας είναι απλά ένας από τους καλύτερους έλληνες μουσικούς, στην περίπτωση του Big Fat Lips έμεινα εμβρόντητος με το track που είχε φτιάξει αρχές του καλοκαιριού και του το ζήτησα κατευθείαν, οι Sone Urbia είναι γνωστοί και μέσω της δικής τους εταιρείας, ο Yiannis Carr είναι ένας ευφυής κάφρος εκ Λάρισας, ο Spyros VJ κάνει παρθενική εμφάνιση αλλά είναι καλολαδωμένος αναλογάς, οι δε Joalz είναι γνωστοί για τη διαφορετικοί ματιά τους που δεν οφείλεται μόνο στην οπτική του βετεράνου (πια) Leon Segka.
Το γεγονός ότι πολλές παραγωγές φτάνουν στα αυτιά των ακροατών πιο εύκολα λόγω των social media είναι καλό ή έτσι δεν φιλτράρεται η πληροφορία με αποτέλεσμα να επικρατεί πανικός; Και παλαιότερα σχετικά με τα μέσα που υπήρχαν και τους αγωγούς πληροφορίας υπήρχε πανσπερμία όσο και πλημμύρα πληροφορίας. Την ίδια στιγμή που μάθαινες για τους Ugly Kid Joe ή παλαιότερα για τους Huey Lewis and the news, μάθαινες και για τους Wipers ή τους Pussy Gallore όπως και για το καινούργιο της Οπισθοδρομικής Κομπανίας ή του Κώστα Μοναχού. Σαφώς και ήταν διαφορετικοί οι αγωγοί και πιο ειδικευμένοι αν και υπάρχει και σήμερα αυτό) αλλά έτσι κι αλλιώς ο οπαδός του Massona δεν θα ενδιαφερθεί για το καινούργιο του Λάκη Χαλκιά και ο οπαδός της Φουρέιρα δεν θα δώσει δεκαράκι τσακιστό για το νέο δίσκο του Felizol και ας βρίσκονται αμφότεροι στην Ελλάδα. Μόνο οι τελειωμένοι σαν εσένα και μένα ένεκα επαγγέλματος ενημερώνονται για τα πάντα. Οι υπόλοιποι βλέπουν το ποτάμι αλλά παίρνουν κανό, και το βρίσκω απόλυτα λογικό.
Πως θα σου φαινόταν το ενδεχόμενο ενός crowd funding για να γίνει η κασέτα, βινύλιο, και μάλιστα τετραπλό, χωρίς καμία συμπίεση-έκπτωση στην ποιότητα του ήχου; Το crowd funding ενώ σε περιπτώσεις solo καλλιτεχνών το θεωρώ μια μάλλον λάθος κίνηση σε επίπεδο αυτοεκτίμησης, στην περίπτωση της συλλογής συζητήθηκε ακριβώς επειδή πρόκειται για συλλογικό έργο. Συζητήθηκε και το απέκλεισα κατευθείαν. Δεν μου αρέσει αυτή η πραγμάτωση του καλλιτέχνη μέσω του κοινού. Το κοινό έχει συγκεκριμένη δουλειά να κάνει, να ακούει και ο καλλιτέχνης συγκεκριμένη επίσης, να συνθέτει και όχι να παρακαλάει για να εκδοθεί. Αν είναι να βγει κάτι σε βινύλιο και δεν έχω τα λεφτά θα πω στους συμμετέχοντες αν θέλουν να κάνουν μια συμπαραγωγή μαζί μου, δεν θα στραφώ στο κοινό. Και παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει έκπτωση στον ήχο σε αυτό που βγάλαμε, αναλογίλα ο ήχος, όπως πολύ καλά ξέρεις είμαι οπαδός της μαγνητοταινίας.