Τη λάτρεψα τη φωνή της. Κοινότοπο, αλλά δεν θέλω να πρωτοτυπήσω. Είχε μία υγρή λύπη που φούσκωνε στα ρεφρέν και αποσυρόταν στα κουπλέ, μία παλίρροια εύθραυστου πάθους. Δεν θα πω ψέμματα, δεν ήμουν εξοικειωμένος με τον κώδικα του τραγουδιού που υπηρέτησε. Αγαπώ πολύ το λαϊκό αλλά και το ελαφρό, όμως δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι τόσο εξωστρεφείς καταθέσεις των μεγάλων καταδικασμένων ερώτων. Όμως, η Βάνου ξεπερνούσε και την θεματολογία της και την φόρμα της. Τραγουδούσε “δάκρυ” και όλα γίνονταν κλάμα. Έλεγε “αγαπάω” κι όλα γίνονταν γυναίκα. Πάντα φοβόμουν πως στο ρεφρέν του “Αν είναι η αγάπη αμαρτία” θα σπάσει σαν πορσελάνινη κούκλα, αλλά δεν έσπασε ποτέ.
Την είχα ακούσει να μιλάει για μία συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι, που για διάφορους λόγους δεν έγινε. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα προσέθετε αυτό. Εννοώ- πριν με χαρακτηρίσετε βλάσφημο- πως ακόμη κι αν είχε στην δισκογραφία της έναν δίσκο με τον Χατζιδάκι, αυτό θα είχε να κάνει με το ρεπερτόριό της αλλά σε τίποτα με την ψυχή της. Ο καθένας μας είναι πειστικός μόνο εκεί που πονάει. Η Τζένη Βάνου ήταν φτιαγμένη για να πει τον σπασμό του έρωτα, το πρώτο κάταγμα.
Τεχνικά, ήταν άρτια. Γεμάτη στις χαμηλές της, σταθερή στις ψηλές της, αλλά κυρίως αληθινή ακόμη κι όταν τραγουδούσε υπηρετώντας την κοινά αποδεχτή “σύμβαση της υπερβολής” του ερωτικού τραγουδιού εκείνων των δεκαετιών.
Δεν αντιγράφεται, δεν είναι εύκολο να την “σπουδάσει” κάποια νεότερη ερμηνεύτρια. One of a kind. Κι αν δεν λάτρεψα όλο το ρεπερτόριό της, ας πούμε πως ήταν μία ατυχία. Μία δική μου ατυχία. Όμως είναι η Βάνου και δεν έχει καμία ανάγκη τους δικούς μου αισθητικούς αστερίσκους.
Θυμάμαι, μικρό παιδί, να την ακούνε δικοί μου άνθρωποι και να κλαίνε. Τι άλλο;
Ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι στιχουργός και συγγραφέας.