Έχει ωριμάσει ο Ty. Και παράλληλα έχει ανεβάσει τον πήχη των zerofucksgiven σε άλλα επίπεδα. Μόνο ένα ξεκάθαρο, αγνό, κραυγαλέο ταλέντο σαν το δικό του μπορεί να τη σκαπουλάρει χωρίς να φάει αυγά κλούβια. Μονο μια ιδιοφυΐα μπορεί να μπερδέψει το “Cherry Red” των Groundhogs με μια space prog σαρωτική διασκευή Hot Chocolate και με ένα αγνώστων λοιπων στοιχείων punk απόβρασμα διάρκειας μονο 30 δευτερολέπτων, ένα σόλο σαξόφωνο, το αυτομαστίγωμα του ανατριχιαστικού φαλτσέτου του “Love Fuzz” και ένα χειμαρρώδες έμεσμα από κιθάρες εμπνευσμένες από Ray Davies, grunge, Marc Bolan, Neil Young και αγνώστων λοιπων στοιχείων riffs.
Κάνει ό,τι του κατεβαίνει, με την υπερφυσική ιδιότητα του σούπερ ήρωα που δεν αποξενώνει κανένα. Μπολιάζει το glam με το metal, δημιουργεί μια ασταμάτητα μπουκωμένη prog rock φασαρία, κάπου στη μέση του σετ κουλάρει και το χάος διαδέχεται μια μπαλάντα με το κοινό να ανάβει αναπτήρες σα να βλέπει Scorpions. Και όλο αυτό εχει τόσο πολύ νοήμα διάολε.
Είναι μια καλή ανταμοιβή η σημερινή συναυλία, αφού εν αγνοία του ο Ty Segall μας έχει δημιουργήσει κάποια προβλήματα φέτος. Ένα τηλεφώνημα από το σχολείο, απέδειξε πως ο μικρός μου γιος έχει εμπεδώσει πολύ καλά το τελευταίο άλμπουμ αφού αποφάσισε να τραγουδήσει στη δασκάλα του με μπρίο και βροντερή φωνή ολόκληρο το αγαπημένο του τραγούδι, συμπεριλαμβάνοντας το στίχο “making love to you is such a thrill” και φυσικά φρικάροντάς τη κανονικότατα. Δεν του έγινε ποτέ παρατήρηση από εμάς μετά το συμβάν. Μετά βίας κρατήσαμε το μειδίαμα που ήθελε να γίνει τρελό γέλιο, με δυσκολία κρύψαμε την περηφάνεια. Μπορεί και να είμαστε ήδη στο έλεος της κοινωνικής λειτουργού. Ποιος ξέρει.
Αν προστεθεί σε αυτό και το δράμα του «γιατί δεν μπορώ να έρθω και εγώ στη συναυλία mummy», η εβδομάδα ήταν δύσκολη. Εύλογα σε κάνει να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να αρέσει ο Ty σε ένα εφτάχρονο. Μήπως επειδή μερικές φορές ακούγεται σαν μεταλάδες Teletubbies; Ή μήπως επειδή τα παιδιά εχουν το χάρισμα να ξεχωρίζουν τις ιδιοφυίες από απόσταση, χωρίς να εχουν επίγνωση, ακολουθώντας απλά το ενστικτό τους;
Όπως και να έχει η αποψινή βραδιά ειναι έπος με όλη τη σημασία της λέξης. Το κατάμεστο Forum ειναι ιδρωμένο και χοροπηδάει τόσο στο κάτω διάζωμα όσο και στο πάνω. Οι ταμπελες “Crowd Surfing Is Prohibited” στέκουν βλοσυρές και άχρηστες σαν τους σεκιουριτάδες. Άπειρα σώματα ταξιδεύουν από τη μια άκρη του θεάτρου στην άλλη. Ρούχα και παπούτσια πετούν στον αέρα πάνω από τα κεφάλια μας, αισθάνομαι σαν καρτούν-κομπάρσος σε επεισόδιο Tom & Jerry. Το λευκό πουκάμισο του πρωταγωνιστή κολλά στο σώμα του από τον ιδρώτα λες και τον έχουν περιλάβει με σωλήνα. Δεν κουνιέται από τη θέση του, σα να στέκεται σε ναρκοπέδιο, το σγουρό μαλλί του όμως δε σταματά να στροβιλίζεται. Μια ακόμα απο τις αρετές του Ty, το καλύτερο headbanging, μια ακόμα προσωπική του νίκη. Δύο σχεδόν ώρες μετά την έναρξη ο Καλιφορνέζος και η μπάντα του αφήνουν τη σκηνή μα το κοινό δε θέλει να φύγει. Στα βουλωμένα από τα ντεσιμπέλ ολων αυτιά ο ήχος από το πάτημα των πλαστικών ποτηριών στο δάπεδο πολλαπλασιάζεται και μεταμορφώνεται σε κρόασμα. Μόνο η κραυγή ευχαρίστησης του πρωτεργάτη των crowd surfers οταν οι τεχνικοί του δίνουν την χειρόγραφη set list σχίζει τον αέρα. Ολα είναι στη θέση τους μα και τόσο αναταραγμένα.