To Sandman είναι το σκοτεινό αριστούργημα του Netflix που φέρνει goth αέρα στο ελληνικό καλοκαίρι

Κάθε κριτική που σέβεται την ύπαρξή της πρέπει να ξεκινάει με μία κάποια σύνοψη, η οποία δίνει στοιχεία για την πλοκή της ιστορίας, χωρίς όμως να κάνει spoiler. Αυτό που ακολουθεί ανταποκρίνεται στην παραπάνω επιταγή αλλά τα σχόλια στις παρακάτω παραγράφους για την ουσία της σειράς The Sandman είναι που αξίζουν τον χρόνο και την προσοχή σας.

Πριν ξεκινήσουμε την πραγματική κριτική, ας γράψω δύο λόγια για την υπόθεση -για όσους δεν είναι καθόλου εξοικειωμένοι με τον μύθο του Sandman-. Ο Μορφέας ή αλλιώς Dream of the Endless (σ.σ οι Endless είναι μια δυσλειτουργική οικογένεια εφτά αθανάτων οντοτήτων οι οποίοι προσωποποιούν έννοιες και καταστάσεις που επηρεάζουν την ανθρώπινη ζωή. Destiny, Death, Dream, Destruction, Desire, Despair και Delirium είναι τα αδέρφια της οικογένειας), ο άρχοντας των Ονείρων, παγιδεύεται από έναν μυστικιστή που αυτοαποκαλείται Magus, για έναν αιώνα, αφήνοντας το βασίλειο των ονείρων σε αποσύνθεση.

Όταν τελικά απελευθερώνεται πρέπει να ταξιδέψει μέχρι την κόλαση και πίσω για να ανακτήσει τη δύναμή του, να ανοικοδομήσει το βασίλειο των ονείρων, να ξαναβρεί την ελπίδα για την ανθρωπότητα αλλά και να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό του.

Η σειρά των δέκα επεισοδίων χωρίζεται σε δύο εμφανή arcs στην πρώτη αυτή σεζόν και στην ουσία είναι η σχεδόν πιστή μεταφορά των δύο πρώτων graphic novels (The Sandman Volume 1: Preludes and Nocturnes και The Sandman Volume 2: The Doll’s House). Η πρώτη ιστορία με την οποία καταπιάνεται το σκοτεινό αριστούργημα του Netflix είναι η αναζήτηση του Μορφέα για τα αντικείμενα που θα του δώσουν πίσω τις δυνάμεις του και η δεύτερη περιλαμβάνει την ύπαρξη ενός ανθρώπου Vortex (μτφρ. δίνη), μιας οντότητας που έχει τη δυνατότητα να καταστρέψει το βασίλειο των ονείρων. Όμως δεν είναι η πλοκή που κρατά το κοινό καθηλωμένο, όσο τα υπαρξιακής φύσης ερωτήματα που θέτει και έμμεσα απαντά, μέσα από τη δράση.

Τα επεισόδια 5 και 6 με τίτλο “24/7″ και “The Sound of her wings” είναι τα δύο καλύτερα της σειράς με τον David Thewlis στον ρόλο του John Dee να αναδεικνύει με κυνισμό τα πιο σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης, κάτω από την επίφαση της ανόθευτης αλήθειας -που αγνοεί την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης- αλλά και την Kirby Howell-Baptiste στον ρόλο της Death, να μιλάει με σπαραξικάρδιο τρόπο και γεμάτο ενσυναίσθηση για τον πραγματικό ρόλο του θανάτου στη ζωή μας και τον χρόνο που έχουμε στη ζωή. Γιατί φοβόμαστε τον θάνατο; Γιατί θεωρούμε την αγάπη και τη φιλία τόσο σημαντική; Γιατί αναζητούμε την αιώνια ζωή όταν η ύπαρξη έρχεται με τόσο πόνο; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που δεν απαντά ευθέως η σειρά αλλά τα προκαλεί στον θεατή που την παρακολουθεί και αυτός με τη σειρά του τα απαντά με τον δικό του τρόπο, ανάλογα με τις παραξενιές της ιδιοσυγκρασίας του και τις ευαισθησίες του.

Ο Sandman είναι μια σειρά που θυμίζει μυθολογία, με πολύπλοκους χαρακτήρες και storylines που εύκολα μπορούν να μπερδέψουν το μη μυημένο κοινό, την οποία προσπαθούν να φέρουν στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη εδώ και δεκαετίες με παταγώδη αποτυχία. Χρειάστηκε η συμβολή και η συνεργασία τριών οραματιστών (Allan Heinberg, David Goyer, και Neil Gaiman) και ενός γενναιόδωρου budget από το Netflix (σ.σ φήμες θέλουν το κάθε επεισόδιο να κοστίζει 15 εκατομμύρια δολάρια) για να επιτευχθεί αυτό το επικό πόνημα. Και μη γελιέστε, το εγχείρημα είχε απόλυτη επιτυχία. Θα το καταλάβει κανείς βλέποντας τα δέκα επεισόδια του πρώτου κύκλου.

Η dark, οικογενειακή saga με την πλούσια ιστορία, πατάει ακραιφνώς στα μονοπάτια που έστρωσε το πρωτογενές υλικό του συγγραφέα και καταφέρνει να ακροβατήσει ανάμεσα στον λυρισμό και τον δαιδαλώδη λαβύρινθο του story με τρόπο οργανικό, που όχι μόνο δεν μπερδεύει το κοινό αλλά το εισάγει στον μαγικό κόσμο του Gaiman. Είναι μάταιο κανείς να προσπαθήσει να αντισταθεί, γιατί η γοητεία του Sandman, είναι σαν κάλεσμα του ύπνου: όσο και να νομίζει κανείς ότι μπορεί να το αποφύγει, στο τέλος ενδίδει σε αυτό.

Η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της σειράς είναι το casting. Η Vivienne Acheampong που υποδύεται τη Lucienne, το δεξί χέρι του Μορφέα, φέρνει στη μικρή οθόνη την επιρροή του συναισθήματος, την οποία χρειάζεται κάθε αυταρχική μορφή εξουσίας. Ο Boyd Holbrook που υποδύεται τον ατίθασο εφιάλτη με το όνομα Corinthian, γίνεται καθρέφτης για κάθε άνθρωπο ώστε να δει τις χειρότερες πτυχές του εαυτού του και να αποφασίσει αν μπορεί να ζήσει με το βάρος που φέρει η αποδοχή τους. Η Gwendoline Christie στον ρόλο του Lucifer Morningstar είναι επιβλητική και μακράν η καλύτερη απεικόνιση του Σατανά στην ιστορία της τηλεόρασης. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Tom Sturridge που υποδύεται τον Dream, τον Μορφέα, με αριστοτεχνικό τρόπο και ο ρόλος του μάλλον θα τον οδηγήσει σε mega stardrom. Απόμακρος, στωικός, θλιμμένος, θελκτικός, ποιητικός με τον απαραίτητο σκοτεινό punk αέρα καταφέρνει να πάρει το τιμόνι σε αυτή την όμορφη, πλούσια, χορταστική και μεγαλειώδη σειρά που οι φαν περίμεναν εδώ και χρόνια.

Αν μπορούμε να κάνουμε και μία κοινωνιολογική παρατήρηση για το Sandman είναι ότι ο Tom Sturridge ως Dream και ο Robert Pattinson ως Bruce Wayne στο ‘The Batman‘, διαφαίνεται ότι θα εμπνεύσουν μια ολόκληρη νέα γενιά goth αναγέννησης και αυτό μάλλον θα είναι η πολιτισμική συμβολή τους στην ιστορία της pop culture.

Τέλος, αξίζει να κλείσουμε το κείμενο αυτό με μια αναφορά στον non binary ηθοποιό Mason Alexander Park που υποδύεται τον χαρακτήρα της/του Desire και βλέπουμε μόνο ως teaser τη σεζόν αυτή αλλά σίγουρα θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο τις επόμενες. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο ρεαλιστικό από την παραδοχή ότι η επιθυμία δεν έχει φύλο και φραγμούς και χωρίς να την τιθασεύσει κάποιος μπορεί να είναι δύναμη (αυτό)καταστροφής.