Όσο και αν αγάπησα τις προηγούμενες σεζόν του Stranger Things, ήμουν λίγο αρνητικά προκατειλημμένη για την τέταρτη. Ίσως έφταιγε η μεγάλη αναμονή, ίσως το γεγονός πως κάπου βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι τόση μαγεία είναι δύσκολο να επαναλαμβάνεται διαρκώς από τους ίδιους δημιουργούς. Εντάξει, δεν θα μακρυγορήσω. Προφανώς και δάγκωσα τη γλώσσα μου και τα παίρνω όλα πίσω.
Αρχικά, τα νέα επεισόδια (ίσως εξαιτίας της μεγάλης καθυστέρησης, ποιος ξέρει) είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια από τα προηγούμενα, γύρω στη μία ώρα και ένα τέταρτο, έως και είκοσι λεπτά. Κάτι που σε κάνει να απολαμβάνεις στο έπακρο όσα συμβαίνουν (και συμβαίνουν πολλά), να βυθίζεσαι στη ροή, σαν να παρακολουθείς ταινία. Και φυσικά τα cliff hangers στο τέλος κάθε επεισοδίου είναι πιο δυνατά από ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια έχω ένα θέμα και φοβάμαι να δω μόνη μου οτιδήποτε σε θρίλερ ή με στοιχεία τρόμου. Ίσως φταίει ο φόβος του κόβιντ που άφησε τα κατάλοιπά του, πάντως μετά βλέπω εφιάλτες και ξυπνάω με κρίσεις πανικού και γενικά το αποφεύγω. Με το Stranger Things όμως, παρ’ ότι το κακό, τα τέρατα, το σπλάτερ είναι πάντα εκεί, μου προκαλεί τόσο έντονες και όμορφες αναμνήσεις από την περίοδο της εφηβείας μου στα ‘80s, που αυτό ξεπερνά οτιδήποτε τρομακτικό. Και σε αυτόν τον κύκλο αισθάνθηκα πραγματικά σαν να έχω γυρίσει πίσω στον χρόνο. Από τα γυναικεία χτενίσματα που είδα, είχα κάνει τουλάχιστον τρία τότε. Τα χρώματα στα ρούχα των popular μαθητών στο σχολείο, πολύ σωστά παίζουν στο λευκό και τα παστέλ (σομόν, ροζ, βεραμάν και γαλάζιο) ενώ οι misfits κοπέλες (όπως η Eleven), όπως και πολλά αγόρια, αγαπούν πολύ τα καρό πουκάμισα. Όχι όμως αυτοί που τους αποκαλούν “φρικιά”. Εκείνοι αφήνουν χαίτη, ακούν μέταλ και ροκ και φτιάχνουν ένα Hellfire Club για να παίζουν Dungeons & Dragons.
Υπάρχει μία σκηνή σε μία roller disco, που ο συνδυασμός των χρωμάτων μαζί με τη μουσική που ακούγεται, αγγίζουν την τελειότητα της νοσταλγικής σεκάνς. Υπάρχει κοντινό σε Vans μποτάκια που φαντάζομαι ότι είναι μοντέλο της εποχής (στην Ελλάδα τότε ήταν must να έχεις starάκια σε παλ χρώματα), αναφορά στη μάρκα Ocean Pacific (που μαζί με την O’Neill ήταν οι δύο μάρκες τότε που κάθε “κουλ” πλουσιόπαιδο φορούσε). Κλασική η κίνηση να τσεκάρει ένας μαθητής από πλούσια οικογένεια το ταμπελάκι στη μπλούζα του άλλου για να δει αν είναι αυθεντική (όπως συμβαίνει και στη σειρά) και ένας από τους χειρότερους εφιάλτες των παιδιών που αδυνατούσαν να αγοράσουν αυτά τα ρούχα.
Η εισαγωγή στην τέταρτη σεζόν γίνεται με έναν τρόπο που θυμίζει λίγο τη δική μας πραγματικότητα. Το πώς η κοινωνία προσπαθεί να ξαναβρεί τους παλιούς ρυθμούς της μετά από το σοκ της απώλειας. Στη δική μας περίπτωση είναι η πανδημία, στην περίπτωση του Hawkins στο “Stranger Things”, το κακό από τον upside down world έχει πολλές μορφές. Δεν θέλω να αναφέρω spoilers, άλλωστε τα τελευταία δύο επεισόδια θα ανέβουν τον Ιούλιο και έχουμε ακόμα να περιμένουμε με αγωνία το μεγάλο φινάλε, οπότε θα επικεντρωθώ κυρίως σε άλλα πράγματα εκτός πλοκής. Απλώς θέλω να πω εδώ ότι υπάρχει ένα επεισόδιο που για πολλούς θεωρείται το καλύτερο όλων των κύκλων. Αν μετά από αυτή την αποκάλυψη συνεχίζετε να διαβάζετε και δεν είστε ήδη στο Netflix, σας έχω τα επιμέρους στοιχεία που κάνουν τη σειρά αυτή τόσο σπουδαία.
Άλλο ένα στοιχείο που με πήγε πίσω στην εφηβεία μου είναι η εμμονή με το γουόκμαν και τα ακουστικά στα αυτιά και μάλιστα με ένα τραγούδι που είναι ο ύμνος αυτού του κύκλου. Το έχω ζήσει έτσι ακριβώς. Και με αυτόν τον χαρακτηριστικό θόρυβο των κουμπιών στο φορητό κασετοφωνάκι. Από την πρώτη κιόλας σεζόν, τα τραγούδια φτιάχνουν την ατμόσφαιρα της σειράς και αυτό δεν έχει αλλάξει. Ειδικά σε αυτή τη σεζόν όμως, η μουσική παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Περισσότερο από ποτέ. Και φαίνεται πως η Kate Bush φέτος είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια. Το “Running up that hill” ακούγεται αρχικά στα ακουστικά της Max, σε μία καταπληκτική σκηνή στους διαδρόμους του σχολείου και μέχρι το τέλος της σεζόν γίνεται το απόλυτο soundtrack, ακόμα και στο καταπληκτικό επεισόδιο που προανέφερα. Και κάπως έτσι το τραγούδι έχει φτάσει στο Νο1 στις πλατφόρμες streaming αυτή την εβδομάδα.
Οι πρωταγωνιστές δεν είναι πια παιδιά, ούτε και όσοι ξεκίνησαν να βλέπουν τη σειρά όταν ήταν παιδιά. Πλέον έχουμε να κάνουμε με εφηβεία και τη μετάβαση στην ενηλικίωση. Και πολύ σωστά αυτό δεν φαίνεται μόνο στις σχέσεις μεταξύ τους αλλά και στον φόβο που πλέον γίνεται πιο εσωτερικός και ψυχολογικός. Έχει να κάνει με προσωπικά τραύματα και εσωτερικούς δαίμονες γι’ αυτό και φέτος η σειρά είναι πιο σκοτεινή. Επίσης βλέπουμε το κακό από νωρίς και τον τρόπο που βρίσκει τα θύματά του. Και πλέον δεν μοιάζει σαν παιδική περιπέτεια όπως ήταν το Goonies αλλά σαν τις ταινίες τρόμου στις οποίες γίνονται διαρκώς αναφορές σε όλη τη σεζόν.
Ναι οι αναφορές είναι και πάλι πολλές, θα τονίσω μερικές μόνο για να απολαύσετε το παιχνίδι μόνοι σας, καλύτερα. Αρχικά, το Nightmare on Elm Street (Εφιάλτης στον Δρόμο με τις Λεύκες) είναι παντού. Παντού όμως. Από τη μορφή του κακού που θυμίζει τον Freddie, μέχρι τον ίδιο τον Robert Englund που υποδύεται τον Victor Creel στο άσυλο (είναι κι άλλα, αλλά είπαμε δεν θέλω να σποϊλάρω). Αναφορές στο Friday the 13th, τον Michael Myers του Halloween και βέβαια το Carrie. Η σκηνή στη roller disco με την Eleven, το bullying που δέχεται, το milkshake στο φόρεμά της και τα λυτά, μακριά μαλλιά της είναι τόσο Carrie. Θα θυμηθείτε και το Exorcist φυσικά, το Silence of the lambs στη σκηνή στο άσυλο (και ας μην είχε γυριστεί το 1986 που διαδραματίζεται αυτός ο κύκλος) ακόμα και τον David Bowie στο Labyrinth θα δει κάποιος πολύ παρατηρητικός. Μπορεί να έχουμε ξεφύγει πλέον από τις ταινίες του Spielberg αλλά ως φόρος τιμής υπάρχει μια αφίσα του Jaws σε ένα από τα εφηβικά δωμάτια της σειράς. Κάτι που νομίζω ότι μόνο το μυαλό των αδερφών Duffer θα μπορούσε να σκεφτεί, σαν αστεία/ειρωνική αναφορά, είναι ότι η Sadie του Stranger Things κάποια στιγμή συνομιλεί με τον Robert Englund, δηλαδή τον ηθοποιό που έπαιζε τον Freddie και κυνηγούσε την άλλη Sadie στο Nightmare on Elm Street.
Robert Englund (Victor Creel)
Μπορεί το δίδυμο Jay και Silent Bob, να το μάθαμε στη δεκαετία του ‘90 αλλά είναι σαφής η αναφορά που γίνεται εδώ με τον (επίσης νέο χαρακτήρα στη σειρά) Argyle (Eduardo Franco) και τον Jonathan (Charlie Heaton). Μια από τις αστείες στιγμές της σειράς, οι οποίες συνεχίζουν να είναι αρκετές. Ένα στοιχείο που ευτυχώς δεν έχει χαθεί για να δοθεί βάρος στη σκοτεινιά. Κάτι ακόμα που συμβαίνει σε κάθε σεζόν και αυτό δηλώνει πραγματικά την εξέλιξη και τη διαμόρφωση των χαρακτήρων όσο μεγαλώνουν μέσα στη σειρά, είναι ότι αλλάζει η προτίμησή μας σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Φέτος αναμφίβολα ξεχωρίζει από την αρχή η Max (Sadie Sink) και φυσικά το “φρικιό”, ο πρωτοεμφανιζόμενος, μεταλάς Eddie (Joseph Quinn).
Joseph Quinn (Eddie)
Είναι σίγουρο ότι η σειρά συνεχίζει να ρουφιέται, ακόμα και με αυτά τα μεγαλύτερα επεισόδια. Ξέρω κάποιους που την είδαν ολόκληρη σε μία μέρα. Τι κι αν έχουμε 30κάτι βαθμούς κελσίου και το μυαλό είναι συνεχώς στις βόλτες έξω, οι αδερφοί Duffer κατάφεραν να βρουν τον τρόπο να μας κρατήσουν καρφωμένους μπροστά από την οθόνη.