Πρώτα ήρθε το βιβλίο One Day του David Nicholls το 2009, μετά ακολούθησε η ταινία, στην οποία υπέγραψε ο ίδιος το σενάριο, με πρωταγωνιστές την Anne Hathaway και τον Jim Sturgess και πριν λίγες μέρες στις νέες προτάσεις του Netflix εμφανίστηκε η σειρά, έχοντας στο πρωταγωνιστικό τιμόνι, δύο άγνωστους σε εμάς ηθοποιούς, την Ambika Mod και τον Leo Woodall.
Η πρώτη μου σκέψη όταν είδα ότι η ταινία που τόσο έχω αγαπήσει και με έχει κάνει να κλάψω (και έχω δει καμιά 10ριά φορές) έγινε σειρά, ήταν «Καλά, σιγά, η ταινία ήταν τέλεια, δεν παίζει να λέει κάτι αυτό τώρα». Και αγνόησα την πρόταση της πλατφόρμας. Την επόμενη μέρα όμως, κάτι που δεν είχα διάθεση να βγω από το σπίτι, κάτι που με έτρωγε η περιέργεια να δω για ποιον λόγο έπρεπε να απλωθεί σε 14 επεισόδια, με δύο ηθοποιούς που εκ πρώτης δεν ένιωθα ότι έχουν το ταμπεραμέντο και τη λάμψη των προκατόχων τους, τελικά πάτησα το play. Και μετά από αυτό δεν είχε γυρισμό. Ήταν το απόλυτο binge watching και σε αυτό βοήθησε ότι κάθε επεισόδιο είναι σαν σφηνάκι. Διαρκεί από 19 μέχρι 38 λεπτά το πολύ.
Για όσους δεν έχουν ακόμα μυηθεί στον κόσμο αυτής της μίας μέρας, να πω ότι η ιστορία έχει ως εξής: Βλέπουμε μια μέρα από τη ζωή της Emma και του Dexter, στην ίδια ημερομηνία (15 Ιουλίου) κάθε χρόνο, για 20 συνεχή χρόνια, ξεκινώντας από το βράδυ της αποφοίτησής τους από το κολέγιο. Σε αυτή τη μία μέρα, κάθε φορά, ανακαλύπτουμε τι έχει αλλάξει τόσο στη μεταξύ τους σχέση, όσο και στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή γενικότερα.
Η γνωριμία τους ξεκινά στις 15 Ιουλίου του 1988. Υπάρχει μία έλξη αλλά η προσπάθεια για ένα one night stand δεν καρποφορεί και ενώ το επόμενο πρωί παίρνουν χωριστούς δρόμους, τελικά παραμένουν φίλοι αλλά με αρκετά διαστήματα κατά τα οποία η φιλία συνεχίζεται εξ’ αποστάσεως, μόνο με γράμματα και τηλεφωνήματα. Κάθε επεισόδιο βρίσκει τον Ντεξ και την Εμ έναν χρόνο μεγαλύτερους καθώς αλλάζουν, κινούνται μαζί ή χώρια και βιώνουν πολλές στιγμές χαράς και απογοητεύσεων.
Σε αντίθεση με την ταινία και τους πρωταγωνιστές της, εδώ βλέπουμε μια ευαλωτότητα στους χαρακτήρες πολύ βαθιά. Η Anne Hathaway και ο Jim Sturgess είχαν ένα δυναμισμό (κυρίως ο Sturgess έδωσε ένα πιο brat attitude στον Ντεξ), που σε έκανε να νιώθεις περισσότερο ότι είναι πεισματάρηδες παρά ότι βασανίζονται τόσο από εσωτερικούς δαίμονες και ανασφάλειες.
Αντιθέτως, η Ambika και ο Leo έρχονται πιο κοντά στο προφίλ των ανθρώπων που επιβιώνουν στο χάος τους με όποιον τρόπο μπορούν, έστω και αντισυμβατικό, έστω και αν αυτό τους στοιχίζει και συναισθηματικά και υλικά.
Ενώ στην αρχή οι δύο πρωταγωνιστές μοιάζουν τόσο αταίριαστοι, είναι τρομερή η χημεία που έχουν και καταφέρνουν να σε παρασύρουν σε αυτό το μοναδικό mind blowing connection που έχουν μεταξύ τους από τις πρώτες κιόλας κουβέντες τους ή ακόμα και από τις σιωπές τους. Το ότι η κάθε μέρα δεν διαρκεί μόνο 5 αλλά 30 σχεδόν λεπτά (σε κινηματογραφικό χρόνο), δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς να ξεδιπλώσουν περισσότερο τους χαρακτήρες τους και σε εμάς να δούμε περισσότερα στοιχεία της ψυχοσύνθεσης και της εξέλιξής τους μέσα στα χρόνια.
Όλοι μας γεμίζουμε αναπάντητες ερωτήσεις μέσα μας όσο μεγαλώνουμε. «Τι θα γινόταν αν είχα κάνει αυτό; Ή αν δεν είχα κάνει εκείνο; Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Θα είχα αυτό που θέλω; Θα άλλαζε κάτι ή δεν ήταν στο δικό μου χέρι τελικά»; Έχουμε δισταγμούς, αμφιβολίες, σκέψεις. Και η ιστορία του Ντεξ και της Εμ, που τους θέλει για πολλά χρόνια χωριστά, μας κάνει να σκεφτόμαστε διαρκώς ότι όλα αυτά τα χρόνια μοιάζουν με αιώνας αλλά ταυτόχρονα περνούν και τόσο γρήγορα και χάνονται χωρίς να έχουμε αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους.
Η μοναξιά της απότομης ενηλικίωσης (με ό,τι συνεπάγεται αυτό, από απώλειες αγαπημένων προσώπων, μέχρι χρήση ναρκωτικών ως διέξοδο από τη μοναξιά), αντικατοπτρίζεται έντονα μέσα από τον Ντεξ και ο Leo Woodall καταφέρνει να δείχνει ευάλωτος, τρυφερός και συμπονετικός ακόμα και όταν βγάζει την οργή του. Από την άλλη η Ambika Mod, ίσως επειδή δεν έχει τον λαμπερό αέρα της σταρ που έχουμε συνηθίσει στην Anne Hathaway, ίσως επειδή είναι άκαυτη σε ρόλους ρομαντικών κομεντί, μας κάνει να ταυτιζόμαστε πολύ περισσότερο μαζί της. Δίνει έντονα το στοιχείο της κοπέλας που διστάζει να κυνηγήσει όλα της τα όνειρα. Συμβιβάζεται σε μία μέτρια σχέση αντί να διεκδικήσει εκείνον που αγαπάει τόσα χρόνια αλλά και σε μία δουλειά που δεν τη γεμίζει τόσο.
Οι τοποθεσίες των γυρισμάτων είναι υπέροχες, από το Εδιμβούργο και το Λονδίνο, μέχρι την Ιταλία, το Παρίσι και την Ελλάδα. Το επεισόδιο που είναι γυρισμένο στην Πάρο, είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά και αληθινά της σειράς. Κάπως όλοι μας εδώ έχουμε μια ανάμνηση σε κάποιο νησί, από καταπιεσμένα συναισθήματα για κάποιον έρωτα χωρίς (;) ανταπόκριση. Σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον, με τα αιγαιοπελαγίτικα χρώματα και αρώματα, τις μουσικές, τον καυτό ήλιο, το αλάτι στο κορμί και τα νυχτερινά μπάνια γεμάτα επιθυμίες.
Στην Πάρο
Και μιας και ανέφερα τη μουσική, θέλω να επεκταθώ ακόμα περισσότερο σε αυτό το κομμάτι. Η μουσική στη σειρά έχει επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο. Tο βιβλίο ήταν γεμάτο με μουσικές αναφορές και αυτό συμβαίνει και εδώ, προσφέροντας μια τέλεια ατμόσφαιρα κάθε χρονιάς, από το 1988 μέχρι το 2003.
Πρόκειται σίγουρα για ένα από τα πιο εξαιρετικά επιμελημένα νοσταλγικά soundtrack που έχουμε ακούσει σε σειρά και εκτείνεται σε πολλές δεκαετίες. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά δυνατά κομμάτια: Frankie Knuckles – Your Love, The House of Love – Love In A Car, The The – This is the Day, Orange Juice – Rip it Up, Pixies – Here Comes Your Man, The Waterboys – The Whole of The Moon, Cocteau Twins – Iceblink Luck, Lion – You’ve Got a Woman, N-Joi – Anthem, Joan Armatrading – Save Me, Stereo MCs – Step It Up, Irma Thomas – Anyone Who Knows What Love Is, The Verve – Sonnet, Radiohead – Thinking About You, Primal Scream – Rocks, Suede – The Wild Ones, Elastica – Connection, The Cranberries – Dreams, Blur – To the End, Belle and Sebastian – Get Me Away From Here, I’m Dying, Suede – Trash, The Stone Roses – She Bangs the Drums, The Kinks – Waterloo Sunset, Public Enemy – Rebel Without a Pause, The Magnetic Fields – The Book Of Love, Badly Drawn Boy – Once Around the Block, Crowded House – Weather with You, Cat Power – Where Is My Love?, Lou Reed – Satellite of Love, Jeff Buckley – Lilac Wine (Nina Simone). Και δεν τα αναφέρω όλα!
Τελειώνοντας τη σειρά One Day, είναι αναπόφευκτο να θρηνήσουμε για την απώλεια της νιότης μας, να αναρωτηθούμε αν κάτι προλαβαίνουμε να αλλάξουμε, να σκεφτούμε πόσο χρόνο χάσαμε με λάθος άτομα, καταστάσεις και προτεραιότητες. Ειδικά μετά από τη συζήτηση που έχει ο Ντεξ με τον πατέρα του προς το τέλος, αυτό θα γίνει πιο έντονο. Κι όμως, ποτέ δεν είναι αργά να δούμε τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Ας κρατήσουμε αυτό.