Πόσες ώρες αφιερώνεις την ημέρα, την εβδομάδα, το μήνα, σε αυτές; Πόσους καναπέδες, κρεβάτια, πατώματα, αλλάζεις για να τις απολαύσεις; Τι είδους φαγητό τις συνοδεύει; Laptop, QLED στον τοίχο ή ένα Android με οθόνη σε μέγεθος προτζέκτορα; Πόσες φορές μπαίνεις σε λίστες απλά για να τσεκάρεις αυτές που χάνεις; Αυτά τα ερωτήματα θα μας κυνηγάνε κάθε χρόνο. Χωρίς τελικά να δίνουμε και καμία απάντηση της προκοπής. Για την ώρα, απλώς τσεκάρουμε λίστες με τίτλο “Σειρές 2023”. Και ανακαλύπτουμε «απώλειες». Από αυτές τις σειρές που ποτέ δεν συναντήσαμε και από αυτές που άρεσαν αλλά δεν πέρασαν το όριο.
Δεν συναντηθήκαμε: Έφτασε στον τρίτο κύκλο και ακόμη να καταφέρουμε να δούμε το μνημειώδες όπως λένε Somebody Somewhere με την Bridget Everett. Που θα πάει… Πέμπτος και τελευταίος κύκλος του The Marvelous Mrs Maisel και του χρωστάμε ένα restart καθώς είμεθα σταθερά κολλημένοι στον τρίτο κύκλο χωρίς να ξέρουμε και πραγματικά τον λόγο – όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί πολλοί μας λένε πως το οφείλουμε στον εαυτό μας… Τρίτος για το The Great και του χρωστάμε επίσης μια ολοκλήρωση. ..Αυτό, το Jury Duty, θα το βρεις σε πολλές λίστες, εδώ δεν προλάβαμε να το επισκεφτούμε και του (σου) ζητάμε ταπεινά συγνώμη… το Gen V είναι το spinoff του The Boys, παραδόξως το βάλαμε στην άκρη και το ξεχάσαμε, μεγάλη ντροπή.
Στο τσακ για να εισέλθουν στα κεντρικά: Το Dead Ringers με την καθηλωτική διπλή εμφάνιση της Rachel Weisz (με το μυαλό σταθερά στην ταινία του Cronenberg που στάθηκε και η «αφορμή», δεν μπορέσαμε να το «σκανάρουμε» όπως ίσως του έπρεπε, το ομολογούμε), το Only Murders in The Building με την Meryl Streep σε ένα ρόλο φτιαγμένο για τη Meryl Streep, το Crowded Room αν αποφάσιζε να αφοσιωθεί περισσότερο και με μεγαλύτερη ευκρίνεια στο ταλέντο του Tom Holland, οι τελευταίοι του Ted Lasso και του Sex Education που χαθήκαν μέσα σε μια άστατη συναισθηματική μελούρα, ο τρίτος πιο φιλόδοξος και χαοτικός final κύκλος του Reservation Dogs, το φιδίσιο, γεμάτο ελιγμούς και αδεξιότητες, κωμικό Curse με την Emma Stone που θέλουμε μάλλον και δεύτερη «ανάγνωση» για να αποφασίσουμε αν πράξαμε σωστά που την αφήσαμε εκτός (το φάντασμα του The Comeback της Lisa Kudrow πάντως, πετούσε από πάνω), το Will Trent με την ωραία πρωταγωνιστική τετράδα και τις υποσχέσεις για καλύτερο φορμαλισμό του χρόνου, το A Murder at the End of the World που κατάφερε με το τελευταίο κάκιστο επεισόδιο του να χάσει το σιγουράκι που είχε για είναι στη δεκάδα.
Και κάπως έτσι καταλήξαμε σε αυτά….
Apple tv+, 1ος κύκλος, 8 ep.
Βασισμένη στο βιβλίο της Bonnie Garmus και τοποθετημένη στη δεκαετία του 1950, η σειρά ακολουθεί την Elizabeth Zott (Brie Larson στα πολύ καλά της), μια χημικό υποβιβασμένη σε ρόλο τεχνικού λόγω των σεξιστικών πρακτικών της εποχής. Αποφασισμένη να βάλει το κεφάλι κάτω και να προχωρήσει στην έρευνά της, βρίσκει τον εαυτό της άρρηκτα ελκυόμενο από τον συνάδελφό της επιστήμονα Calvin Evans (ένας εξαιρετικός Lewis Pullman). Όπως το λες και αναμενόμενο, ερωτεύονται ο ένας τον άλλο. Και μετά η ζωή κάνει τα δικά της σχέδια αφού τα δραματικά «Μαθήματα Χημείας», με αυτή την απαραίτητη θετικότητα στα σωστά σημεία για να γλυκαίνει τη σκέψη, είναι κάτι περισσότερο από όλο αυτό. Η Elizabeth είναι κατηγορηματικά κατά του γάμου και της μητρότητας. Και η σύνδεσή της με τον Κάλβιν δεν είναι η πρώτη της μέριμνα. Περισσότερο από όλα την ενδιαφέρει να βρει τη θέση της στον (ανδροκρατούμενο) κόσμο. Και θα τη βρει όταν η γενική αντιξοότητα τελικά καταλαγιάσει και μια εκπομπή μαγειρικής αποτελέσει ανέλπιστα το σωστό μέσο αφύπνισης και αυτοβελτίωσης. Το παλιομοδίτικο σπιλμπερικό γύρισμα της κάμερας δίνει εύστοχα τον απαραίτητο τόνο της εποχής.
Apple Tv, 1ος κύκλος, 8 ep.
Αλλόκοτο, ατίθασο, πρωτόγονο, βαδίζει σε αχαρτογράφητη περιοχή με θρασύτητα και σιγουριά που φανερώνει άγνοια κινδύνου. Από το μυαλό του μυθιστοριογράφου Victor LaValle και τα χέρια των ιδιοφυιών Kelly Marcel και Melina Matsoukas. Ένα θρίλερ που αψηφά το είδος και δεν μοιάζει με κάτι άλλο αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση. Ο Lakeith Stanfield και η Clark Backo πρωταγωνιστούν ως ένα νεαρό ζευγάρι που ξεκινά τη ζωή του μαζί, αλλά όπως υποδηλώνει ο τίτλος κάτι τους μεταφέρει σε άγνωστη περιοχή, μέσα από χρονικές αστάθειες και πειραματισμούς στη φαντασία. Το πρώτο επεισόδιο σε αποσυντονίζει, το δεύτερο σε χτυπά φιλικά στη πλάτη και το τρίτο σου ρίχνει κουτουλιά κατακέφαλα. Μετά είσαι όλος δικός του.
1ος κύκλος, 8 ep
Ο Rian Johnson έχει ήδη αποδείξει ότι ξέρει πώς να δημιουργεί σωστές, ρυθμικές αστυνομικές ιστορίες μέσω των ταινιών του Knives Out και του Glass Onion. Για την τηλεόραση, όμως, ακολούθησε μια διαφορετική προσέγγιση. Τον σχεδιασμό αυτοτελών επεισοδίων. Με διαφορετικά κάθε φορά εντυπωσιακά location. Παρέα με τη Natasha Lyonne, πρωταγωνίστρια του Russian Doll.
Ένα καζίνο της Νεβάδα, ένα BBQ στο Τέξας, ένα καταφύγιο στο Κολοράντο, ένα συνεργείο στη μέση του πουθενά, ένας κλασσικός highway, ένας bigger than life οίκος ευγηρίας, ένας αγώνας αυτοκινήτων «a la cart». Όπως είχαμε γράψει και τότε «η ευφυία των επεισοδίων έγκειται στο γεγονός πως κανένα «who dunnit?» δεν σέρνει το χορό. Στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά, η ιστορία έχει «ολοκληρωθεί», μαζί με τον φόνο, το χέρι που τον εκπροσωπεί και τις όποιες εξηγήσεις που χρειάζονται. Το μόνο που μένει είναι πώς θα μπει το σφυρί της δικαιοσύνης στο χέρι της Lyonne, αφού το θέμα δεν είναι πώς βρίσκεται πάντα σε λάθος σημείο αλλά κυρίως πως καλείται -λόγω χαρίσματος- να είναι αυτή που θα το ρίξει στο κεφάλι εκείνων που «αντί για αλήθεια λένε μόνο ψέματα».
Apple TV+, 3ος κύκλος, 10 ep.
Η σειρά δεν φημίζεται για την σταθερότητα και την ισορροπία της στα δύσκολα – μερικές έξοχες ιδέες και άλλες τόσες μεταφράσεις τους σε wtf επεισόδια έσωζαν πάντα την παρτίδα και έστρεφαν τα μάτια μας χωρίς δεύτερη σκέψη στο προβληματικό μηντιακό τους κόσμο. Ο τρίτος κύκλος βρίσκει τη σειρά με ένα βατό, πιο στρωτό σε βασικά σημεία ρυθμό που κυλά όπως πρέπει – βοηθά και η παρουσία του John Hamm ως στοιχείο που διαλύει αλλά και ενώνει τη μαγιά, όπως και η επιλογή της εισβολής στο Καπιτώλειο το 2021 ως ένα από τα βασικά θέματα που τρέχουν στα επεισόδια. Ο κύκλος δεν γλιτώνει από τον σταθερό του δαίμονα – το κλείσιμο που πάντα χάνει στροφές και μελώνει αναίτια και (σχεδόν) ανόητα, ας είναι όμως. Το show είναι, στην καρδιά του, καλή αμερικάνικη τηλεόραση, όπως λίγα καταφέρνουν να είναι.
Amazon Prime Video, 1ος κύκλος, 10 ep.
Παρακολουθώντας την άνοδο του ροκ συγκροτήματος Daisy Jones και The Six στη μουσική σκηνή του Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1970, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν παγκόσμια επιτυχία, δεν μπορεί να σου συμβεί τίποτα λιγότερο από το να κολλήσεις και να θες κι άλλο. Έρωτες, μουσικές στα 70s, disco queer σκηνή, η εγγονή του Elvis Presley πανέμορφη και παθιασμένη, μπόλικη Fleetwood Mac ατμόσφαιρα, μια ηλιόλουστη φωτογραφία που σε ζαλίζει με την ζεστασιά της, συν μια τζούρα από την Ύδρα σε ένα project που έκανε την Αντιγόνη μας να λυσσάει που δεν γεννήθηκε τότε να ζει το Καλιφορνέζικο όνειρο στη διαπασόν και την έκανε να γράφει με δέκα χέρια για να μας το αποδείξει.
Netflix 1ος κύκλος, 8 ep.
Έξυπνο, ιντριγκαδόρικο, αληθοφανές. Αν είσαι του σωστού πολιτικού θρίλερ, είσαι στο σωστό σημείο. Η Keri Russell του The Americans (βαθύς αναστεναγμός γλυκιάς ανάμνησης) βρίσκεται, από διπλωμάτης σταδιοδρομίας σε δύσκολες πλευρές του πλανήτη, πρέσβειρα της Αμερικής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως προορίζεται για την αντιπροεδρία της χώρας της κι αυτό είναι ένα τσεκ ιν που ποτέ δεν επιθύμησε. Καθώς προσγειώνεται στη μέση παρασκηνίων τρομοκρατίας και ανάγκης λύσης ενός μυστηρίου που περιλαμβάνει τον βομβαρδισμό ενός βρετανικού πλοίου, έχει να αντιμετωπίσει ίσως κάτι δυσκολότερο. Έναν αναξιόπιστο διπλωμάτη σύζυγό πνιγμένο στις δικές του φιλοδοξίες. Και σε περίπτωση που φαντάζεσαι κι εγώ δεν ξέρω τι, να πούμε εδώ πως δημιουργός του είναι η Debora Cahn, η σεναριογράφος του The West Wing, οπότε, όπως καταλαβαίνεις, η υπέροχη κινητική πλευρά της πολιτικής είναι αυτή που έχει εδώ τον πρώτο λόγο.
HBO Max, 2ος κύκλος, 8 ep.
Όταν οι δημιουργοί του Downton Abbey, μετά το πέρας της σειράς που έβαλε τη σωστή πορσελάνη και το ντελικάτο αγγλικό σεμεδάκι στο σαλόνι μας και σύστησε την πιο θανατηφόρα σε ατάκες γκράνι σε όλο τον γαλαξία (Μάγκι Σμίθ), δήλωσαν πως «μετακομίζουν» στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού για να πιάσουν και την αριστοκρατία της Ανατολικής Ακτής, αλλάξαμε κουρτίνες, σερβίτσια και καθιστικό και κάτσαμε αναπαυτικά περιμένοντας. Η νέα σειρά όμως αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών μας. Όλα τα στοιχεία βεβαίως ήταν εκεί. Οι ταξικές αντιθέσεις, η περιπλάνηση στο κοινωνικό τίποτα, οι υποχρεώσεις, ο πλούτος, οι προσκλήσεις, οι χοροί. Τίποτα όμως δεν λειτουργούσε. Φέτος όμως όλα μοιάζουν και είναι διαφορετικά. Μπορεί να μη φτάνει στο επίπεδο της «πρώτης επαφής» με το είδος εκεί στη βρετανική πρωτεύουσα (και των περιχώρων της), επιτέλους όμως η Νέα Υόρκη παίρνει μπρος και μας δείχνει κι αυτή την μεγάλη εκλεκτικότητα της – αρχικά για λίγους, μετά για περισσότερους. Η κάμερα κατεβαίνει πιο συχνά στα «υπόγεια» του προσωπικού – εκεί που έχει πάντα καλές ιστορίες να αποκαλύψει, οι λέξεις χαϊδεύουν πιο εύστροφα την αντίθεση νέου και παλιού κόσμου (δηλαδή πλούτου), οι εικόνες ταξιδεύουν και πέρα της East 61st St., αγκαλιάζοντας τις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις μιας εποχής που πλέον απεχθάνεται τον εγκλωβισμό και επιθυμεί με μεγαλύτερη σιγουριά το άγνωστο.
Λέγεται πως στο The Golden Age πραγματικά δεν συμβαίνει τίποτα, ο δεύτερος όμως κύκλος έρχεται για να το διαψεύσει, ακόμη και αν καμιά φορά ξεχνιέται λίγο παραπάνω στις εξωφρενικές εξοχικές κατοικίες ή στον ανταγωνισμό μεταξύ Mrs. Russel και Mrs. Astor για το ποια όπερα τελικά θα υπερισχύσει – έχουν κι αυτές ένα καϋμό. Εξάλλου, αρκετές φορές, η απόλαυση στην καλή τηλεόραση δεν κρύβεται αποκλειστικά στην σημαντικότητα της.
Prime Video, mini-series, 7 ep.
Η Sigourney Weaver «μετακομίζει» στην άλλη πλευρά του κόσμου και γίνεται κομμάτι μιας ιστορίας που ακολουθεί ένα νεαρό κορίτσι, την Άλις Χαρτ, της οποίας η βίαιη παιδική ηλικία ρίχνει μια σκοτεινή σκιά στην ενήλικη ζωή της. Όταν η Άλις, 9 ετών, χάνει τραγικά τους γονείς της σε μια μυστηριώδη πυρκαγιά, μεταφέρεται για να ζήσει με τη γιαγιά της, Τζούνι, σε ένα αγρόκτημα λουλουδιών που αποδεικνύεται πως επί της ουσίας είναι ένα καταφύγιο γυναικών που διασώζονται από περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Με φόντο το μαγευτικό, φυσικό τοπίο της Αυστραλίας και μια σειρά από παράξενα αγριολούλουδα που η χρήση του σημαίνει πάντα κάτι, παρακολουθούμε ένα οικογενειακό δράμα μέσα στις δεκαετίες. Η πανέμορφη νωχελική κινηματογράφηση του διευθυντή φωτογραφίας Sam Chiplin συμπληρώνει αυτό το φεμινιστικό τρυφερό αφήγημα με τον ιδανικότερο τρόπο.
Showtime, 1ος κύκλος, 8 ep.
«Τολμηρή ιστορία αγάπης που διασχίζει τον χρόνο και φλερτάρει με το gay πορνογράφημα καταφέρνει να βρει τη θέση σε κυριλέ πλατφόρμα όπως αυτή της Showtime». Αυτό θα μπορούσε να είναι ένας μεσότιτλος συνεννόησης, για να ξέρουμε πάνω κάτω με τι έχουμε να κάνουμε και πώς η διασκευή στο μοσχοπουλημένο μυθιστόρημα του Thomas Mallon φτάνει στο τραπέζι μας. Ερμηνευτικό bombing από τον αμερικανό Matt Bomer και τον άγγλο Jonathan Bailey, που ως openly gay actors στηρίζουν λίγο παραπάνω τη θέση χρήσης gay ηθοποιών για gay ρόλους και αναγνώρισης της εργασίας τους από θεατές και επιτροπές – παραδόξως τα Golden Globes «είδαν» μόνο τον Αμερικανό, ας είναι, όλοι εξάλλου περιμένουμε τα πιο ειδικά EMMY. H Drew Barrymore, όταν κάλεσε στο πετυχημένο show της το πρωταγωνιστικό δίδυμο για το πρέπον introduction τους, δήλωσε πως είναι από αυτές που την ελκύουν σεξουαλικά οι gay άντρες και άνετα θα πήγαινε και με τους δύο – αλλά αυτό είναι αμερικανική τηλεόραση, μην το πείτε στα δικά μας πρωινάδικα και πέσουν τα ανάσκελα μέσα στον νεοσυντηρικό εμέτο τους, κρίμα θα είναι.
Apple TV+, 3 κύκλος, 6 ep.
Ο μονίμως με βαμμένη σάλτσα από κεμπάπ ντονέρ, κυνικός, αηδιαστικός, θρασύς, και στο ντιπ ντιπ ντιπ ινσάιντ ευαίσθητος σαν καρδιά μαρουλιού Jackson Lamb (Gary Oldman) είναι και πάλι εδώ μαζί με όλο τον «Λάκο», το απόβρασμα, το απροσάρμοστο, το παραπέταμα της M15, σε προσφορά πακέτου λίγων επεισοδίων για να το καταπίνεις σε ένα βράδυ χωρίς πολλά πολλά και χωρίς καμιά βαρυστομαχιά. Θα μπορούσα να γράψω 5000 λέξεις για την απλότητα αυτής της καθαρόαιμα αγγλικής αίσθησης κατασκοπικής σειράς κι εσύ να διαβάσεις άλλες τόσες, δεν υπάρχει κανένας όμως λόγος. Δες απλά μια γυμνόστηθη, «χτυπημένη» από τον χρόνο εμφάνιση του, έτσι όπως περνά από την οθόνη με το εκτόπισμα ενός υπερτεράστιου ηθοποιού, και θα τα καταλάβεις όλα.
Showtime, 2ος κύκλος, 10 ep.
Ένας δικαστής έρχεται αντιμέτωπος με τις αρχές του, όταν ο γιος του εμπλέκεται ως αίτιος σε ένα δυστύχημα και η προσπάθεια διάσωσης του τον εμπλέκει με μια οικογένεια οργανωμένου εγκλήματος. Μακριά από το σχεδόν άβολο γκριντσάρισμα της πρώτης φοράς, ο Bryan Cranston επανέρχεται με ένα σενάριο περισσότερο οργανωμένο και πιο εύστοχα προσαρμοσμένο προς την σωστή κατεύθυνση. Michael Stuhlbarg, Andrene Ward-Hammond, Rosie Perez και Hope Davis στο πλάι του (ή και απέναντι του), συστήνουν εξαρχής τη Νέα Ορλεάνη ως το καλύτερο τηλεοπτικό τοπίο που θα μπορούσες να τοποθετήσεις μια τέτοια ιστορία και το κάνουν έξοχα.
Prime, 1ος κύκλος, 7 ep.
Αν ψάχνεις το «καΐδι» της φετινής τιβί, είσαι στο σωστό σημείο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο σαν κι αυτό, και από όσο υποψιάζομαι δύσκολα θα ξαναβρεθεί. Ως μια άλλη ματιά στον σύγχρονο καταναλωτισμό -πόσο έξυπνα οι πλούσιοι χειραγωγούν τις φτωχικές κοινότητες κρατώντας τες σταθερά υπό την «προστασία» τους με απότερο σκοπό το κέρδος- η πένα του Boots Riley παρακολουθεί έναν 19χρονο μαύρο στο Όκλαντ που έχει 4 μέτρα ύψος, δηλαδή τον λες και γίγαντα, τον οποίο έχουν μεγαλώσει με ασφάλεια και φροντίδα (δηλαδή εντελώς κρυφά) η θεία του και ο θείος του στην πίσω πλευρά μιας αυλής. Κάποια στιγμή, ο έφηβος νέος θα κάνει την επανάσταση του και θα θελήσει να γνωρίσει τον κόσμο εκεί έξω. Ε, από αυτό το σημείο αρχίζουμε και εμείς να τον ακολουθούμε. Είναι όμως η ευγενική κοινότητα έτοιμη να υποδεχθεί το νέο αυτό «απόκτημα» ή οι προκαταλήψεις θα ανακηρυχθούν δυνατότερες της περιέργειας; Εξαίρετο το ιδιότροπο αυτό προϊόν που φλερτάρει και με το κωμικό και με το συγκινητικό, κοιτώντας τα από την ίδια απόσταση και με τον ίδιο «αθώο» τρόπο.
Hulu, 1ος κύκλος, 8 ep.
Όσοι αγάπησαν το Justified (σκέτο) ξέρουν πως αυτή η παρουσία δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα σπουδαίο νέο. Ο Timothy Olyphant θυμάται τα 78 επεισόδια της σπουδαίας τηλεοπτικής του εργασίας ως Raylan Givens και λέει να δώσει και πάλι στον εαυτό του μια ακόμα ευκαιρία σε μια ολοκαίνουργια υπόθεση στο City Primeval. Η σειρά βασίζεται για άλλη μια φορά σε υλικό από την πηγή του Elmore Leonard, ενώ σε ρόλο κακού ο Boyd Holbrook του The Sandman είναι και πάλι έτοιμος να φανερώσει τα πιο απίθανα εργαλεία του για κάνει το σβέρκο μας να χορέψει όρθιος κλακέτες.
FX, 5ος κύκλος, 8 ep.
Με μια υποσημείωση που δηλώνει πως η σειρά είναι σε εξέλιξη, καθώς ολοκληρώνεται στα τέλη Ιανουαρίου, να περάσουμε στα βασικά που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά θαυμασμός και έρωτας σε ένα brand που δεν μας έχεις προδώσει ποτέ (άντε λίγο εκεί στον 4ο κύκλο) και που περιμένουμε πάντα με λαχταρά την επίσκεψη του. Υπάρχει μια επιστροφή στην αρχική φόρμα των Joel & Ethan Coen, σε κάτι πολύ αναγνωρίσιμο, σε μια εικόνα γεμάτη γνώριμες κουκίδες. Η απηχθείσα νοικοκυρά, η ευγενική αστυνομικίνα, η πλούσια πεθερά, ο αλλόκοτος εγκληματίας «εκτός συνόρων», ο απατημένος σύζυγος. Και όπως κάθε φορά, μια συλλογή από guests που χτίζουν μια ερμηνευτική φωλιά, αξιομνημόνευτη και ασφαλή. H Jenifer Jason Leigh, o John Hamm και η Juno Temple, σε ιδιαιτέρως ευχάριστη μεταφορά από το Ted Lasso, ηγούνται της φωλιάς με κέφι και στροφές που τρεντάρουν.
Netflix, 2ος κύκλος, 8 ep.
Μέσα στην απόλυτη φρενίτιδα της τηλεόρασης που παράγεται σήμερα, είναι ωραίο κάθε τόσο μια τηλεοπτική σειρά να καταφέρνει αυτή τη μαγική σύγχυση και ευφορία της «καραμελένιας» εφηβείας – χιλιόμετρα μακριά από την όποια «βαναυσότητα» ενός όποιου Euphoria. Το βασισμένο στα κόμικς της Alice Oseman ζαχαρένιο feelgood gay χρονογράφημα για μια νέα παράξενη εποχή που προσπαθεί να βρει ορατότητα και αποδοχή όπως πρέπει, παραμένει γαντζωμένο στις αγνές προθέσεις του και δεν χαρίζεται στους haters ούτε για ένα (τηλεοπτικό) δευτερόλεπτο. Ο δεύτερος κύκλος ακολουθεί επίσημα πλέον το νεανικό ζευγάρι όπως προσπαθεί να ορίσει τη θέση του μέσα στην πραγματικότητα. «Μηδενίζοντας» τις ομάδες φίλων που το περιβάλλουν, η σειρά καταγράφει τις ατελείωτες αλλαγές της εφηβείας, τις εξελισσόμενες φιλίες, τις σεξουαλικές αφυπνίσεις και τη δουλειά που χρειάζεται για να μάθεις ποιος είσαι και πώς να νιώθεις άνετα μέσα στο δέρμα σου. Μια σειρά που ξεχειλίζει από τρυφερότητα και συναισθηματική ειλικρίνεια δεν είναι μόνο χρήσιμη αλλά εντελώς απαραίτητη.
Netflix, 1ος κύκλος, 10 ep.
Ένα περιστατικό οργής και μια καταδίωξη δύο ανθρώπων που απεχθάνονται πρωτίστως τον εαυτό τους και δευτερευόντως ο νέας τον άλλο (o Steven Yeun του Minari και η Ali Wong σε ερμηνευτικά σλάλομ) σχηματίζουν μια dramedy που τοποθετεί το mental health και την ιδέα της συντροφικότητας σε άλλα επίπεδα. Υπό την επίβλεψη της indie μίνι αυτοκρατορίας Α24. Ακατάστατα αστείο, απρόβλεπτο όσο χρειάζεται και ιδιαιτέρως λαμπερό στην τηλεοπτική του «ασιατική» εικονογράφηση, το Beef αποτελεί ένα ευφάνταστο κολλάζ από κομμάτια μιας νέας πραγματικότητας που προσπαθεί, με πραγματική αγωνία και διάχυτο αυτοσαρκασμό, να κατανοήσει τον εαυτό της και να αποδεχτεί την ουσία της και πολύ περισσότερο, ίσως, τη συνέχεια της. Τα είχαμε πει από την πρώτη στιγμή.
Netflix, 1ος κύκλος, 8 ep.
Ο Mike Flanagan παλεύει στα ίσια με την αξιότερη παρακαταθήκη του, το The Hunting of Hill House, κι αν χάνει στα σημεία διόλου δε μας πειράζει καθώς η νέα του αντίληψη πάνω στο έργο του Edgar Allan Poe έχει τόσο φως (ή σκοτάδι αν προτιμάς) που καταντά εντελώς συναρπαστικό και ξεκάθαρα ερωτεύσιμο. Πανέξυπνη η απόφαση του να πάρει το άρωμα του «δαιμονισμένου» συγγραφέα και να το μεταφέρει/τοποθετήσει στο περιβάλλον του πλούτου που κρύβει στα σπλάχνα της η φαρμακευτική δικτατορία. Όπως πανέξυπνη είναι και η επιμονή του και εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της Garla Gugino, που εδώ βρίσκει ίσως την καλύτερη θέση της στην τριλογία. Το «φάντασμα», το δαιμόνιο, η άγρια θεότητα που κυνηγά την διεφθαρμένη οικογένεια της κάθεται γάντι, το σχεδόν ερωτικό βλέμμα της που κρύβει δεκάδες κεραυνούς εκδίκησης κάθεται ακόμη περισσότερο. Η γυαλιστερή λάμψη και του υπόλοιπου κάστ, με τους Bruce Greenwood, Mark Hamill και Mary McDonnell να πρωτοστατούν στην Ποε-τική έκφραση, απλά συμπληρώνει ένα αντι-γοτθικό παζλ που προσφέρει άψογη τηλεόραση μιας χρήσης – είναι αδύνατο να πατήσεις το play και μετά να πατήσεις stop αν δεν έχουν πέσει οι τίτλοι και του τελευταίου επεισόδιου.
HBO Max, 1ος κύκλος, 9 ep.
Και κάπως έτσι, τη στιγμή που η παράδοση των κακών διασκευών βιντεοπαιχνιδιών διαλύεται, μια στοχαστική μετα-αποκαλυπτική οικοδόμηση του κόσμου αγκαζέ με μια μακάβριας ομορφιάς παρέα, διασχίζουν τον ταλαιπωρημένο τηλεοπτικό πλανήτη και τον ζωγραφίζουν με ιστορίες που θέλουν και θα μείνουν για πάντα. Και είναι, τελικά, σχεδόν αστείο, πως η σειρά που έβαλε τη βούλα της τεράστιας επιτυχίας στην καριέρα του Pedro Pascal και έβγαλε για τα καλά την Bella Ramsey από την ομίχλη του Game of Thrones δεν θα μείνει στην ιστορία για κάτι που αφορά αυτούς του δύο, αλλά για λόγους άλλους, άσχετους. Σε ένα αδιανόητο για φρέσκια σειρά γύρισμα της λογικής, μόλις στο τρίτο επεισόδιο (long, long time), η ροή διακόπτεται και μια «άλλη» ιστορία με χαρακτήρες που συναντάς και δεν θα τους ξαναδείς και παρουσίαζει ένα διαφορετικό ανθρώπινο χρυσορυχείο – και αυτό θέλει τόλμη, ευφυΐα και σωστή «ανάγνωση» από την πλευρά των δημιουργών. Στη λίστα των καλύτερων επεισοδίων από σειρές, αυτό το επεισόδιο κρατά, με την συναισθηματική του γενναιοδωρία, περίοπτη θέση. Με το ρομάντζο των Murray Bartlett και Nick Offerman να μεταμορφώνεται σε μια από τις ομορφότερες ανθρώπινες ερωτικές ιστορίες που έχει καταγράψει ποτέ η τηλεόραση (α.κ.α ένας ατέλειωτος αναστεναγμός για το «άδειο» ανοιχτό παράθυρο εκεί στο the end).
Apple TV+, 1ος κύκλος, 10 ep.
Βασισμένη στη σειρά από νουβέλες του Hugh Howey, η νέα επιτυχία της Apple TV+ βάζει τη μονίμως στα πάνω της Rebecca Ferguson σε ένα ορθώς δομημένο δυστοπικό περιβάλλον και πατάει με δύναμη το κουμπί της ψυχαγωγίας, όπως ακριβώς το επιθυμεί. Αυτά λέγαμε τότε που βγήκε, αυτά λέμε και τώρα. Το υπέροχο αυτό sci-fi είναι δημιουργία του Graham Yost, του θεούλη δηλαδή που έβαλε στη ζωή μας πριν μια δεκαετία το αριστουργηματικό Justified και κατάφερε αμέσως να χτίσει και να παρουσιάσει τη μελλοντική του δυστοπία με τέτοια αποτελεσματικότητα που δεύτερη δεν υπήρξε φέτος. Διαθέτει επίσης ένα από τα συγκλονιστικότερα κλεισίματα της χρονιάς, από αυτά δηλαδή που προκαλούν ακινησία και βαθιά γαργαλιστικά επιφωνήματα ακόμη και σε αυτούς που έχουν διαβάσει τα βιβλία και ξέρουν θεωρητικά τι να περιμένουν.
Netflix, mini-series, 4 ep.
“Είναι σαν κομεντί με δράμα και αστερόσκονη”. Μια χαρά τα είχε πει η Αντιγόνη εδώ όταν η μίνι σειρά έκανε πανηγυρική εμφάνιση μέσα στον Οκτώβριο, να πω κι εγώ με τη σειρά μου πως αυτό που καταφέρνει ο Fisher Stevens με τη φρενήρη σκηνοθεσία του είναι ένα νέο είδος docuseries για ανυποψίαστους θεατές που δεν ξέρουν τι θα βρουν και τι τους περιμένει, ειδικά αν το αντικείμενο δεν τους ενδιαφέρει… καθόλου! Γιατί θέλει πολύ μαεστρία και τέχνη για να κάνεις το ποδόσφαιρο τόσο ελκυστικά αγωνιώδες και το ζευγάρι που έχει γίνει εμπορικό πακέτο πριν καν το επιλέξει τόσο οικείο και αγαπησιάρικο σαν να αφορά το πιο λατρεμένο μέλος της οικογένειας σου. Αίσχος!
BBC One, 3ος κύκλος, 6 ep.
Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν, χρόνια τώρα, και το μυστήριο παραμένει μυστήριο, αλλά οι Άγγλοι στις σειρές «αστυνόμευσης» είναι μίλια μπροστά. Ή και σταθερά πίσω, αν κρίνουμε από την επιμονή τους σε ένα παλιομοδίτικο τρόπο εξέλιξης των ιστοριών τους. Μοιάζουν να μην τους αρέσει ο έντονος ρυθμός. Δεν θα «τρέξουν» ποτέ. Θα αφήσουν το σκριπτ να αναπνεύσει, να δείξει τη δυναμική του, να στηρίξει ακόμη κι αυτές τις αδυναμίες του. Αγαπούν το σενάριο πρωτίστως, γι’ αυτό και αγαπούν επίσης του γερούς ερμηνευτές που θα το εκπροσωπήσουν. Τρεις κύκλοι μέσα σε εννιά χρόνια, μια ιστορία που φέρνει μια αστυνομικό σε πόλη του Yorkshire να έρχεται σε επαναλαμβανόμενη «επαφή» με τον βιαστή της κόρης της ενώ μεγαλώνει το παιδί αυτής της πράξης και ένα ensamble ηθοποιών άξιων για κάθε διάκριση σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η Sarah Lancashire είναι αυτή που θα βγει μπροστά για να εισπράξει και το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Θα ακολουθήσει η μονίμως υπέροχη Siobhan Finneran και ο έξοχος James Norton στον πιο δύσκολο ίσως ρόλο της καριέρας του. Μια απίστευτα καλή τηλεόραση.
Hulu, 2ος κύκλος, 10 ep.
Έγραφα πέρσι για τον πρώτο, εκθαμβωτικό κύκλο: Κι όμως, ένα μαγειρικό dramedy sitcom του ταπεινού μισαώρου, γρήγορο, νευρωτικό, στρεσογόνο, μοντέρνο, ακατέργαστο, έντονα συναισθηματικό και εγκληματικά αυθεντικό, έμελλε να γίνει ότι πιο εθιστικό και υπέροχα κουζινικό είχε να επιδείξει ο τηλεοπτικός κόσμος εδώ και χρόνια – δηλαδή από πάντα. Η ιστορία ενός βραβευμένου σεφ, που επιστρέφει στο Σικάγο για να σώσει το εστιατόριο του αυτόχειρα αδερφού του, αψήφησε τις μελό παγίδες με περίτεχνη χάρη, αγκάλιασε τους κατεστραμμένους ανθρώπους της με καλοσύνη και λεκτική φροντίδα και πρότεινε την αγκαλιά και ένα bite από το καλύτερο σάντουιτς στον κόσμο ως κύρια απάντηση στο βασικό ερώτημα «πως μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος».
Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως όχι μόνο δεν έχασε κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά σε αυτή τη δεύτερη εμφάνιση, αλλά πρόσθεσε κι άλλα τόσα. Όπως ένα ερωτικό στοιχείο που φυσικά και λειτουργεί αφού είναι ολόσωστα τοποθετημένο μέσα στη γενικότερη άβολη συναισθηματική αναπηρία του Carmy (Jeremy Allen White). Ένα ταξίδι στον γευστικό πλανήτη της Κοπεγχάγης για τον Marcus (Lionel Boyce). Μια σειρά από προσωπικές εξομολογήσεις μεγατόνων για κάθε χαρακτήρα σε κάθε επεισόδιο. Και δύο guests, που αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να φροντίσει πως θα πάρουν όλα τα βραβεία της χρονιάς. Ο Will Poulter με την παγωμένη «σκανδιναβική» απόχρωση του Chef Luka -τόσο δουλεμένη στα σημεία- και, κυρίως, η Jamie Lee Curtis στον καλύτερο ρόλο της ζωής της ως μάνα Donna Berzatto που ξέρει πως να καστρέφει Χριστουγεννιάτικα οικογενειακά τραπεζώματα – πόση αγάπη σε αυτό αδιανόητο ξέσπασμα ερμηνευτικής ικανότητας.
HBO, 4ος κύκλος, 10 ep.
Δεν ξέρω αν υπάρξει λίστα με σώας τα φρένας που θα τολμήσει να μη βάλει στην κορυφή το θηριώδες κλείσιμο της σειράς που ανανέωσε την πίστη μας στη τηλεόραση και έγινε η πιο σταθερή παρέα μας τα τελευταία χρόνια. Η τηλεοπτική εσωστρέφεια των Roys θα μας ακολουθεί για πάντα, κυρίως όταν θα σκεφτόμαστε τι υλικά και τι ποιότητες χρειάζονται για να φτιάξεις ένα άριστο τηλεοπτικό προϊόν, πόσο σοφά επιλέγεις να «τελειώσεις» τον θρίαμβο τη στιγμή που συμβαίνει και πώς το παιχνίδι οφείλει τελικά να παίζεται ανάμεσα στις λέξεις, τις εικόνες, τον ρυθμό, τη φωτογραφία, την κάμερα, την ανάσα, το επιφώνημα, τη βοή, την κραυγή, το θαυμαστικό! Η τελευταία αυτή σεζόν, με το απίθανο twist της αποχώρησης ενός από τους πλέον κεντρικούς χαρακτήρες και του συναισθηματικού κρατήρα που αφήνει πίσω του, όπως βεβαίως και μερικές από τις πιο σπάνιες και έντονες σκηνές που γεννούν τηλεοπτική ιστορία (η κατάρρευση του Ρόμαν με λυγμούς για χαρακτηριστικό παράδειγμα), ήταν τελικά και η πιο αγχωτική όλης της σειράς – αν ένιωθες πως φλέρταρε με ταινία τρόμου είναι γιατί προφανώς και το έκανε.
Και αν τελικά αυτό που μένει είναι μια τελική απάντηση στο κλασικό ερώτημα που συνόδευε κάθε μα κάθε επεισόδιο, «εσύ με ποιον χαρακτήρα είσαι;», έτσι για να τσεκάρουμε το ποιόν μας και τον «χαρακτήρα» μας, ήρθε ή ώρα και για τη δική μου αποκάλυψη: Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά πάντα θεωρούσα πως σε αυτό το πρώιμο σεξπηρικό βασίλειο ο χαρακτήρας του Άγγλου με τη βαθιά «Sense and Sensibility» φωνή ήταν η μόνη λύση για να βρει το αποτρόπαιο του δράματος, το παράλογο, εξωφρενικό και παράδοξο στοιχείο ανακούφισης που χρειαζόταν. Στα μεγάλα δράματα καλό είναι πάντα να κοιτάς στις σκιές. Και σε αυτούς που φαινομενικά «γκριζάρουν» μπροστά στη λάμψη των υπολοίπων. Γιατί από εκεί έρχεται πάντα. Η πιο άσχετη και τελικά σωστή επιλογή.