H πρώτη ανατροπή της εβδομάδας είναι ότι η απαραίτητη ρομαντική κομεντί, το Μέχρι ο Γάμος να μας Μεθύσει, προέρχεται από την Ισπανία και όχι από την Γαλλία (γκασπ).
Η δεύτερη ανατροπή είναι το “she’s my sister/she’s my daughter” αλλά αυτό θα πρέπει να το (ξανα)ανακαλύψετε μαζί με τις δύο κλασικές επανεκδόσεις, το Chinatown του Πολάνσκι και το Περσόνα του Μπέργκμαν.
Ο Τομ Χανκς βρέθηκε υποψήφιος για Όσκαρ μετά από πολλά χρόνια φέτος για την ερμηνεία του στο Ένας Υπέροχος Γείτονας, μια τρυφερή ιστορία που δεν σημαίνει και πολλά για τους μη-Αμερικάνους θεατές – φωνάξτε μας όταν υποδυθεί τον κύριο Χρήστο Δημόπουλο.
Στα μουλωχτά βγαίνει και το Κυνήγι, μια μίξη του The Purge και του Battle Royale που αποσύρθηκε μια φορά από τις αμερικάνικες αίθουσες λόγω της trigger-happy θεματικής του.
Όπως πάντα, ακολουθούν οι προτάσεις μας για μέσα και για έξω, αυτή τη φορά με αυστηρό concept «Μάικλ Γουίντερμποτομ + Στιβ Κούγκαν + Ελλάδα = L.F.E.»
Ένα για σινεμά
Δύο βρετανοί τουρίστες που αλωνίζουν την Ελλάδα θα ήταν αυτή την στιγμή αιτία αναστάτωσης, οπότε ευτυχώς που ο Στιβ Κούγκαν κι ο Ρομπ Μπράιντον πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την τέταρτη και ίσως τελευταία εξόρμησή τους στην ταξιδιωτική σειρά (πρώτα τηλεοπτική, στη συνέχεια κινηματογραφική) του Μάικλ Γουίντερμποτομ. Όπως στην προηγούμενη ταινία, το Ταξίδι στην Ισπανία, χρησιμοποίησαν ως σκελετό της περιπλάνησής τους τον Δον Κιχώτη, έτσι κι εδώ οι άσπονδοι φίλοι που υποδύονται τους εαυτούς τους (με πολλά εισαγωγικά) ενώ τρώνε κι ανταλλάσσουν πειράγματα και σκέψεις για τη ζωή, εμπνέονται από την ομηρική Οδύσσεια με τελικό προορισμό τους την Ιθάκη. Ως συνήθως, η ταινία βασίζεται στις ικανότητες των δύο κωμικών για εκτεταμένο αυτοσχεδιασμό και τις ελαφρώς αντικρουόμενες προσωπικότητές τους, με τον Κούγκαν λίγο πιο φαντασμένο (από νωρίς υπενθυμίζει ότι έχει κερδίσει 7 BAFTA σε αντίθεση με τα μηδενικά του φίλου του) και τον Μπράιντον ικανοποιημένο στο supporting ρόλο του γελωτοποιού σε αυτή τη σχέση.
Η διαδρομή τους περιλαμβάνει στάσεις σε ιστορικής σημασίας σημεία όπως η Λέσβος (εύκολος στόχος πλέον για κλισέ πλάκες), οι Δελφοί (ομοίως) και… το Varoulko Seaside (με cameo του Λευτέρη Λαζάρου εν δράσει), με τον Κούγκαν εμφανώς πιο διαβασμένο και τον Μπράιντον να παίρνει πάσες για να σκαρφιστεί αστειάκια πριν περάσουν και οι δύο στο αγαπημένο τους σπορ, τις μιμήσεις διασήμων, από τον Μάρλον Μπράντο και τον Ντάστιν Χόφμαν ως τον Μικ Τζάγκερ. Αν και η παρέα τους είναι πάντα ευχάριστη, τίποτα από αυτά δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ειδικά αν κάποιος έχει ξαναπαρακολουθήσει κάποιο ταξίδι τους, και δύσκολα ένας καινούργιος θεατής θα ενδιαφερθεί για κάτι παραπάνω από την υποχρεωτική φωτογένεια της περιπλάνησής τους (εντάξει, ίσως βρει και κίνητρο για περισσότερο εσωτερικό τουρισμό). Όπως επιβάλλεται μετά από κάθε ταξίδι, μάλλον ήρθε η ώρα για ξεκούραση.
Ένα για streaming
Πολύ πιο έξαλλα είναι τα πράγματα στην έτερη συνεργασία του Στιβ Κούγκαν και του σκηνοθέτη Μάικλ Γουίντερμποτομ σε ελληνικό έδαφος, το Greed, μια σάτιρα του fast fashion και των αμοραλιστών δισεκατομμυριούχων που έχει δημιουργήσει. Η πλοκή, που συνυπογράφει ο σκηνοθέτης μαζί με τον Σον Γκρέι του The Thick of It και του Veep, δημιουργώντας υψηλότατες προσδοκίες που ποτέ δεν εκπληρώνονται, περιστρέφεται γύρω από τον εξωφρενικό -κι εξωφρενικά πλούσιο- επιχειρηματία Ριτς Μαγκρίντι (το “Richie Rich” ήταν πιασμένο), που κάνει επιδρομή με την οικογένεια και το επιτελείο του στην Μύκονο για τον τριήμερο εορτασμό των 60ών γενεθλίων του. Ταυτόχρονα βρίσκεται εν μέσω μεγάλου οικονομικού σκανδάλου στην πατρίδα του, τη Μεγάλη Βρετανία, έχοντας κληθεί να λογοδοτήσει στην Βουλή για την κατάρρευση μιας αλυσίδας πολυκαταστημάτων του. Είναι σαφές ότι το Greed δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει την πραγματική έμπνευση (κι απέχθειά) του πίσω από το μεγιστάνα με τα άξεστα επιχειρηματικά ένστικτα, αφού η ιστορία είναι μια ελάχιστα κεκαλυμμένη εκδοχή της rollercoaster πορείας του Σερ Φίλιπ Γκριν, ιδιοκτήτη του Topshop κι άλλων βρετανικών brands φτηνής ένδυσης (ο ίδιος όντως κατέθεσε στην Βουλή των Κοινοτήτων για την χρεοκοπία των BHS).
Η χυδαιότητα των μεθόδων και της έπαρσης του Ριτς αποτελεί αλεξικέραυνο για τον Γουίντερμποτομ, ο οποίος με όρεξη και ρυθμό την εντοπίζει στα φοιτητικά του χρόνια (ο Τζέιμι Μπλέικλι αντικαθιστά εκεί τον Κούγκαν) και την ακολουθεί ως την παρούσα στιγμή: στο πλαίσιο του θεματικού πάρτι του που απαιτεί να συνδυάζει «τον Υπέροχο Γκάτσμπι, το Μονομάχο και το Νονό» (σαν την εμμονή του dpg7000 με τον Σημαδεμένο), ο Ριτς έχει διατάξει την κατασκευή μιας ρωμαϊκής αρένας στην Μύκονο. Όμως, στη διπλανή παραλία έχουν κατασκηνώσει πρόσφυγες από τη Συρία που όχι μόνο του χαλάνε το σκηνικό, αλλά χρησιμοποιούνται με τραγελαφικά αποτελέσματα από το reality show στο οποίο παίζει η νεαρή κόρη του Ριτς (Σόφι Κούκσον) και κάνει γυρίσματα εκεί. Το τσίρκο της πολυτελούς ζωής του δεν έχει τελειωμό και περιλαμβάνει την πρώην σύζυγό του (Άιλα Φίσερ, πάντα απολαυστική), το διστακτικό συγγραφέα της βιογραφίας του (Ντέιβιντ Μίτσελ, Peep Show) και το γιο του, που μονίμως κακομεταχειρίζεται (Άσα Μπάτερφιλντ, Sex Education).
Όλα αυτά συνδυάζονται με κάποιες εμβόλιμες κρίσεις συνείδησης με τη μορφή μιας ινδικής καταγωγής υπαλλήλου του (Ντινίτα Γκοχίλ), η οποία γνωρίζει από πρώτο χέρι την καθημερινότητα και τις συνέπειες των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του Ριτς σε άλλα μέρη του πλανήτη, και τροφοδοτούν την οργή του σκηνοθέτη που απασχολείται από τη δημιουργία καφρίλας χωρίς να σχολιάζει βαθύτερα σε μια ιστορία που πάνω-κάτω γνωρίζουμε ήδη (σε αντίθεση με το The Big Short, για παράδειγμα). Οι διάσπαρτες κωμικές στιγμές που με πλήρη επίγνωση προσφέρουν ο Κούγκαν, η Φίσερ και η βαριά μακιγιαρισμένη Σίρλεϊ Χέντερσον στο ρόλο της μητέρας του Ριτς οδηγούν σε μια ακραία αλλά αδιάφορη κορύφωση (ίσως η αδιαφορία να είναι για τον Γουίντερμποτομ η τελική τιμωρία ανθρώπων σαν τον Ριτς). Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σας κάνει να το ξανασκεφτείτε πριν ψωνίσετε για άλλη μια φορά από το Zara ή το H&M.