Υπό τον τίτλο «Τριλοβίτες» κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραστη των δώδεκα διηγημάτων του Breece D’J Pancake, από τα οποία τα έξι δημοσιεύτηκαν (κυρίως στο περιοδικό Atlantic) στην ελάχιστη διάρκεια της ζωής του συγγραφέα (αυτοκτόνησε το 1979, στα 27 του) και τα υπόλοιπα βρέθηκαν στο αρχείο του.
Ο χαμός του συγγραφέα σε τόσο νεαρή ηλικία και τα διθυραμβικά λόγια συγγραφέων όπως ο Vonnegut, ο Palahniuk και ο Andre Dubus III συνέβαλαν στη δημιουργία του θρύλου ενός ακόμα “μεγάλου χαμένου” των αμερικανικών Γραμμάτων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως θα προχωρούσε την τέχνη του, αλλά το υλικό που έχουμε στα χέρια μας δείχνει ότι είχε και το βλέμμα και την ικανότητα χειρισμού της γλώσσας που δεικνύουν έναν σημαντικό δημιουργό.
Οι ιστορίες του λαμβάνουν χώρα στη Δυτική Βιρτζίνια, όπου ο ίδιος έζησε και πέθανε. Η Αμερική της δεκαετίας του 1970, με τις τεχνολογικές εξελίξεις να αλλάζουν άρδην την καθημερινότητα, υπάρχει στο κείμενο μόνο ως κάτι μακρυνό, ένα όνειρο που ζουν και απολαμβάνουν κάποιοι άλλοι καπου αλλού, όχι όμως εδώ. Στο βλέμμα του Pancake κυριαρχεί η σκληρή φύση, τα χωράφια που ακόμα και μετά από το ατελείωτο όργωμα, αποδίδουν λίγο. Οι άνθρωποι εδώ είναι ό,τι τους επιτρέπει η γη τους να είναι: σκληροί, φτωχοί, ταλαιπωρημένοι. Αυτούς τους «δικούς» του ανθρώπους αποτυπώνει ο συγγραφέας, αυτές τις αρχαίες μορφές που τον συνδέεουν με το παρελθόν που τόσο πολύ πίστευε ότι υπάρχει μέσα του.
Αν στον Κάρβερ οι ήρωες είχαν όνειρα αλλά κάτι πήγε στραβά και έσβησαν, στον Pancake οι ήρωες δεν είχαν ποτέ όνειρα. Είχαν μονο την πάλη για επιβίωση και το βάρος του αναπόφευκτου παρελθόντος να τους απασχολεί. Νατουραλιστικά δοσμένοι, κινούνται σαν δεμένοι μέσα στην ατμόσφαιρα που έξοχα έχει δημιουργήσει γύρω τους ο Pancake, κάνοντας μόνο αυτό: απλά κινούνται, επειδή η ζωή είναι μια κίνηση χωρίς σκοπό.
Ο οδηγός νταλίκας που επιστρέφει μετά από χρόνια στο σπίτι που τον μεγάλωσαν και αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος, ο μέθυσος φασαρτζής που θα θυμηθει τα χρόνια του ως πυγμάχου για ένα μικροποσό, ο ναυτικός που θα πάει με την ανήλικη πόρνη παρά τις επιφυλάξεις του, οι κοκορομαχίες, το κυνήγι, οι γυναίκες που κατανοούν και υπομένουν. Ο Pancake παρουσιάζει και τις δύο πλευρές: αυτούς που κατάφεραν να ξεφύγουν και τώρα επιστρέφουν μόνο για λίγο (που όμως είναι υπέρ-αρκετό) και τους άλλους που έμειναν εδώ οριστικά. Η στασιμότητα δημιουργεί απόγνωση, αλλά και η απομάκρυνση προσφέρει μόνο ελάχιστη λήθη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες: ο συγγραφέας πιστεύει ότι οι ήρωές του είναι έτσι, γιατί έτσι είναι η φύση μας. Τίποτα δεν θα αλλάξει, όσο κι αν γυρίζει ο κόσμος. Αυτό που είσαι σε κυριαρχεί και δεν υπάρχουν λύσεις. «Εγώ όμως ξέρω ότι δεν πρόκειται να γλυτώσουν απ’ τη μοίρα τους ούτε φεύγοντας, ούτε μεθοκοπώντας, κι ούτε μπορούν να πεθάνουν για να ξεφύγουν μια ώρα αρχύτερα».