Όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τέσσερις διακεκριμένους επαγγελματίες του σινεμά θα φέρει στην Αθήνα το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτμου, για το The Camp: ένα τριήμερο εργαστηρίων και σεμιναρίων γύρω από την παραγωγή, την σκηνοθεσία, το σενάριο και την φωτογραφία, που θα ενεργοποιήσουν τους δημιουργικούς χυμούς όποιου θέλει, ή όποιου ήδη ασχολείται με το σινεμά. Με τους Gyula Gazdag (σκηνοθεσία), Juan Gordon (παραγωγή), Daniel Sussman (σενάριο) και Jacek Laskus (διεύθυνση φωτογραφίας) να ηγούνται των τεσσάρων εργαστηρίων, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν και να συμμετάσχουν στο γράψιμο, το στήσιμο και το φιλμάρισμα κινηματογραφικών σκηνών, βιώνοντας στην πράξη την παραγωγική διαδικασία του σινεμά, μέσα απ’ αυτήν την παρθενική εμφάνιση της εκπαιδευτικής πλατφόρμας του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτμου.
Γνωστό αφ’ ενός για τον τρόπο που αναδεικνύει την κινηματογραφική εμπειρία συνδυάζοντάς την με τα ειδυλλιακά τοπία της Πάτμου, αφ’ ετέρου για την ικανότητά του να παρέχει την ευκαιρία σε νέους κινηματογραφιστές να έρθουν σε άμεση, ζωντανή κι ανθρώπινη επαφή με γνωστούς επαγγελματίες του τομέα τους, και να διδαχθούν απ’ αυτούς, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτμου φιλοδοξεί μέσα απ’ αυτήν την πλατφόρμα να προσφέρει την ευκαιρία θεωρία και πράξη του σινεμά να συνδυαστούν δημιουργικά. Στο πλαίσιο κάθε εργαστηρίου από τα τέσσερα του The Camp, οι συμμετέχοντες θα συνεργαστούν με τους διδάσκοντες σε κοινά πρότζεκτ, έχοντας την ευκαιρία να λάβουν εμπειρίες που δεν υπάρχουν σε κανένα εγχειρίδιο ή σχολή. Από τους καθηγητές του The Camp, ο 35ετούς επαγγελματικής εμπειρίας διευθυντής φωτογραφίας Jacek Laskus, κι ο καθηγητής δημιουργικής γραφής στο UCLA, σεναριογράφος του τηλεοπτικού The Practice, Daniel Sussman μίλησαν στην Popaganda, για να μας δώσουν μια εικόνα άμεση και χειροπιαστή, της οπτικής γωνίας απ’ την οποία θα προσεγγίσουν τα σεμινάριά τους.
Ως επαγγελματίaς διεθνούς εμπειρίας, ποιο βρίσκετε ότι είναι το πιο συχνό εμπόδιο που συναντούν οι φερέλπιδες κινηματογραφιστές όταν ξεκινούν να κάνουν το ντεμπούτο τους, ανεξαρτήτως απ’ τη χώρα στην οποία δραστηριοποιούνται; Όταν είμαστε νέοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, κι είμαστε πεπεισμένοι πως αυτό που έχουμε να πούμε είναι πολύ, πολύ σημαντικό. Όλες οι γενιές έχουν τις στιγμές επανάστασής τους, αργά ή γρήγορα όμως ανακαλύπτουν πως στην πραγματικότητα πρόκειται για μια παραλλαγή της ίδιας μάχης που έδινε κι η προηγούμενη γενιά. Φυσικά, κάθε γενιά κινείται μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής της, όμως με την έξαρση του internet και του ψηφιακού κόσμου, όπου είναι πλέον εφικτό να γυρίσεις μια ταινία με ένα τηλέφωνο και να την ποστάρεις στο ίντερνετ να βρει το κοινό της, αισθάνομαι ότι οι σημερινοί κινηματογραφιστές έχουν σπουδαίες δυνατότητες να εξερευνήσουν τις ιδέες τους, και να τις μοιραστούν. Αυτό που πάντα έχει σημασία είναι το πόσο επίκαιρο είναι το θέμα τους, η ωριμότητα με την οποία το προσεγγίζουν, και η δυνατότητα σύνδεσης του θεατή με την τελική ιστορία, σε ανθρώπινο επίπεδο. Από εκεί και πέρα, με την πληθώρα των μέσων διανομής μιας τέτοιας ταινίας (το YouTube, το Instagram, το Facebook για να αναφέρουμε τα πιο δημοφιλή), αλλά και με τα κινηματογραφικά φεστιβάλ που έχουν ολόκληρα τμήματα αφιερωμένα σε χαμηλού πρϋπολογισμού ταινίες (όπως το Slumdance που εκτυλίσσεται παράλληλα με το φεστιβάλ του Sundance), ένας νεαρός κινηματογραφιστής μπορεί να βρει σημείο προβολής της δουλειάς του, κι αν είναι καλή, αυτή θα βρει και το κοινό της.
Αν όλες οι υπόλοιπες μεταβλητές ήταν ίδιες, ποιος θα λέγατε στους μαθητές σας ότι έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας στο να κάνει επάγγελμα την αφήγηση ιστοριών: ένας ταλαντούχος νέος γεμάτος έμπνευση, ή ένας μανιασμένα αποφασισμένος να πετύχει; Το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει, χρειάζεται καλλιέργεια, κι αυτό απαιτεί χρόνο. Απ’ την άλλη όμως, ακόμη κι ο πιο αποφασισμένος άνθρωπος, αν δεν έχει κάτι παραπάνω, μια σπίθα, δεν πρόκειται να λάμψει ποτέ. Αν όμως το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν έχουμε δυο εξίσου ταλαντούχους ανθρώπους, εκ των οποίων ο ένας επαφιόταν στο ταλέντο του και μόνο, κι ο άλλος μέσα από συνεχή δουλειά, μάθαινε την τεχνική της τέχνης του, τότε δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν ο πρώτος φώτιζε τον ουρανό ολόκληρη με την ιδιοφυΐα του, αλλά εν τέλει κατακρεμνιζόταν φλεγόμενος απ’ τις ίδιες του τις ανασφάλειες και τα άγχη, την ώρα που ο δεύτερος σταδιακά θα έχτιζε έναν σταθερό και συνεπή όγκο δουλειάς. Με άλλα λόγια, μπορείς να έχιες την επιθυμία και τον συναισθηματικό πλούτο να γίνεις καλλιτέχνης, αλλά και πάλι να αποτύχεις παταγωδώς. Κατά την άποψή μου, πρέπει να μάθεις την τεχνική, γιατί αυτή είναι που θα σε εισάγει στον κόσμο του επαγγελματία: του ανθρώπου που κάνει τη δουλειά στην ώρα του και στο budget του, κι όχι απλά όταν και όπως συγκινείται η μούσα του. Η τεχνική σε εφοδιάζει με τα εργαλεία που χρειάζεσαι για να διοχετεύσεις σωστά την δημιουργική σου ενέργεια, και να ξεπεράσεις, ή να ελαχιστοποιήσεις τις συνέπειες που έχει το writer’s block ή άλλα τέτοια άγχη. Διαφορετικά, η αλήθεια είναι πως ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που απλά έχουν ταλέντο, αλλά δεν έχουν τεχνική. Κι έτσι, δεν είναι σπουδαίοι.
