Στον μουχλιασμένο κήπο
ξανακυλάει το νερό
απ’ το πέτρινο στόμα του Ποσειδώνα
και το βατράχι αήττητο
νέα γενιά ετοιμάζει
πάνω σε βδελυρά απολιθώματα.
Α, ναι, το ίδιο απροσδόκητα
η γλύκα ξεχειλίζει
το σιντριβάνι ανατέλλει
τους νερένιους ήλιους του ξανά
ενώ η ψυχή μου
νυφίτσ’ απροετοίμαστη
σκιάζεται στη φουντωτή μονή της.
Κι όπως το πάρκο ανασαλεύει αργά
κι αναγαλλιάζουν οι κουκουβάγιες
στα σκοτεινά γραφεία τους
κι ακούγονται οι πίδακες βροντεροί
μεσ’ απ’ τις σιωπηλές πέτρες
της κλειστής κατοικίας
έτσι κι η έπαυλη-ζωή μου
ζωντάνεψε ξανά
από τα γάργαρα νερά
που μου ‘χυσες στο στόμα.