Στα στενά της Πλάκας, πριν σχεδόν 40 χρόνια ανοίγει το Remember. Κάπου εκεί, έτσι κι αλλιώς, ξεκίνησαν όλα. Ένα χρόνο αργότερα, οι Παρθενογένεσις καταγγέλουν «το παλιό και σκουριασμένο ροκ που δεν δουλεύει». Ο αθηναϊκός punk πυρήνας αρχίζει να δυναμώνει γύρω από την Πλάκα, μαγαζιά όπως το Mad Club και η Αρετούσα γίνονται στέκια ενός ολόκληρου κινήματος. Tο «Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Ροκ» το 1982 στο Σπόρτινγκ με καλεσμένους Birthday Party, Fall και New Order, αποτέλεσε άτυπο σημείο συνάντησης όσων όρθωσαν το ελληνικό punk ανάστημα μέσα από κάποια μπάντα. Στη συνέχεια, οι αθηναικές μοϊκάνες μεταφέρονται σταδιακά από την Πλάκα στην περιοχή των Εξαρχείων και η κατάσταση κηρύσσεται εμπόλεμη, με αποκορύφωμα την «Επιχείρηση Αρετή» για «ξεκαθάρισμα» της περιοχής, παίρνοντας μπάλα και τους punks. Με το σβήσιμο της δεκαετίας του ’80 το punk τρυπώνει πλέον στις καταλήψεις κι έκτοτε, μπορεί να μην κρατά την τόσο συμπαγή μορφή του κοινωνικοπολιτικού κινήματος, αλλά επιβιώνει μέχρι και σήμερα σε προβάδικα και λαιβάδικα -γιατί, όπως έχουν πει πολλοί, μεταξύ των οποίων και η Patti Smith και o Kurt Cobain, «punk σημαίνει ελευθερία». Κι όσο υπάρχουν τρία ακόρντα, punk’s not dead…
Αυτή είναι η ιστορία του ελληνικού punk σε 22 εκρηκτικά κεφάλαια. Σίγουρα δεν είναι πλήρης, αλλά πόσο punk θα ήταν αν δεν της έλειπε τίποτα;
«Είμαστε τα παιδιά της Χιροσίμα / Είμαστε τα παιδιά του Ναγκασάκι», οι Stress καθορίζουν τον punk αντιεξουσιαστικό στίχο πίσω στο 1980.
Τα σχόλια περιττεύουν.
Το 1984 οι punk συνήθεις ύποπτοι μαζεύτηκαν σε μία συλλογή για να κάνουν Διατάραξη Κοινής Ησυχίας. Συλλογή που απέκτησε μυθικές διαστάσεις και οι Γκρόβερ προέτρεπαν «φύγε μακριά».
«Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου», ή αλλιώς «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» στο πιο θορυβώδες (και θορυβημένο).
Γιατί όταν όλα φτάνουν στο αδιέξοδο αυτό που μένει είναι «εκδίκηση, εκδίκηση, εκδίκηση, εκδίκηση»…
Όσο κι αν η Χαοτική Διάσταση χάνεται στο χάος της, αυτό που έχει σημασία είναι η ζωή, μωρό μου.
Eλλάς Ελλήνων δικαστών, άνευ Βουλής και εκλογών. Ή αλλιώς, κλείστε το μαγαζί, ήδη
«Με μουσική υπόκρουση τα βίτσια του Lou Reed» και με την απαραίτητη κοινωνική αναφορά, οι Εκτός Ελέγχου στήνουν το “sex, punk and rock n roll”.
Το punk θέλει ξεκάθαρα να θανατώσει την ποίηση, και οι Όρα Μηδέν το λένε στα μούτρα.
«Αποφάγια και γιορτές και για αγάπη να μην κλαις» ή πως το punk στα μέσα των 80s έχει περάσει, με την αναμενόμενη καθυστέρηση σε σχέση με το εξωτερικό, στην επόμενη πίστα του new wave.
Ίσως το εμβληματικότερο greek post punk/new wave anthem.
Από το ιστορικό (και μοναδικό τους) single που κυκλοφόρησε το 1983 στην Creep.
Εντελώς στον αντίποδα του «ελληνόφωνου ροκ» που έβγαινε με το κιλό στα 90s για να εξαργυρώσει την επιτυχία που είχαν οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά.
Ατόφιο hardcore στον ένα και μοναδικό δίσκο που έβγαλαν οι Πίσσα και Πούπουλα.
Για τους Γκουλάγκ, η δουλειά δεν είναι παρά 8 χαμένες ώρες – το εγχώριο punk καλά κρατεί και τη δεκαετία του ’90.
Πρόσφατα επέστρεψαν με ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ του 2016 για πολλούς. Αλλά ας ακούσουμε κάτι από το 2012.
Οι Bootstroke τιμούν την γηπεδική skinhead παράδοση.
Στα 00s, οι Χάσμα
Ή αλλιώς, αναρχορομαντισμοί.
Κάτι να καίει.
Ψηφίζουμε αλητεία.
Η ελληνική απάντηση στο “Blank Generation“, 40 χρόνια μετά. Ή μήπως η συνέχεια;