Πελώριο δέντρο σε θαυμάζω από το τζάμι·
και, χέρι ο ορός, να μου κρατά σφιχτά το χέρι,
στους άλλους ουρανούς μου ανάβει μαύρο αστέρι,
αργά να μου μεταμορφώνει την παλάμη.
Είναι πηγή. Θα ‘ρθουν να πιουν τον μύθο αηδόνια,
και θα λουστούν πρωταίτια ζώα κι ο μοσχομπάτης,
κι όλοι θα υπάρξουν προσφορά στην προσφορά της·
και, λέει, ποτέ δεν θα διαβάσουμε τα χρόνια.
Όλοι να μεταλάβουν πίκρα εκ του αίματός μου,
ν’ ανθίσει ο κόσμος άνοιξη για να ‘συχάσει·
και να χορέψει η πιο πανέμορφή μου, η πλάση,
να σκύψει η πονηρή στ’ αυτί μου λέοντας: «Δος μου,
ό,τι αγαπάς, ό,τι ποθείς, ό,τι πιστεύεις·
σήμα επουράνιο ̶ που όμως άσκοπα γυρεύεις».