Αγαπάει τον μυστικισμό, τις τράπουλες Ταρώ, τις νεράιδες αλλά δεν χρειάζεται κανένα μαγικό ξόρκι για να μας κάνει να την αγαπήσουμε. Αρκεί μόνο η φωνή της και η δική της νεραϊδένια παρουσία. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ που φέρει τον τίτλο “Swans” και η αλήθεια είναι πως το περιμέναμε πώς και πώς έχοντας ήδη ακούσει το πρώτο σινγκλ The Fool που είχε βγει το καλοκαίρι.
Τι κι αν είναι μελαγχολικό, τι κι αν οι στίχοι του έχουν μέσα τους το βάρος της ερωτικής προδοσίας, το αποτέλεσμα είναι σαν το νερό του ποταμού Μισισιπή. Κυλάει ήρεμο και αναζωογονητικό μέσα από τις φυλλωσιές. Ο τίτλος του είναι εμπνευσμένος από το ίδιο το είδος των Κύκνων, που έχουν το συνήθειο να ζευγαρώνουν για πάντα. Δυο μισά που γίνονται ένα. Ένα που έφυγε, ένα που έμεινε ψάχνοντας απαντήσεις στους αστερισμούς και σε fortune tellers, μια ιστορία που την αφηγούνται οι κάρτες Ταρώ και οι συμβολισμοί τους.
Ο δίσκος ανοίγει με ένα ορχηστρικό ιντερλούδιο που προετοιμάζει σωστά το συναίσθημα για όσα θα ακολουθήσουν. Το “The Emperor” είναι ουσιαστικά το πρώτο τραγούδι από τα οκτώ συνολικά, λειτουργεί σαν μία μυστικιστική πομπή, σαν τελετουργία για όσα θα συμβούν μετά και “μυρίζει” νυχτολούλουδα και ουίσκι. Επιπλέον ατμόσφαιρα δίνουν και τα κορίτσια που κάνουν τα φωνητικά, η Ren από τους Echo Train, η Λόλα Γιαννοπούλου και η Σοφία Φίλωνος. Στο ίδιο μοτίβο και το “The Fool” που έχω «λιώσει» από το καλοκαίρι και το “The Lovers”, το οποίο είναι και το πιο δυναμικό από τα τρία και σε κάνει να θες να φύγεις μακριά με ένα ανοιχτό αυτοκίνητο, σε ατελείωτους δρόμους, χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλά σου στο τιμόνι και να τραγουδήσεις δυνατά με τον άνεμο να φυσάει στο πρόσωπό σου.
Το “The Hanged Man” είναι η επιτομή του folk americana ήχου και σε αυτό βοηθάει όχι μόνο ο Jef Maarawi που το έχει γράψει και η τρυφερή, σπαρακτική ερμηνεία της Rosey Blue αλλά και τα φωνητικά όπως και η ακουστική κιθάρα του Moa Bones που τη συνοδεύει και μοιάζει σαν να βιώνει και η ίδια όλο το συναίσθημα του κομματιού. Ακούγεται βράδυ με φώτα σβηστά.
Ένα διαμάντι αισθαντικής νωχελικότητας θα χαρακτήριζα χωρίς κανέναν ενδοιασμό το “The Moon”, που έχει γράψει ο Σωτήρης Πέπελας μαζί με τη Rosey. Γιατί το φεγγάρι πάντα μπορεί να σε παρασύρει σε μονοπάτια που ο έρωτας καραδοκεί και το ίδιο κάνει και αυτό το τραγούδι. Σε κάνει να θες να ξορκίσεις αγάπες που δεν άξιζαν και να αφήσεις το συναισθήματά σου ελεύθερα να υποδεχθούν μια καινούργια αγάπη. Υπέροχα τα φωνητικά του Πάνου Μπίρμπα.
Όλοι θυμόμαστε την ταινία “Εκείνο το καλοκαίρι” με την Έλενα Ναθαναήλ και τον Λάκη Κομνηνό. Και σίγουρα τη θυμάται και ο Βασίλης Νησσόπουλος που έχει γράψει τη μουσική και η Rosey που έχει γράψει τους στίχους στα ελληνικά, τους οποίους ξαναβιώνει μέσα από την αφήγησή της, αφού το επόμενο τραγούδι του δίσκου, το ομότιτλο “Swans”, κάτι μου λέει ότι είναι ένας φόρος τιμής σε αυτή την ταινία, την αισθητική της, τη μελαγχολία της, τον αισθησιασμό και τον πόνο της. Άλλωστε το μαρτυρά και ο στίχος: «Και ο αέρας μυρίζει εκείνο το καλοκαίρι, θυμάσαι; Ήμασταν κύκνοι, θυμάσαι»; Το τραγούδι είναι από μόνο του μια ταινία μικρού μήκους με παλιό φιλμ που έχει πάρει λίγο φως.
Στο “The Tower” ξεδιπλώνεται όλη η αγάπη της Rosey Blue για τη τζαζ μουσική μέσα από τη φωνή της, θυμίζοντας μεγάλες, αγαπημένες ντίβες του Great American Songbook. Ο δίσκος κλείνει με το “The World”, την καλύτερη κάρτα των Ταρώ, την πιο δυνατή, που σε κάνει να περιμένεις ένα καλύτερο μέλλον, να νιώθεις ότι ο κόσμος σου ανήκει, ότι ένας κύκλος ολοκληρώνεται και ξεκινάει μια νέα ζωή. Αυτό που σίγουρα ξεκινά για τη Rosey Blue είναι ένα όμορφο ταξίδι στο οποίο μας παίρνει μαζί της με τη θέλησή μας, γιατί με τέτοιους δίσκους η ζωή είναι σίγουρα πιο ωραία.