Έχουμε ήδη πει για όσα κάνουν τον καινούργιο δίσκο των Tindersticks έναν απ’τους καλύτερους της χρονιάς μέχρι στιγμής. Μερικές δεκάδες ακροάσεις παραπάνω δεν έχουν αλλάξει τη γνώμη μας και το μόνο που μένει είναι να δούμε πως θα παρουσιαστούν ζωντανά στις δύο εμφανίσεις του σχήματος στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (25-26/5 – Θεσσαλονίκη στις 24/5 στο Βασιλικό Θέατρο). Η ανυπομονησία του κοινού έγινε ξεκάθαρη με τα δύο ηχηρά αθηναϊκά sold out, εδώ και καιρό μάλιστα, οπότε ήταν ιδανική συνθήκη να βρούμε τον ηγέτη του γκρουπ και να τον ρωτήσουμε για όσα τους έφεραν ως εδώ, τους afro beat πειραματισμούς και την Jehnny Beth των Savages.
Αυτά είχε να πει στην Popaganda…
Stuart Staples (photo: Robert Lagendijk, 2015)
Για την πορεία του γκρουπ μέχρι σήμερα… Όταν ξεκινήσαμε την μπάντα, συνέβη κάτι μάλλον μυστηριώδες. Μια ομάδα ανθρώπων συναντιέται, όλοι γύρω στα 20, μετακομίζει στο Λονδίνο και κάτι μεταξύ τους εκρήγνυται. Νομίζω ότι ειδικά τους δύο πρώτους δίσκους, τους έχουμε γράψει χωρίς να έχουμε συνείδηση του τι συμβαίνει. Από κει και πέρα, πιστεύω πως τα πράγματα γίνονταν πιο συνειδητά, είχαμε δηλαδή επίγνωση των πραγμάτων που γίνονταν κι αποκτήσαμε κι αυτοκριτική. Πρέπει κατά κάποιο τρόπο να συνηθίσεις ότι η μουσική είναι πια η δουλειά σου. Ήταν πολύ δύσκολο να συμβιβαστούμε με αυτήν την ιδέα, η μουσική ήταν πάντα η απόδρασή μας. Αυτή η περίοδος ήταν σκληρή, ήταν δύσκολο να γράφεις τραγούδια με αυτή τη συνθήκη, αλλά πιστεύω ότι πια έχουμε βγει από εκεί. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι έχουν πάλι αυτή την απώλεια συνείδησης που είχαμε στην αρχή, γεγονός που μας βοηθάει να συνεχίσουμε, να νιώσουμε και πάλι ελεύθεροι. Πιστεύω πως το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται ένας δημιουργικός άνθρωπος για να εξακολουθήσει να φτιάχνει πράγματα είναι να νιώσει μια ταύτιση με αυτό που κάνει. Νιώθω πως αυτό ισχύει τούτη την στιγμή, είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα ανθρώπων που καταλαβαίνει τι είναι αυτό που μας δένει.
Για τις διακριτές δισκογραφικές περιόδους της μπάντας… Σε γενικές γραμμές, χωρίς να ξέρω γιατί, κάθε περίοδος είναι ένας κύκλος τριών δίσκων. Μετά τους τρεις πρώτους δίσκους, ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος με το Simple Pleasure όπου κατά κάποιο τρόπο προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε μια αίσθηση που φαινόταν να μας φεύγει σιγά σιγά, μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε τη μουσική με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Ακολούθησε μια τριάδα, απλών και ρυθμικών δίσκων που αποτέλεσε και το τέλος της αρχικής σύνθεσης του συγκροτήματος και νομίζω πως εκεί ξεκινήσαμε απ’ την αρχή. Από το The Hungry Saw και το Falling Down The Mountain μέχρι το The Something Rain, μπήκαν καινούργιοι άνθρωποι στο σχήμα, με διαφορετική στάση που έψαχναν διαφορετικά πράγματα για να καταλήξουμε στο The Waiting Room. Εδώ πλέον έχουν εδραιωθεί οι αλλαγές κι εμείς οφείλαμε να δούμε τι είχαμε στα χέρια μας. Ο καινούργιος δίσκος είναι αποτέλεσμα αυτού του διαστήματος και των πειραματισμών που ζήσαμε προσπαθώντας να βρούμε κώδικες έκφρασης μεταξύ μας.
Για το The Waiting Room και την κατανομή του έργου ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος… Είναι η πρώτη φορά που ο δίσκος είναι δουλειά και των πέντε μελών σε όλα τα τραγούδια, ίσως γιατί είμαστε πιο χαλαροί και στηρίζουμε περισσότερο τις επιλογές του καθενός από εμάς να κάνει πράγματα μόνος του. Αυτό δίνει μια διαφορετική ενέργεια στο γκρουπ και είναι κάτι που εκτιμώ πολύ. Νομίζω ότι είναι εξίσου χαλαρωτικό το γεγονός ότι αν βρισκόμαστε είναι γιατί αυτό θέλουμε να κάνουμε κι όχι γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε. Είναι πολύ σημαντικό συναίσθημα. Είμαστε σε ένα πολύ όμορφο μέρος τώρα, κάπως ονειρικό, μακριά από μια πραγματικότητα τόσο σκληρή που μπορεί να διακόψει οποιαδήποτε διάθεση να φτιάξεις κάτι. Είστε στην πρώτη γραμμή όλου αυτού οπότε καταλαβαίνεις καλά τι εννοώ.
Για το “Help Yourself” και την afro beat προσέγγιση… Αντίθετα απ’ τις αλλαγές στον ήχο μας που παρατηρεί κανείς στο Simple Pleasure, το “Help Yourself” δεν είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής προσπάθειας για κάτι διαφορετικό. Πρόκειται μάλλον για το τραγούδι που βγήκε πιο «φυσικά» από κάθε άλλο στο δίσκο. Δούλευα στο στούντιο ένα κομμάτι με μια ηλεκτρική κιθάρα την οποία ακούμπησα για λίγο στην κονσόλα προσπαθώντας να ξεδιαλύνω κάτι. Όση ώρα σκεφτόμουν χτυπούσα ασυναίσθητα την κιθάρα χωρίς να έχω σταματήσει την ηχογράφηση. Όταν άκουσα αργότερα αυτό το ρυθμικό ταπ-ταπ κατέληξα σε μια μπασογραμμή και σε 15 λεπτά είχα ένα προσχέδιο βασισμένο σε αυτό το μοτίβο. Όταν ξαναβρεθήκαμε με το γκρουπ, το δουλέψαμε για δέκα λεπτά το πολύ και φτάσαμε στην εκδοχή που ακούς στο δίσκο. Ακολούθησε η παρουσία μας στο Abbey Road για να ηχογραφήσουμε το Across Six Leap Years όπου είχαμε μαζί μας τον Julian Siegel, τον άνθρωπο που ενορχηστρώνει τα πνευστά μας κι όταν τελειώσαμε με τις νέες ηχογραφήσεις των παλιών μας τραγουδιών του ζητήσαμε να ακούσει το τραγούδι μήπως ήθελε να δουλέψει μαζί μας. Με αυτά τα τρία μεγάλα βήματα ολοκληρώθηκε και το “Help Yourself” είναι μαζί μας από τότε, κάπως σαν απόδειξη του τι μπορούμε να κάνουμε εξερευνώντας νέα πράγματα. Δεν ήταν πρόθεσή μας να κάνουμε ένα afro beat τραγούδι και γι’αυτό το λόγο λειτούργησε τόσο καλά.
Για τη συνεργασία τους με την Jehnny Beth των Savages… Όταν δούλευα πάνω στο “We Are Dreamers” ήμουν καλεσμένος σε μια συναυλία αφιερωμένη στη μουσική του David Lynch, όπως κι η Jehnny. Είχα μιλήσει ήδη με τον Julian για το τραγούδι, επειδή ένιωθα ότι του έλειπε κάποιο στοιχείο και σκεφτόμασταν να χρησιμοποιήσουμε σαξόφωνο μέχρι τη στιγμή που άκουσα τη Jehnny να τραγουδάει και κατάλαβα ότι αυτό που έλειπε ήταν η φωνή της. Της άρεσε το τραγούδι και δέχτηκε εύκολα να το κάνει. Να σου πω την αλήθεια δεν θεωρώ το “We Are Dreamers” ακριβώς ντουέτο. Όταν της μίλησα της είπα ότι δεν θέλω δεύτερα φωνητικά αλλά μια ακόμα παρουσία στο κομμάτι, κάτι να το κρατήσει σταθερό. Βέβαια, πρέπει να σου πω ότι την πρώτη φορά που την άκουσα να τραγουδάει ζωντανά έλεγε το “Song To The Siren” κι όχι ένα τραγούδι των Savages. Είναι πολύ δυναμική και πιστεύω ότι ένα απ’τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να επιτύχει ένας τραγουδιστής είναι να γίνεται πιστευτός, να λέει κάτι κι ο κόσμος να τo πιστεύει. Η Jehnny το έχει αυτό.
Για τις επιλογές των συναυλιακών χώρων… Μας επηρεάζει πάρα πολύ και στον τρόπο που παίζουμε, και στη διαμόρφωση του tracklist. Ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα, γιατί σε αυτή τη φάση ο τρόπος που παρουσιάζουμε τη μουσική μας ταιριάζει πιο πολύ σε ένα χώρο που θα έβλεπες κι ένα κονσέρτο. Μας κάνει καλό να παίζουμε σε μέρη όπου το κοινό είναι όρθιο, αλλά δεν θα ήθελα μια ολόκληρη περιοδεία έτσι. Πιστεύω ότι έχουμε συνηθίσει σε μια ακρίβεια μεταξύ μας. Ελπίζω το αποτέλεσμα να μην είναι επίπεδο και βαρετό, όμως μας αρέσει να ακούμε σωστά τι παίζει ο καθένας μας κι είναι κάτι που το αναζητάμε.
Για τη δική του ζωή στη Γαλλία κι αν του λείπει κάτι απ’το Λονδίνο… Ήρθα εδώ αναζητώντας χώρο, κάτι που δεν μπορούσε να μου το προσφέρει το Λονδίνο. Μου αρέσει να επισκέπτομαι μεγάλες πόλεις αλλά με βολεύει να έχω χώρο, με βοηθάει στη δουλειά μου. Νιώθω τυχερός που δεν ζω στο Λονδίνο.