Να σας πούμε κάτι; Αν για κάποιον λόγο δεν σας ενδιαφέρουν όλες αυτές οι λίστες με συμβουλές για το «πώς θα δουλέψετε καλυτερα από το σπίτι», (στα κρυφά) είμαστε μαζί σας. Αν σκέφτεστε την περίοδο της καραντίνας κάπως σαν ένα διάλειμμα που απλά θέλετε να λιώσετε, είμαστε εδώ για σας. Αν ο σκοπός σας είναι οι άλλοι να ανακαλύπτουν τα καλά της τηλε-εργασίας κι εσάς να σας φωνάζουν μόλις είναι έτοιμο το φαγητό, είμαστε οι άνθρωποί σας.
Διαλέξαμε λοιπόν 6 τηλεοπτικές σειρές, όχι από τις προφανείς – από αυτές που ανήκουν στα SOS και είναι όλοι «υποχρεωμένοι» να έχουν δει -, αλλά από τα αουτσάιντερ που για κάποιο λόγο μας κέρδισαν και σας προτείνουμε για να μην πάει χαμένος ο τόσος περισσότερος ελεύθερος χρόνος.
Προσοχή μόνο μη χαθείτε «στο κενό μεταξύ καραντίνας και binge watching»…
Υπάρχει στο Netflix και μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι πολύτιμες λέξεις δεν έχει ακόμα υπότιτλος στα ελληνικά. Αυτό πειράζει λίγο γιατί εκεί μέσα έχει πολλούς αστυνομικούς όρους και τίτλους που αν δεν είσαι μέλος της Σκότλαντ Γιαρντ, μπορεί να μη τους καταλάβεις. Ξεπερνιέται όμως.
Αστυνομικό και βρετανικό, όπως καταλάβατε, παραγωγής του BBC, το Line Of Duty, μας βάζει στο εσωτερικό της αγγλικής αστυνομίας και μας παρουσιάζει τις μεταξύ τους ίντριγκες. 4 κύκλοι έχουν βγει μέχρι στιγμής με 23 ωριαία περίπου επεισόδια στο σύνολο. Σασπένς, φόνοι, μυστήριο, καλές ερμηνείες και μια σκηνοθετική ματιά που μοιάζει σαν κάποιος να θέλει να γυρίσει ένα σοβαρό Office, με ήρωες αστυνομικούς.
Κεντρικός ήρωας, ο αντιπαθής Στιβ Άρνοτ που η προαγωγή του στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων τον μετατρέπει σε σπυρί στον … των αλαζόνων ντετέκτιβ. Τα υπόλοιπα στη μικρή οθόνη. Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε είναι ότι χρειάζεται υπομονή για την ανάπτυξη, αλλά στο τέλος θα δικαιωθείτε. Ειδικά στην τέταρτη σεζόν που οι Άγγλοι γράφουν γι’ αυτή ότι είναι ότι καλύτερο έχουν δει στην τηλεόρασή τους τα τελευταία χρόνια.
Το έχουν χαρακτηρίσει ως το σύγχρονο Band of Brothers, αλλά πέρα από όσα το θυμίζουν, το Generation Kill είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο και πρωτόγνωρο. Ο Έβαν Ράιτ, δημοσιογράφος του Rolling Stone, πέρασε 40 μέρες μέσα σε ένα Hummer του 1ου Τάγματος Αναγνώρισης Πεζοναυτών και κάλυψε σε συνέχειες το πρώτο σκέλος του πολέμου στο Ιράκ μέχρι την κατάληψη της Βαγδάτης. Το gonzo στυλ γραφής του πέρασε αυτούσιο στη σειρά που δείχνει με τον πιο ωμό και σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο τη φύση του πολέμου. Τόσο ρεαλιστικό που δύο από τους ηθοποιούς ήταν βετεράνοι πεζοναύτες, μάλιστα ο ένας υποδύεται τον εαυτό του, υπέβαλαν το υπόλοιπο cast σε ένα mini-boot camp για να το κάνουν όσο πιο αληθοφανές γίνεται.
Από το πρώτο λεπτό και μέχρι το τέλος η σειρά ρίχνει στον θεατή συνεχείς γροθιές στο στομάχι για το τι πραγματικά είναι ο πόλεμος και ο στρατός. Η παράνοια, ειδικά αυτού, του πολέμου είναι πανταχού παρούσα μαζί με τα βύσματα, τη γραφειοκρατία, τους αντι-ήρωες καθώς και τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ που δεν βρέθηκαν ποτέ. Τέλος μεγάλο συν ότι είναι μίνι σειρά 7 επεισοδίων οπότε το κάνει ιδανικό για binge-watching σε μια ράθυμη μέρα χωρίς να προλάβει να κουράσει τον θεατή.
Μπορεί να το έχουν ξεχάσει ακόμα κι αυτοί που συμμετείχαν. Ο Τεντ Γκρίφιν (σεναριογράφος στο Ocean’s Eleven) που το έγραψε, ο Σον Ράιαν (the Shield) που ήταν ο executive producer, ο Ντόναλ Λογκ κι ο Μάικλ-Ρέιμοντ Τζέιμς που αποτέλεσαν το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Λογικό, αφού έμεινε στον αέρα για μια μόνο σεζόν 13 επεισοδίων, ημερολογιακά δε ήταν στον αέρα από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο – ούτε καν υποσημείωση στον βομβαρδισμό της σύγχρονης τηλεοπτικής πληθώρας.
Όπως συμβαίνει συχνά, το Terriers αγνοήθηκε σχετικά από το κοινό, «απολύθηκε» από το δίκτυο FX, αγαπήθηκε απο μερίδα κριτικών. Που είδαν σε αυτό το buddy series ένα μακρινό ξαδερφάκι του Μεγάλου Λεμπόφσκι έτσι όπως αναπτύσσεται η σχέση μεταξύ του Χανκ, πρώην μπάτσου κι ανανήψαντα αλκοολικού, και του μικροαπατεώνα Μπριτ, ενώ δίπλα τους εναλλάσσονται εκκεντρικοί εναλλακτικοί χαρακτήρες. Οι δύο ήρωες αποφασίζουν να σκοτώσουν τη βαρεμάρα τους ή/και να σώσουν τις ψυχές τους με το να γίνουν ιδιωτικοί ντετέκτιβ. Χωρίς άδεια φυσικά, πράγμα που σημαίνει ότι οι υποθέσεις που αναλαμβάνουν είναι είτε κραυγαλέα ασήμαντες είτε καθόλου για τα δόντια τους. Δε θα τρελαθείτε με το σασπένς, δε θα φάτε τα νύχια σας από την αγωνία, όμως οι περιπέτειες αυτών των συμπαθέστατων losers έχουν κάτι το αβίαστα κουλ που θα σας κάνει να τους αγαπησετε. Βοηθάει φυσικά κι ο καλιφορνέζικος αέρας στο background. Αυτός που δε βοήθησε ήταν ο τίτλος της σειράς. Όλοι περίμεναν μια σειρά με σκυλάκια…
Υπάρχουν σειρές που ταυτίζεσαι με ένα χαρακτήρα γιατί σε σπρώχνουν προς τα εκεί, υπάρχουν κι εκείνες που δεν ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος του χωριού αφού όλοι οι χαρακτήρες με έναν τρόπο ξέρουν να δίνουν τη λύση στο 90’, και φυσικά είναι οι πιο ετοιμόλογοι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη. Στη δεύτερη λοιπόν κατηγορία ανήκει το Suits. Με μπόλικη κωμωδία, αλλά και δράμα να περισσεύει, σε μια εταιρεία μεγαλοδικηγόρων. Στο πρώτο επεισόδιο, γόης, ακριβοπληρωμένος, αλάνθαστος δικηγόρος πλήττει αφόρητα και προσλαμβάνει μια διάνοια/εποχικό ντίλερ ναρκωτικών για βοηθό του. Και κάπως έτσι ξεκινούν όλα σε μια σειρά που σίγουρα δεν θα σας αλλάξει τη ζωή, μάλλον δεν θα δούμε να της αφιερώνουν longreads για το πόσο άφησε το δικό της στίγμα στα τηλεοπτικά δεδομένα, αλλά -ηρεμήστε- δε βγαίνουν και κάθε μέρα Sopranos ή Mad Men. Φαντάζομαι ότι αυτές τις μέρες χαλάρωσης ίσως δεν θέλετε να δείτε καρέκλα γραφείου ούτε σε μινιατούρα, αλλά λίγα ερωτικά πάθη και συναδελφικά μίση (στην υπερβολή τους) δεν έβλαψαν ποτέ κανένα.
Να πούμε επίσης ότι πρόκειται για τη σειρά που κι όσοι δεν την ήξεραν την έμαθαν όταν η Μέγκαν Μαρκλ γνώρισε τον Χάρι. Αλλά ακόμα κι αν αυτή η πληροφορία σας αφήνει παγερά αδιάφορους, μπορώ να εγγυηθώ ότι θα περάσει η ώρα σας με ένα προϊόν φτιαγμένο για binge-watching σε 8 (προς το παρόν) σεζόν.
Η πρώτη σκηνή εκτυλίσσεται σε ένα χειρουργείο της Νέας Υόρκης, το 1901. Οι γιατροί προσπαθούν, μπροστά στους φοιτητές ιατρικής που παρακολουθούν την επέμβαση για εκπαιδευτικούς λόγους, να φέρουν εις πέρας με επιτυχία μια καισαρική. Το χειρουργείο θυμίζει σφαγείο. Αίμα παντού, η μάνα πεθαίνει, το μωρό πεθαίνει. Έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι του The Knick. Πρωταγωνιστής ο γιατρός Τζον Θάκερι (φοβερός Κλάιβ Όουεν), ένας ιδιοφυής χειρουργός που ακριβώς λόγω της ευφυΐας του δεν αντέχει τις συνεχόμενες αποτυχίες στο βωμό του χειρουργικού τραπεζιού. Μιλάμε για αρχές του 20ου αιώνα σε ένα νοσοκομείο που υποθάλπει κυρίως φτωχούς Αμερικάνους κι ακόμη φτωχότερους μετανάστες. Ο Θάκερι είναι εθισμένος σε περισσότερα από ένα ναρκωτικά, είναι εργασιομανής, είναι σκληρός, είναι αποφασισμένος να προχωρήσει την ιατρική ένα ακόμη βήμα παραπέρα. Στο σύμπαν που έχτισε ο Στίβεν Σόντεμπεργκ όλα είναι σφαγείο. Ο έρωτας, το σεξ, η κοινωνική ανέλιξη, οι συναδελφικές σχέσεις, η οικογένεια σου, η φυλή σου, το μυαλό σου, η επιβίωση σου. Και το φοβερό ηλεκτρονικό soundtrack του Κλιφ Μαρτίνεζ δίνει σε αυτό το σφαγείο την ιδιότητα ενός τεράστιου club που όλοι χορεύουμε σε έκσταση.
Σχετικά παραγνωρισμένο, ακόμη κι ανάμεσα στους otakus (δηλαδή τους εραστές της anime και manga κουλτούρας), το Monster του Μασαγιούκι Κοτζίμα (βασισμένο στο manga του Ναόκι Ουρασάβα) παραμένει ένα από τα πιο σφιχτοδεμένα σεναριακά anime παρά τα αρκετά του επεισόδια (74 25λεπτα επεισόδια που, πιστέψτε με, τρέχουν σαν νεράκι), αλλά κι αισθητικά ένα από τα πιο δυτικότροπα.
Είναι, άλλωστε, ένα από τα ελάχιστα anime που δε διαδραματίζονται στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Το Monster τοποθετείται στην Κεντρική Ευρώπη κι ακολουθεί τον νευροχειρούργο Κένζο Τένμα, ο οποίος αναλαμβάνει ιατρικά τα δίδυμα αδέρφια Γιόχαν κι Άννα Λίμπερτ ύστερα από μια απόπειρα δολοφονίας, μάλιστα σώζοντας τον μικρό Γιόχαν από πυροβολισμό στο κεφάλι. Εννιά χρόνια αργότερα ο Γιόχαν ξαναεμφανίζεται στη ζωή του Τένμα, κρατώντας αυτή τη φορά το όπλο κι από εκεί ξεκινάει ένα αστυνομικό γαϊτανάκι για το ποιός τελικά είναι το τέρας…
Με σενάριο που θα ζήλευε κι οσκαρικό νεο-νουάρ αλλά κι όσο mindfuck προστάζει η ιαπωνική ιδιοσυγκρασία, το Monster θα πείσει ακόμη κι όσους πίσω από τη λέξη anime αναγνωρίζουν μόνο το One Piece ή αλλιώς τον «Ντρέικ τον Πειρατή»…
* μια προηγούμενη βερσιόν της λίστας είχε δημοσιευθεί στις 26/4/2019