Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας σε συνεργασία με το Κέντρο Επισκεπτών του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος παρουσιάζουν την ανατρεπτική μουσικοκινηματογραφική παρουσίαση «Τι εικόνες ακούμε όταν βλέπουμε τη μουσική;» που επιμελήθηκε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και Διευθυντής του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ με την mr. Girl και τoν Γεράσιμο Κατσίρη να τον συνοδεύουν χρησιμοποιώντας αποσπάσματα διάσημων ταινιών, μουσικές συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς, πίνακες και φωτογραφίες με τον πιο παράξενο τρόπο.
Με αφορμή την εκδήλωση η ομάδα του φεστιβάλ επιλέγει 10 αγαπημένες κινηματογραφικές σκηνές όπου η μουσική κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ολα Για Την Μητερα Μου (1999)
Η Μανουέλα επιστρέφει μετά από χρόνια στην Βαρκελώνη για να βρει τον πρώη συζυγό της και να του ανακοινώσει τον θάνατο του γιού τους. Με τη μουσική του Ισμαελ Λο να κατασπαράζει έναν λόφο που κρύβει την ισπανική πόλη, ο Αλμοδόβαρ ιχνογραφεί τη Βαρκελώνη σαν μια πόρνη που όταν νυχτώσει, αναζητά πελάτες.
Οι Ομπρελες Του Χερβούργου (1964)
Ο Γκι και η Ζενεβιέ είναι ερωτευμένοι στο Χερβούργο του ‘60. Ο πόλεμος της Αλγερίας θα τους χωρίσει, και το ζευγάρι θα αποχαιρετιστεί σε έναν σταθμό τρένων, με εκείνη να του υπόσχεται πως «θα τον περιμένει» σαν όλος ο κόσμος να γρκεμιζόταν μπροστά τους. Ποτέ ένας έρωτας δεν έληξε τόσο άδοξα, σε ένα παρακινδυνευμένο πείραμα του Ζακ Ντεμί, που τα λόγια έγιναν τραγούδια και η μουσική απλά τους κατεύθυνε.
Hedwig and the Angry Inch (2001)
Το 2001, ο σκηνοθέτης Τζον Κάμερον Μίτσελ αναλαμβάνει να υποδυθεί (και) στο σινεμά την αγαπημένη του θεατρική περσόνα. Και ως Χέντγουικ πια, μας αποκαλύπτει στη διάρκεια ενός μόλις τραγουδιού, τις προαιώνιες, μυθικές καταβολές του έρωτα. Οι αφοπλιστικά εύστοχοι στίχοι του (πασίγνωστου πλέον) “Origin Of Love” δε θα μπορούσαν να βρουν ιδανικότερο ταίρι από τα πρωτόλεια κινούμενα σχέδια που τους ζωντανεύουν.
All That Jazz (1979)
Στο αυτοβιογραφικό – στα όρια του προφητικού – μιούζικαλ του Μπομπ Φόσι, ο θρυλικός χορογράφος και σκηνοθέτης βάζει τον Τζο Γκίντεον (τον υποδύεται ο Ρόι Σνάιντερ) να αποχαιρετά τα εγκόσμια, τραγουδώντας σε ένα επιθανάτιο, ντελιριακό γκραν-φινάλε το “Bye Bye Love” των Everly Brothers. Ιδανικότερος επίλογος δε θα μπορούσε να υπάρξει για ένα ιδιοφυές φιλμ που κατάφερε να κάνει σμπαράλια τα στεγανά του είδους.
High Fidelity (2000)
Κι εγένετο θαύμα, ο αλλοπρόσαλος χαρακτήρας Barry του Τζακ Μπλακ, διασκευάζει, στην τελευταία σκηνή του High Fidelity, το “Let’s Get it On” του Μάρβιν Γκέι, παραβαίνοντας το ”άβατο” της πρωτότυπης κι αξεπέραστης εκτέλεσης του θρύλου της σόουλ. Κανείς δε θα μπορούσε να το έχει πράξει με τέτοια χειρουργική ακρίβεια.
Χαμένοι στη Μετάφραση (2003)
Το καλά κρυμμένο μυστικό του κινηματογραφικού Μπομπ Χάρις (Μπιλ Μάρεϊ) στην Σάρλοτ (Σκάρλετ Γιόχανσον) στην ταινία της Σοφία Κόπολα, δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο αν δεν το συνόδευαν οι πρώτες νότες του “Just Like Honey” των Jesus and Mary Chain. Βασικά θα ήταν και πάλι μυστικό, αλλά όχι και τόσο καλά κρυμμένο.
Χαμένη Λεωφόρος (1997)
Και οι τίτλοι αρχής μιας ταινίας είναι κομμάτι της. Μέσα στο σκοτάδι ενός άγνωστου δρόμου που χάνεται πέρα από την οθόνη, ο Ντέιβιντ Μπόουι καθοδηγεί ένα κυκλοτερές ταξίδι στην παράνοια, τραγουδώντας με απόκοσμη άνεση “funny how secrets travel”. Χάσιμο από τα πρώτα δευτερόλεπτα.
Moonrise Kingdom (2012)
Είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι στις ταινίες του Γουές Άντερσον η μουσική έχει πάντα κεντρικό ρόλο. Εδώ η φωνή της Φρανσουάζ Αρντί και το “Le Temps De L’amour” αποτυπώνουν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τον “απαγορευμένο” έρωτα του Σαμ και της Σούζυ σε ένα ακόμα άψογα ενορχηστρωμένο σκηνικό του αγαπημένου μας σκηνοθέτη.
Ferris Bueller’s day off (1986)
Ο Τζον Χιουζ μας έχει χαρίσει πολλές μουσικές στιγμές που θα μπορούσαν να αποτελούν από μόνες τους μια ξεχωριστή λίστα. Από τα “Don’t You Forget About Me” των Simple Minds και “If You Leave” των OMD που ταυτίστηκαν με τις τελευταίες σκηνές των Breakfast Club και Pretty in Pink αντίστοιχα μέχρι το “Rebel Yell “του Billy Idol στο Sixteen Candles και το “Weird Science” των Oingo Boingo στην ομώνυμη ταινία, ο κατάλογος των τραγουδιών που έντυσαν μουσικά σκηνές του αγαπημένου – και ίσως παρεξηγημένου από πολλούς – σκηνοθέτη είναι πραγματικά μεγάλος.
Εδώ όμως θα διαλέξουμε μόνο μία: την επίσκεψη τριών μαθητών στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο, έναν από τους προορισμούς της μέρας που αποφάσισαν να το σκάσουν από το σχολείο. Ο Φέρις, η Σλόαν και ο Κάμερον μαζί με τα υπέροχα έργα τέχνης και την instrumental διασκευή των Dream Academy στο “Please Please Please Let Me Get What I Want” των Smiths σε μια από τις πιο όμορφες και απρόσμενα μελαγχολικές στιγμές της κινηματογραφικής εφηβείας μας.
Jackie Brown (1997)
Ο Ταραντίνο είναι μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση δημιουργού όπου η μουσική και τα τραγούδια καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις σκηνές και γενικότερα τις ταινίες του. Ο κατάλογος κι εδώ μεγάλος: “Stuck In The Middle With You”, “Misirlou”, “About Ηer”, “Down In Mexico”, “Girl You’ll Be A Woman Soon”, “Son Of A Preacher Man” είναι μερικά από τα πολλά τραγούδια που έχουν χρησιμοποιηθεί και ταυτιστεί κατά κάποιο τρόπο με το όνομά του σκηνοθέτη και τις ταινίες στις οποίες ακούστηκαν. Με τη βεβαιότητα ότι σε επόμενη ευκαιρία θα διαλέγαμε ένα άλλο κομμάτι, ας θυμηθούμε εδώ το ξεκίνημα του Jackie Brown όπου το “Across 110th Street” του Bobby Womack μας γεμίζει ενέργεια για όλα αυτά που βλέπουμε στην οθόνη και κυρίως για όλα αυτά που αναμένουμε να δούμε στη συνέχεια.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας συνεργάζεται με το Κέντρο Επισκεπτών του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (Πεζογέφυρα Εσπλανάδας – Εργοτάξιο ΚΠΙΣΝ, Καλλιθέα) και παρουσιάζουν τη διάλεξη «Tι εικόνες ακούμε όταν βλέπουμε τη μουσική» στο πλαίσιο της θεματικής Κοινοί Τόποι, το Σάββατο 25 Απριλίου στις 19:00.
Είσοδος Ελεύθερη, Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 8778396 /8 ή με e-mail στο visitorscenter@snfcc.org
