Έχω δει σχεδόν όλες τις παραστάσεις των Blitz . Kάθε φορά, είτε μου άρεσαν είτε όχι, βίωνα την ίδια συγκίνηση , την ίδια ακριβώς έκπληξη από τον χείμαρρο της αυθεντικότητάς τους (κυρίως, στον τρόπο που μετασχημάτιζαν τις ανησυχίες τους ) και απ’ την πρωτοτυπία των μέσων τους . Τα παιδιά , την Αγγελική Παπούλια, τον Γιώργο Βαλαή και τον Χρήστο Πασσαλή, τα γνωρίζω παρόλα αυτά ως ηθοποιούς ελεύθερους σκοπευτές, νωρίτερα, προτού πάρουν τη απόφαση της δημιουργίας της ομάδας τους . Αντί να μετακινούνται ως αλεξιπτωτιστές μεταξύ των θιάσων μάλλον τυχαία, επέλεξαν την ουσία και τις δυσκολίες της συλλογικότητας , την πειθαρχία της ομάδας. Και την υπηρέτησαν σαν στρατιώτες. Σήμερα οι Blitz ταξιδεύουν στον κόσμο , οι performance τους μιλάνε και επικοινωνούν στη Γαλλία και στη Γερμανία, αποδεικνύοντας ότι η γλώσσα που έχουν αναπτύξει δεν έχει σύνορα και κυρίως ότι δεν έχει στεγανά. Φέρανε στη σκηνή, επεξεργασμένες χωρίς ιδεοληψίες, με ελευθερία και όρεξη, σκέψεις και συναισθήματα, κάνανε κάθε μορφής δοκιμές πάνω στην αισθητική , επεξεργάστηκαν ιδέες και βιβλία . Δεν έκαναν ποτέ μανιφέστο . Δημιουργούσαν, ακόμα κι όταν δεν υπήρχε οικονομία, στιγμιότυπα τέχνης που δονούσαν για την αλήθεια τους.
Αυτό που δοκιμάζουν μια δεκαετία ασταμάτητα είναι τα όριά τους και τα όρια του θεάτρου ως γεγονός ανεπανάληπτο. Σήμερα που κλείνουν ως ομάδα μια δεκαετία δημιούργησαν ολομόναχοι (μόνο ο πυρήνας των τριών τους ), στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου) , μια συγκινητική σπουδή για την ύπαρξη , με αφορμή τον «Θείο Βάνια». Το «Vanya /Δέκα χρόνια μετά» είναι με συντριπτική διαφορά ό,τι πιο αυτοαναφορικό, προσωπικό και ιδιοσυγκρασιακό έχουν μέχρι στιγμής καταθέσει. Η περιπέτεια τής αυτογνωσίας πάνω στο σανίδι ολοκληρώνει ένα κύκλο. Είναι πιο ώριμοι , ίσως πιο πεσιμιστές, αλλά με υγιή τρόπο, και φαίνεται. Ξεκινάνε από τον Τσέχοφ για να καταλήξουν στον Έλιοτ (τα Τέσσερα Κουαρτέτα ), σε έναν εσκεμμένα αχανή χώρο, με πλαστικά τροπικά φυτά, ένα πιάνο , ελάχιστες καρέκλες και το εμβληματικό Μάθημα Ανατομίας του Ρέμπραντ, που μοιάζει να υποτιτλίζει κάθε λεπτό της σκηνικής πράξης . Η σκηνή μοιάζει άδεια αλλά κατακλύζεται από τις ασθματικές «ανακοινώσεις προς την ανθρωπότητα» , σπαρακτικές κι αγωνιώδεις διατυπώσεις για την ανερμάτιστη ύπαρξη και το αβέβαιο μέλλον του κόσμου. Η παράσταση ενώ διαρκώς «δραπετεύει» και παιγνιωδώς διακόπτεται , δεν προδίδει τον Τσέχοφ. Βουτά στον πυρήνα του, ρίχνοντας προβολείς στις σκηνές που σχεδόν αυτόνομα διαχειρίζονται την ανθρώπινη ματαιότητα, την ανθρώπινη αγωνία ,συνενώνοντάς τις επιπλέον παραδειγματικά με τον Έλιοτ:« Ιδού εγώ, λοιπόν, στα μισά του δρόμου, έχοντας σπαταλήσει είκοσι χρόνια, τα χρόνια του μεσοπολέμου /πασχίζοντας να μάθω να χρησιμοποιώ τις λέξεις, κι η κάθε απόπειρα μια εντελώς καινούργια αρχή και μια διαφορετική αποτυχία /γιατί το μόνο που τελικά μαθαίνεις είναι να κυριαρχείς στις λέξεις για να πεις το πράγμα που δεν έχεις πια να πεις ή με τον τρόπο που δεν είσαι πια διατεθειμένος να το πεις/ κι έτσι το κάθε εγχείρημα/ είναι μια νέα αρχή, μια επιδρομή στο άναρθρο / με σαθρό εξοπλισμό που όλο και φθείρεται /». Μια μελαγχολική παράσταση για την ύπαρξη, που αναδίδει ποίηση. Συγχρόνως, τα ουσιαστικότερα δεκάχρονα γενέθλια που θα μπορούσαν οι Blitz να «γιορτάσουν».
Vanya, Δέκα χρόνια μετά, Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», Τηλ: 210. 3222464, Παραστάσεις μέχρι 25/01