Μια γυναίκα ζει μόνη στην Αθήνα, αναζητώντας καθημερινά στο διαδίκτυο ίχνη του σκύλου της που έφυγε από́ τη ζωή. Μέσα από τις μηχανές αναζήτησης, ανακαλύπτει εικόνες από́ μέρη που ταξιδέψαν, βίντεο, μουσική, φωτογραφίες και δημιουργεί το ψηφιακό της ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που καταγράφει προσωπικές στιγμές καθώς και σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά στιγμιότυπα της ελληνικής πραγματικότητας από τους Ολυμπιακούς του 2004 μέχρι και σήμερα.
Στήνει έναν μηχανισμό εικόνας και ήχου που αναπαράγει μνήμες και συναισθήματα και αφηγείται τις ιστορίες της. Μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, επανεφευρίσκει το παρόν και χαράζει το δρόμο της προς την ενηλικίωση.
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά, η καθημερινότητα φαντάζει λιγότερο επώδυνη, μέσα από τη σχέση αγάπης ανθρώπου και ζώου. Το «Ημερολόγιο ενός σκύλου» είναι το ημερολόγιο ενός ανθρώπου που επαναδιαπραγματεύεται τις απώλειές του.
Η Violet Louise, δημιουργός της παράστασης, απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.
Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το έργο αυτό ;
Πιστεύω ότι οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν μεταξύ τους. Ήθελα κατά κάποιο τρόπο να μοιραστώ με το κοινό, την προσωπική μου διαδρομή στο χρόνο και να φωτίσω πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας από το 2004 μέχρι και το 2020 που έφυγε ο σκύλος μου. «Το Ημερολόγιο ενός σκύλου» είναι το ημερολόγιο μιας γυναίκας που αναζητά τα ίχνη του σκύλου της, που έφυγε από τη ζωή. Εικόνες από μέρη που ταξίδεψαν, φωτογραφίες, βίντεο καθώς και υλικό μέσα από το διαδίκτυο, συνθέτουν το ψηφιακό της Ημερολόγιο.
Από τους Ολυμπιακούς του 2004 μέχρι και σήμερα, παρακολουθούμε τη διαδρομή αυτής της γυναίκας, σε έναν κόσμο που κινείται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Το «Ημερολόγιο ενός σκύλου» έχει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά λειτουργεί και σαν καθρέφτης της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας γεμάτης συγκρούσεις. Συγκρούσεις που δημιουργούνται από το τεράστιο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην τεχνολογική εξέλιξη και την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου.
Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς την αναπτύξατε στις πρόβες;
Η σκηνοθεσία βασίζεται στη δημιουργία μίας δραματουργίας που απαρτίζεται από στοιχεία, τα οποία είναι όλα πρωτότυπα : To κείμενο, ο ήχος, η εικόνα, η μουσική, όλα μαζί συμπληρώνουν την αφήγηση. Αρχικά λοιπόν έπρεπε να δημιουργηθούν αυτά τα υλικά και στη συνέχεια να συνθέσουν μια ιστορία. Η αφήγηση είναι σπονδυλωτή, αποτελείται από μικρά κεφάλαια, σαν κομμάτια ενός πάζλ που συνθέτουν τη συνολική δραματουργία.
Χρησιμοποιήθηκε επίσης υλικό από το διαδίκτυο όπως και αποσπάσματα από έργα Ελλήνων ποιητών που μιλούν γι’ αυτήν την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου (Γεώργιος Σεφέρης, Κωνσταντίνος Καβάφης, Νίκος Καρούζος, Γεώργιος Σουρής, Γιάννης Ρίτσος), καθώς και αποσπάσματα για την «Επιχείρηση Πάνθηρας» από το ομότιτλο βιβλίο του Δημήτριου Κωνσταντινίδη.
Στη σκηνή είμαι ο βασικός αφηγητής, συνθέτω ζωντανά το ψηφιακό μου ημερολόγιο αναμνήσεων. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από την αφήγηση, παράγω ήχο και μουσική, χειρίζομαι την εικόνα, κάνω μίξη των υλικών και ηχολογηψία. Υπάρχει μία μικρή ορχήστρα πολυμέσων που πρέπει να διαχειριστώ, το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο.
Αυτό σημαίνει πρακτικά πως η δουλειά μοιράζεται ανάμεσα στο στούντιο και στο χώρο πρόβας. Είναι μία αρκετά πολύπλοκη διαδικασία, η οποία στην εκτέλεσή της θα πρέπει να φαίνεται απλή και απρόσκοπτη.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς;
Δε θα μπορούσα να απαντήσω με ευκολία σε μια τέτοια ερώτηση. Θα έλεγα ίσως τη σκηνή του αποχαιρετισμού. Κλείνοντας τον κύκλο των αναμνήσεων, χάνεις κομμάτια της ζωής σου που κάποτε ήταν ολοκληρωτικά δικά σου. Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα και από άλογο στον ιππόδρομο. Η συνειδητοποίηση της φθαρτότητας, ότι αγαπημένα πρόσωπα δε θα επιστρέψουν ποτέ είναι μία πολύ επώδυνη διαδικασία.
Αν θέλατε να πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε;
Είναι μία παράσταση βαθειά ανθρωποκεντρική. Θίγει ευαίσθητα θέματα με ένα τρόπο που δεν την καθιστά αυτοαναφορική. Συνδυάζει παραδοσιακές και σύγχρονες φόρμες στην αφήγηση. Είναι μία παράσταση που απευθύνεται και στο συναίσθημα και στη λογική.
Είναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα ή έναν ηθοποιό να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της/ του; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε;
Η εξεύρεση στέγης είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια που πρέπει να διαχειριστεί ένας δημιουργός. Σε αυτή την παραγωγή ευτυχώς δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες. Υπήρξα τυχερή γιατί βρήκα στέγη στο φιλόξενο χώρο του Νέου Κόσμου.
Σκηνοθεσία, μουσική, πρωτότυπο κείμενο, αφήγηση, τραγούδι: Violet Louise
Ηθοποιός σε βίντεο: Αγλαΐα Παππά
Φωτογραφία, εικονοληψία, μοντάζ, επεξεργασία και προγραμματισμός πολυμέσων: Βασίλης Koυντούρης (Studio19st)
Σχεδιασμός φωτισμού: Σάκης Μπιρμπίλης
Ηχητικός σχεδιασμός, ηχογραφήσεις, μίξη ήχου, βίντεο, μοντάζ: Violet Louise
Ηχοληψία, mastering: Κωνσταντίνος Μπώκος (Studio19st)
Τεχνικός συντονισμός παραγωγής: T.P.T. (ThePerfectTeam)
Creative Team at Visual Arts & Graphics: Linear Creative Content Company
Με τη Violet Louise
Κάτω Χώρος
14.10.2022 – 13.11.2022
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 60 λεπτά
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
Κανονικό 16€
Μειωμένο 13€
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται: