Η παράσταση «Φτηνά Τσιγάρα», μας είχε ενθουσιάσει στην πρώτη της sold out εμφάνιση, μας ενθουσιάζει ομοίως και φέτος. H μεγάλη επιτυχία της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μια «ρομαντική οπερέτα» σε 34 σκηνές και 19 τραγούδια, έρχεται και πάλι να συνεπάρει το κοινό έως και τις 5 Ιανουαρίου 2023.
Η πασίγνωστη ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη μια ωδή στην καλοκαιρινή, άδεια Αθήνα, μετατράπηκε σε μιούζικαλ σε μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, λιμπρέτο του Πέτρου Βουνισέα και σκηνοθεσία, κινησιολογία και σκηνικό του Κωνσταντίνου Ρήγου, γεμίζοντας τη σκηνή φθαρμένες τηλεκάρτες, γόπες, τυχαίες συναντήσεις, φιλιά που δεν βρήκαν τον δρόμο τους και υπέροχα τραγούδια για ανεκπλήρωτους έρωτες και συλλέκτες στιγμών. Τράβα μια τζούρα γερή / πάρε και λάθος στροφή…
Στην κορυφή όλων αυτών των σπουδαίων που συμβαίνουν εδώ, η παρουσία τεσσάρων μοναδικών γυναικείων φωνών (και χαρακτήρων) που ξεχωρίζουν με το άλλοτε αισθαντικό και άλλοτε «πιπεράτο» ταπεραμέντο τους, σκορπώντας και τα μεγαλύτερα κύματα ευφορίας στο απροετοίμαστο για αυτό που θα συναντήσει, κοινό. Κυρίες της παράστασης, τι έχετε να μας πείτε;
Idra Kayne
Το «Summertime in Prague» είναι ένα κομμάτι πολύ συνυφασμένο με τη φωνή της Έλη Πασπαλά. Πόσο το φοβήθηκες αυτό; Πως κατάφερες να το κάνεις δικό σου; Η αλήθεια είναι ότι το φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί ο πήχης ήταν πολύ ψηλά. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να μπω στη διαδικασία να “αντιγράψω” την ερμηνεία της κας Πασπαλά και ότι επιλέχθηκα για αυτό το ρόλο για να το αποδώσω με το δικό μου τρόπο, απελευθερώθηκα και έτσι το απολαμβάνω απόλυτα. Είναι ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι και είναι τεράστια η τιμή που μου έκανε ο Παναγιώτης Καλατζόπουλος και ο Κωνσταντίνος Ρήγος και τους ευχαριστώ!
Αν ήσουν θεατής ποια στοιχεία αυτή της απόδοσης του έργου θα ήταν που θα αγαπούσες περισσότερο; Το πάντρεμα των τραγουδιών με την κάθε σκηνή. Θεωρώ ότι όλα τα τραγούδια, όχι απλά συμπληρώνουν την κάθε σκηνή, αλλά την απογειώνουν…
Ποια πόλη ανακάλυψες μέσα από αυτή την ιστορία; Δεν ανακάλυψα, θυμήθηκα την Αθήνα της δεκαετίας του ’90… Μου λείπει πολύ…
Σοφία Κουρτίδου
Πόσο εύκολο ήταν για σένα να τραγουδήσεις ξανά ένα τραγούδι με ένα τόσο ανατρεπτικό τίτλο (“ΜΟΥ ΝΑ ΡΑ”) . Σε δυσκόλεψε μήπως κάτι που δεν είχες κατά νου; Όχι, ήταν τόσο οικείο που ήταν σαν το ήξερα ήδη από την πρώτη στιγμή. Κάθε φορά που το τραγουδάω στη σκηνή με συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός που διακρίνω στα χαμόγελα των θεατών αλλά και ο προβληματισμός ταυτόχρονα στο βλέμμα τους όταν αντιλαμβάνονται τι λέει τελικά αυτό το τραγούδι.
Ποια η σημασία της γυναίκας σε αυτό το έργο, σε αυτή την καινούργια του απόδοση; Η μία από τις δύο γυναίκες που υποδύομαι στο έργο εκφράζει έντονα την αντίθεση της στα πατριαρχικά στερεότυπα. Γενικότερα στην παράσταση ενυπάρχει έντονα ο δυναμισμός της γυναικείας φύσης αλλά και όλες οι αντιθέσεις που τον συνθέτουν.
Ποια είναι η στιγμή που διασκεδάζεις περισσότερο και γιατί; Η πιο απελευθερωτική στιγμή της παράστασης είναι όταν τραγουδάμε όλοι μαζί το άλλο το… «γαμιέστε» και μάλιστα εγώ παράλληλα κάνω ταυτόχρονη απόδοση και στη νοηματική γλώσσα. Οπότε το απολαμβάνω στο έπακρο!
Χριστίνα Στεφανίδη
Τι είναι για σένα αυτή η παράσταση; Ανήκω στη γενιά που έχει ταυτιστεί βαθιά με την ταινία. Επίσης τα τραγούδια της ταινίας με έχουν συντροφεύσει σε μερικές από τις πιο όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές μου. Η παράσταση ολοκληρώνει ιδανικά ένα ταξίδι που ξεκίνησε χρόνια πριν, όταν ακόμα ήμουν έφηβη και σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να είχα παίξει κι εγώ στα Φτηνά Τσιγάρα. Δε θα ήταν υπερβολή λοιπόν, να πω ότι η παράσταση είναι για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου σκηνή και γιατί; Η αγαπημένη μου σκηνή είναι αναμφίβολα η σκηνή στην καντίνα του Λυκαβηττού. Πρώτον, Το Δάκρυ, ένα από τα τραγούδια που έγραψε ο Παναγιώτης Καλατζόπουλος για την ταινία είναι το τραγούδι που με συνοδεύει πάντα όταν νιώθω πιο ευάλωτη. Ερμηνεύοντας το επι σκηνής, ο αντίκτυπος είναι ακριβώς ο ίδιος, νιώθω δηλαδή το ίδιο ευάλωτη με τις στιγμές που το ψάχνω για να το ακούσω. Επίσης, όταν χρειάστηκε να πάρω μια σημαντική απόφαση στη ζωή μου, πέρασα κι εγώ όλο μου το βράδυ στο Λυκαβηττό προσπαθώντας να βρω τις απαντήσεις που ζητούσα. Το ξημέρωμα, καθώς έφευγα, ήξερα ότι τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
Πως μπορεί κάποιος να διεκδικήσει το ρομαντισμό σήμερα, μέσα στην καθημερινότητα της πόλης; Ούτε η πόλη είναι το εμπόδιο ούτε η καθημερινότητα μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ρομαντισμού είναι η ίδια η κοινωνία. Προσωπικά νιώθω τυχερή που υπάρχω σε ένα χώρο ο οποίος απαρτίζεται κυρίως από ανθρώπους με όνειρα και ανάγκη για δημιουργία, από ανθρώπους που αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε νοσηρότητα και σε κάθε ανισότητα, από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να επαναστατήσουν για μια ιδέα. Μέσα από τις τέχνες λοιπόν, ο ρομαντισμός δε χρειάζεται καν διεκδίκηση, εν αντιθέσει εμφανίζεται μπροστά σου με αυτοπεποίθηση. Ελάτε σε μια πρόβα και θα δείτε!
Αθηνά Βρούβα
Είχες δει την ταινία; Πως σου είχε φανεί; Η αλήθεια είναι ότι είδα την ταινία λόγω της συμμετοχής μου στην παράσταση. Δεν την είχα δει όταν βγήκε και αυτό που έχω να πω γι’ αυτή, είναι, πως ενώ βγάζει μία νοσταλγική και ρομαντική αίσθηση παρόλα αυτά εμπεριέχει κάποιες σκληρές καμιά φορά αλήθειες, και όλα αυτά μέσα από μια έντονη χιουμοριστική διάθεση.
Πως σου φάνηκε η ιδέα να γίνεις μέρος μια νέας της εκδοχής και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο ; Δεν σου κρύβω, ότι τώρα πια στη ζωή μου κάνω μόνο ότι θα με κάνει να περάσω καλά, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο όταν πρόκειται να συνεργαστείς με το Ρήγο, γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει την ικανότητα, να είναι μεν πολύ απαιτητικός με τους συνεργάτες του, αλλά να το επιτυγχάνει μέσα από ένα ωραίο κλίμα. Και πράγματι, αν μη τι άλλο στις πρόβες γελάσαμε πολύ. Ταυτόχρονα αισθάνθηκα ασφαλής που η αναβίωση έχει τη σφραγίδα του, γιατί έχω εμπιστοσύνη στην αισθητική του, αλλά κυρίως στο χάρισμα που έχει να βγάζει από τον κάθε καλλιτέχνη τον καλύτερό του εαυτό.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να πάρει δέκα άσχετους ανθρώπους από το δρόμο, και να καταφέρει να στήσει κάτι πολύ δυνατό.
Στα συν ήταν βεβαίως όταν άκουσα ότι πρόκειται για μιούζικαλ και μάλιστα με μουσικές του τεράστιου Καλατζόπουλου.
Είχες προλάβει να ζήσεις αυτή την πόλη που περιγράφει η ταινία; Αν ναι τι σου λείπει από τότε; Τι αγαπάς περισσότερο στη σημερινή Αθήνα και τι όχι; Έχω προλάβει να ζήσω την Αθήνα που περιγράφει η ταινία, δεν μου λείπει όμως τίποτα γιατί την πόλη την κάνουν οι άνθρωποι, και όπως τότε, έτσι και σήμερα, οι Αθηναίοι δεν κοιμούνται ποτέ. Και αυτό νομίζω ήταν και παραμένει το κύριο χαρακτηριστικό της πόλης. Και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει γοητευτική. Αυτό όμως που θα έλεγα ότι μου λείπει σήμερα είναι το ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει κάπως φοβικοί. Δεν πλησιάζεις κάποιον άγνωστο/η με τον ίδιο αυθορμητισμό και παρορμητισμό που θα το έκανες παλιά, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί αυτό το αθώο φλερτ που περιγράφεται εδώ στην παράσταση.
Νύχτα ή μέρα; Ο έρωτας σε ποια χρονική στιγμή ανθίζει περισσότερο; Ο έρωτας είναι ανελέητος. Χτυπάει όπου θέλει και όποτε θέλει. Δεν έχει ούτε τοπογραφικό, ούτε ωράριο, ούτε νύχτα ούτε μέρα. Παρόλα αυτά το βραδάκι με δυο ποτάκια παραπάνω, χαλαρώνουν οι όποιες αναστολές και ακολουθείς πιο εύκολα τα ένστικτά σου και τις επιθυμίες σου. Άρα ναι. Νύχτα.
