Παλιές παραστάσεις που συστήνονται εκ νέου και νέες που ξεκινούν την επαφή από την αρχή, έχοντας στα χέρια τους «μια τελευταία ευκαιρία». Τις ακούμε, τις προσέχουμε, τις επιλέγουμε. Κάποιες ιστορίες είναι σημαντικό να ακούγονται και κάποιες θεατρικές ξεναγήσεις είναι ωραίο να εμφανίζονται με τη χάρη της σιγουριάς τους και την απόλαυση της γενναιοδωρίας τους.
Παραστάσεις που συζητιούνται ήδη, κλείνουν το φετινό – έστω- ταξίδι τους μέσα στον Νοέμβριο, πριν όμως αυτό ολοκληρωθεί μας στέλνουν ένα ακόμη κάλεσμα μέσα από τις λέξεις τους. Τις ακούμε με προσοχή.
Ένα πολυμεσικό πείραμα με βασικά εργαλεία την εικόνα, την κίνηση και τη σιωπή, που αντλεί την έμπνευση του από το διήγημα του Julio Cortázar «Το Σπίτι» (1946), το μονόπρακτο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Η Παρέλαση» (1965) και αρχιτεκτονικές έρευνες για την πρόσληψη του ανοίκειου.
Έχει γίνει το talk of the town, είναι μια ανάσα από το να γίνει απόλυτο sold out, έχει διχάσει και φυσικά όλοι θέλουν να το δουν (για να έχουν άποψη). Η περφόμανς παραβολή του ευφυέστατου Δημήτρη Καραντζά διάρκειας μίας ώρας, για τη βία, τον εθισμό στην εικόνα, την κατάργηση των ψευδαισθήσεων και για αυτό το «τέλος στην άκρη του δρόμου» που ότι και να κάνεις δεν μπορείς να αποφύγεις, είναι μια εμπειρία -γιατί περί αυτού πρόκειται- που θα σου σκάσει ώρες μετά. Βάλε ίσως και μέρες. Γιατί εκείνη τη στιγμή έχεις να «αντιμετωπίσεις» άλλα πράγματα. Την αποδόμηση της θεατρικότητας, Την εξωστρέφεια των ήχων. Την εμπλοκή της εικόνας μέσα στην εικόνα. Την χειρουργική επέμβαση σε ένα συναίσθημα νεκρό εκ γενετής και ολοζώντανο πάνω στην επιθανάτιο ρόγχο του. Την διάβρωση της σιωπής.
Το πρωτότυπο αυτό έργο, δύσκολο στην ανάγνωση του αλλά τόσο χρήσιμο στην μετέπειτα αποκρυπτογράφηση του, έχει για ήρωες του, δύο ηθοποιούς, την Αλεξία Καλτσίκη και τον Φιντέλ Ταλαμπούκα. Εκτελούν την καθημερινή τελετουργία του νοικοκυριού στο σπίτι τους, αργά, ελλειπτικά, σχεδόν αθόρυβα, μέχρι τη στιγμή που η βία του κόσμου εισβάλει εντός και ξεθεμελιώνει τα πάντα. Κυριολεκτικά. Κάνουν δουλειές, τακτοποιούν τα ψώνια, πληρώνουν τους λογαριασμούς, μαζεύουν τα ρούχα. Και επί της ουσίας δεν κάνουν τίποτα. Μόνο περιμένουν. Δεν γνωρίζουμε αν τα δύο αυτά πρόσωπα έχουν κάποια συγγένεια. Επίσης δεν ξέρουμε που κατοικούν. Ο δρόμος αρχικά που «εισβάλει» από το παράθυρο θυμίζει κάποια γειτονιά του αθηναϊκού κέντρου. Μια κατηφόρα, ένα υπόγειο, ένα ρολό που ανεβοκατεβαίνει, δύο περαστικοί. Γρήγορα όμως αρχίζει να μοιάζει με κάτι διαφορετικό. Όταν η βία μπαίνει στο σπίτι – μέσα από την μεγαλειώδη εγκατάσταση της Γκέλυς Καλαμπάκα, όλα αλλάζουν. Και η καταστροφή, εντός και εκτός, αποδυκνείεται ένας ακόμη μονόδρομος.
Ο μονόλογος της Καλτσίκη είναι για βραβείο. Το λιγότερο.
Έως 19.11.23, Τετάρτη- Κυριακή 21:00
“Αν θέλετε να ξέρετε τα πάντα για μένα, απλά κοιτάξτε στην επιφάνεια των έργων μου, των ταινιών μου αλλά και τη δική μου. Εκεί είμαι. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο.” – A.W.
Στα πρόσφατα βραβεία της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών για τη θεατρική περίοδο 2022-2023 στο Ωδείο Αθηνών, ο Andy «τρύπωσε» δια εκκωφαντικής βοής υποψιάζομαι, σε αυτό που (του) όφειλε. Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης δικαίως πήρε αυτό της καλύτερης ερμηνείας, σε μια χρονιά πλούσια σε δυνατές στιγμές– και ας έβλεπαν κάποιοι τον Γιώργο Χρυσοστόμου από την «Άνοδο του Αρτούρο Ουί» σε έκδηλη τροχιά νίκης. Η δουλειά που κάνει κάτω από την ιστορία του πιο εμβληματικού ίσως καλλιτέχνη της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας είναι εξαιρετική και πολύπλοκη. Δεν είναι εξάλλου καθόλου εύκολο αυτό που έχει να αντιμετωπίσει.
«Ο άνθρωπος που κατανόησε βαθύτερα από τον καθένα τη μεταπολεμική Αμερική κι άνοιξε τον δρόμο για τον εκάστοτε μοντέρνο δημιουργό, ενσαρκώνεται από τον Μιλτιάδη Φιορέντζη, μέσω ενός πρωτότυπου ακροβατικού τετ-α-τετ με τη συνείδηση του Andy, τα πάθη, τις εμμονές, τα όνειρα αλλά και τις ματαιώσεις ενός τραυματικού παρελθόντος» διαβάζεις στα λόγια που γλιστρούν έξω από τις πληροφορίες της παράστασης. Και κρύβουν μέσα τους μόνο αλήθεια.
Ο Andy Warhol με τα πλέον αναγνωρίσιμα έργα, τα διαχρονικά αποφθέγματα και τις δεκάδες «εξωφρενικές ιστορίες» του, έτοιμες να ξεδιπλωθούν και να σαγηνεύσουν έναν αιώνα σχεδόν μετά τη γέννησή του, γίνεται ένας φορέας καθαρής τέχνης στο βιογραφικό θεατρικό κείμενο του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, που γράφτηκε για το Central Saint Martins του Λονδίνου το 2010 όπου και πρωτοανέβηκε. Ο Warhol είναι εδώ για ξεδιπλώσει τη ζωή του, τις αντιφάσεις του, το μύθο και την ματαιοδοξία του. Να «εξηγήσει» τα δεκαπέντε λεπτά της διάσημης επωνυμίας του. Και να μας θυμίσει πως πίσω απο την ασημένια κόμη του κρυβόταν μια ευφυΐα και μια συνθήκη θεατρικής και μυστηριώδους ζωής που ακόμη και σήμερα είναι τόσο δύσκολο να «ερμηνευθεί».
Έως 28.11.23, Δευτέρα – Τρίτη 21:15
Από αυτές τις δουλειές που ο καλός θεούλης σου δίνει ξανά μια ευκαιρία για να μη τη χάσεις. Δεύτερη χρονιά για τη θαυμάσια παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που ενθουσίασε το κοινό πέρυσι τον χειμώνα και σημείωσε διαδοχικά sold out. Το στόρι πάει κάπως έτσι. «Ο Νικολάι συλλαμβάνεται κατά τη διαδρομή Μόσχα-Παντόλσκ, μεταφέρεται σε ένα αστυνομικό τμήμα και εκεί υποβάλλεται σε μια εκκεντρική ανάκριση, που δοκιμάζει τα όρια της λογικής του. Έπειτα από μια σειρά ερωτήσεων πατριδογνωσίας και γενικών γνώσεων, ασκήσεων παρατηρητικότητας και κιναισθησίας, άβολων παραδοχών και θαμμένων αναμνήσεων, ο Νικολάι «καταδικάζεται» να συνειδητοποιήσει ότι η μονότονη ζωή του δεν πρόκειται να αλλάξει· αυτό που επιβάλλεται να αλλάξει, όμως, είναι η στάση του απέναντί της»…
Όπως εύστοχα λένε και οι «οδηγίες», Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ, είναι μια ενοχλητική σάτιρα με καφκικές αναφορές, οπότε αν σου αρέσει αυτό το θεατρικό «περιβάλλον» είσαι στο σωστό σημείο. Ο Γιώργος Κουτλής αναδεικνύεται σε μετρ της σκηνοθεσίας του μέτρου και αυτό είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα και έξοχα δείγματα του. Ο σκηνοθέτης γνωρίζει από θεατρικό σουρεαλισμό, τον αποζητά και δείχνει να τον απολαμβάνει. Έχει στα χέρια του βεβαίως και ένα μπουκέτο ηθοποιών που ξέρουν να αφήνονται, να αφουγκράζονται και να «σαρκάζουν». Ο Θανάσης Δόβρης σε αντικατάσταση του περσινού Δημήτρη Ήμελλου αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής ενός ρόλου που επιζητεί το κέντημα περισσότερο από κάθε άλλο. Όσο για τους Ελένη Κουτσιούμπα, Παναγιώτη Μανουηλίδη, Άρη Μπαλή, Αλέξανδρο Σιάτρα και Γιλμάζ Χουσμέν ακολουθούν με σοφία τα δοκιμασμένα τους βήματα και επανασυστήνουν τους χαρακτήρες με αφοπλιστικότητα και τόλμη.
Ο Ντμίτρι Ντανίλοφ (1969), είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής με αρκετά βραβεία στο βιογραφικό του. Έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο με τον Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ, που του εξασφάλισε το σημαντικότερο θεατρικό βραβείο της Ρωσίας, τη Χρυσή Μάσκα, το 2018.
Έως 19.11.23, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή 19:00
Μετά την μεγάλη επιτυχία της πρώτης εμφάνισης πέρσι, η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων παρουσιάζει ξανά το αυτοβιογραφικό και βαθιά πολιτικό αυτό έργο, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, ως το εναρκτήριο έργο της φετινής θεατρικής περιόδου στο Θέατρο Προσκήνιο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημήτρη Καραντζά.
«Κάθε μέρα, όταν πλησίαζα στον δρόμο μας, σκεφτόμουν το αυτοκίνητό σου και ευχόμουν από μέσα μου: κάνε να μην είναι εκεί, κάνε να μην είναι εκεί, κάνε να μην είναι εκεί.»
Όπως μας πληροφορούν από το «κοντρόλ», το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 – στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες – και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ.» Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» στις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη πολιτική που για τους έχοντες είναι «ζήτημα αισθητικής», ενώ για τους μη έχοντες «ζήτημα ζωής και θανάτου».
«Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν.»
Δύο αεικίνητοι ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ξεκινούν την ιστορία στο εδώ και τώρα, δανείζονται τη ματιά ανθρώπων που τη βίωσαν, μπαίνουν μέσα στα περιστατικά, προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις εικόνες, κολυμπούν μέσα στις μνήμες, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη αποδοχής, ξεδιαλέγουν την σεξουαλικότητα από τη βία (και το αντίθετο) και συζητιούνται για μια θέση σε αυτή την περιβόητη άτυπη λίστα με τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς (από πέρσι) που πάντα περιφέρεται στις συζητήσεις, για να μας καθοδηγεί στις θεατρικές επιλογές μας
Έως 26.11.23 Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 20:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00/21:00, Κυριακή 19:00
Τρίτη χρονιά και ωραίο θα ήταν να καθίσεις αναπαυτικά στο στασίδι, γιατί αυτή η πολυβραβευμένη παράσταση έχει κλείσει ήδη θέση στην κατηγορία «θρυλικές παραστάσεις που συμπληρώνουν το παζλ του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου». Ο μονόλογος που έχουν σχεδιάσει με θαραλλέα εξωστρέφεια, οι εντελώς ερωτεύσιμες λέξεις της Κικής Μαυρίδου, είναι βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή – η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη, και η παρουσία της Ράνιας Σχίζα στον ομώνυμο ρόλο, είναι τα άλλα στοιχεία που συμβάλουν σε μια βουτιά χωρίς αλεξίπτωτο, στα «έγκατα» μιας ιστορίας που διαβάζεται καλύτερα χωρίς φως, μέσα στο σκοτάδι.
Όσο αφορά το ίδιο το έργο το στόρι πάει ως εξής. «Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή, μητέρα του σπουδαίου μεταπολεμικού λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή, υπήρξε μια ανυπόταχτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε, ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε πιο σκληρή από αυτήν. «Η μάνα αυτουνού». Προσφώνηση απαξιωτική, ειρωνική, σαρκαστική, μα τόσο οικεία, τόσο γνώριμη. Ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά. Από αυτούς τους ψίθυρους που είναι μαχαιριές στην καρδιά. Που καμιά φορά όμως γίνονται και φονικά. «Ο γιος αυτηνής», ο Κώστας Ταχτσής, δολοφονήθηκε. Όπως «δολοφονείται» σ’ αυτόν τον κόσμο, ότι απειλεί να ξεσκεπάσει την υποκρισία του. «Η μάνα αυτουνού», από τα λιγότερα φωτισμένα πρόσωπα στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή. Στον οποίο βασίστηκε για να γράψει και το σημαντικότερο έργο του. Το «Τρίτο Στεφάνι». Που αποτελεί, πέρα από μια καταγραφή κι ένα ξεμασκάρεμα της αγίας ελληνικής οικογένειας. Κι αν το «Τρίτο Στεφάνι» ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του, ταυτίζεται με όλα τα κρυμμένα μυστικά, που κρατάμε καλά κλειδωμένα σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής μας».
Και όπως γίνεται πάντα στους μονολόγους που «τα σπάνε» ιδού η ευκαιρία να ανακαλύψετε -αν δεν το έχετε ήδη κάνει δηλαδή- τι είδους χορταστικό ερμηνευτικό πολυεργαλείο είναι η Ράνια Σχίζα
Έως 26.11.23, Σάββατο 18:15, Κυριακή 21:15