«Σταματήστε να κοροϊδεύετε τον κόσμο» σκέφτηκα μετά την πρώτη ώρα που υπόμενα μαρτυρικά να τελειώσει αυτό το σχεδόν τρίωρο δράμα, το οποίο χαρακτηρίζεται ως ένα από τα φετινά talk of the town (γιατί;). Και δεν αναφέρομαι στις φωνητικές ερμηνείες των ηθοποιών και των τραγουδιστών. Ίσα-ίσα, είναι όλοι τους αξιέπαινοι.
Θα προσπεράσω στα γρήγορα κάποια τεχνικά προβλήματα με τον ήχο, μιας και ήταν η τρίτη μέρα που παιζόταν όταν πήγα και είναι πιθανό όλα αυτά να έχουν ήδη διορθωθεί. Αν όχι, να πω ότι είναι κρίμα διαρκώς να κλείνουν τα μικρόφωνα, δεν ξέρω αν είναι ευθύνη του ηχολήπτη ή του τεχνικού συστήματος των πομπών, πάντως έκλειναν συχνά και χάνονταν τα τραγούδια.
Και μιας και είπα τραγούδια. Η παράσταση είναι βασισμένη στο άλμπουμ ‘Γεια’ του Φοίβου, που είχε γράψει για τη Δέσποινα Βανδή 21 χρόνια πριν, με μερικά ακόμα κομμάτια από τη δισκογραφία της με τον συνθέτη και κάποιες νέες συνθέσεις του ειδικά για το μιούζικαλ.
Πρέπει να έχεις πάρα πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου για να πιστεύεις ακράδαντα ότι όλα τα τραγούδια ενός λαϊκού-ποπ άλμπουμ που έχεις γράψει μπορούν να γίνουν άριες για ένα μιούζικαλ και θα καταπλήξουν τα πλήθη. Ναι οκ, μπορεί ένα-δύο από αυτά να στέκονται και έτσι (όπως το ‘Έλα’ που ερμηνεύει η θεά Αλέκα Κανελλίδου και έχει πράγματι υπέροχα φωνητικά από τους υπόλοιπους ηθοποιούς), αλλά στο σύνολό τους έμοιαζαν παράταιρα και ξένα. Ακόμα και οι πρωταγωνιστές κάποιες φορές (τουλάχιστον τη μέρα που το είδα) δεν μπορούσαν να αντισταθούν στα λαϊκά γυρίσματα.
Και θα μου πεις: «γιατί δεν τα άφηνε ο καλλιτέχνης με τις λαϊκές τους ενορχηστρώσεις, να γίνει ωραία φασούλα, να γουστάρουμε όλοι, να ρίξουμε και τριαντάφυλλα και ώπα ντέρτι και καημέ»; Και θα σου πω: «μα βρε αγάπη μου, πώς να πετάξεις ένα “και πάλι βρήκαααα τον λάθος άνθρωπο για να αγαπήσωωωωω” με λαϊκό γύρισμα, όταν όλο το έργο διαδραματίζεται σε κάποιον προηγούμενο αιώνα»; Ή σε κάποιους προηγούμενους αιώνες. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς. Γιατί κάπως μπλέχτηκαν οι βασίλισσες και οι πρίγκιπες του μεσαίωνα με την Παριζιάνικη μπελ επόκ και τους αδερφούς Γκριμ και άκρη δεν έβγαλα.
Δεν ξέρω αν η αρχική ιδέα αυτού του σεναριακού αχταρμά ανήκει στον ίδιο τον Φοίβο ή στον Δημήτρη Μαλισσόβα που έχει γράψει το κείμενο και έχει σκηνοθετήσει την παράσταση, αλλά είναι πραγματικά κρίμα να έχεις έτοιμα, ήδη επιτυχημένα εμπορικά τραγούδια, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν έτσι ώστε να γραφτεί ένα σύγχρονο έργο με κωμικά και τραγικά στοιχεία που να σατιρίζει την εποχή μας, και τελικά να κάνεις τι;
Να παίρνεις τα παραμύθια της Σταχτοπούτας και της Ωραίας Κοιμωμένης, να τα προσαρμόζεις με φόντο ένα γαλλικό μπορντέλο, να παραλληλίζεις τις παιδικές κούκλες της Τραϊάνας Ανανία (που παίζει ένα από τα κορίτσια στο μπορντέλο) με πέη, να προσπαθείς να περάσεις μηνύματα κατά των βιαστών και της πατριαρχίας και υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης και του φεμινισμού, μαζί με σαρκαστικά αστεία για τους προύχοντες (κάποια όντως λίγο αστεία αλλά και πάλι… τόσο κλισέ), ένα σπανιόλικο φλαμένκο, τα Χριστούγεννα που ήρθαν πάλι και τον Παναγιώτη Πετράκη ως Jambi να προσπαθεί να περάσει τα χέρια του μέσα από ένα τεράστιο χάρτινο ρολόι με γκλίτερ που του έχουν φορέσει, χωρίς να το διαλύσει. Λίγο κάπου ώπα.
Θα φέρω ως παράδειγμα το Mamma Mia the Musical. Όχι γιατί θέλω να συγκρίνω τη μουσική του Φοίβου με των Abba που σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αξεπέραστοι, δεν είναι καν αυτό το θέμα, αλλά επειδή βασίζεται ομοίως σε τραγούδια που έχουν ήδη γνωρίσει μεγάλη εμπορική επιτυχία αυτόνομα. Ούτε το Mamma Mia έχει καμία σοβαρή ιστορία, το σενάριο είναι χαριτωμένα χαζοχαρούμενο αλλά τουλάχιστον έχει μία σύνδεση με τη μουσική και την εποχή της. Και δεν αισθάνεσαι ότι όλα είναι παράταιρα μεταξύ τους ή ότι δραπέτευσαν από τις σελίδες των παιδικών παραμυθιών οι ήρωες και κάνουν όργια στο Μουλέν Ρουζ. Λίγο κάπου ώπα.
Θα τονίσω ξανά ότι όλοι οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές ήταν άψογοι σε αυτό που καλέστηκαν να κάνουν και πραγματικά χαίρομαι για ένα πράγμα, που μέσα από αυτή την παράσταση θα γνωρίσουν πολλοί ένα νέο ταλέντο, τη Δανάη Τσιρώνη που έχει φωνάρα, αλλά δυστυχώς δεν φτάνει να στηρίζεις μια ολόκληρη παραγωγή μόνο στις καλές φωνές. Σε μία πόλη με τόσες πολλές, καλές παραστάσεις και μιούζικαλ σαν το συγκλονιστικό Σπιρτόκουτο (και μάλιστα σε περίοδο που ο μισθός φτάνει μέχρι τα μέσα του μήνα), το να δώσει κάποιος τα λεφτά του για το “Γεια the musical” το θεωρώ όχι απλώς πολυτέλεια αλλά εξαπάτηση.