Είθισται οι παραστάσεις να τελειώνουν την Κυριακή των Βαΐων, αυτό να είναι το ορόσημο, το τέλος της διαδρομής το σημείο που τα βραβεία αρχίζουν και διαλέγουν τους νικητές στην κούρσα της μεγάλης σεζόν που ξεκινά με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου (τα ποια;) και τελειώνει με το ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας και των μεγάλων παθών. Είθισται ίσως τα παλαιά εκείνα χρόνια, γιατί αυτά τα πιο σύγχρονα διαβάζουν τις θεατρικές ανάγκες που δεν σταματούν ποτέ και ξεκούραση δεν έχουν.
Αρκετές οι νέες ενάρξεις και εμείς διαλέξαμε τις έξι που “φωνάζουν” ίσως περισσότερο τις ιστορίες που επιθυμούν να διηγηθούν. Τουλάχιστον στην ένταση που φτάνει σε μας.
© Κωνσταντίνος Λέπουρης
Πόσους Μισάνθρωπους μπορείς να αντέξεις; Προφανώς πολλούς αφού ένα από τα αγαπημένα έργα του ελληνικού κοινού, θέλει δεν θέλει, και ένα από τα σπουδαιότερα του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα, επιστρέφει για να μας κατακτήσει με δύο δυνατά χαρτιά στις τσέπες του. Τον Peter Stein στην σκηνοθεσία και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον κεντρικό ρόλο. Υπάρχει και αφορμή, «τα 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου» αλλά και αιτία «είναι μια από τις σημαντικότερες κωμωδίες ηθών των τελευταίων αιώνων».
Το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου αναγνωρίζει όμως και μια αναγκαιότητα που «ακουμπά» στα σημεία των καιρών. Ακόμη και σήμερα μάλλον ο μισάνθρωπος Αλσέστ θα επέκρινε ανελέητα την ανειλικρίνεια, την υποκρισία και την εξαπάτηση του ίδιου μας του εαυτού ή των άλλων. Και ίσως μάλιστα, θα ήταν και διατεθειμένος να υποστεί οποιεσδήποτε συνέπειες θα επέφερε αυτή του η συμπεριφορά. Επειδή όμως τόσο ο Ταρτούφος όσο και ο Δον Ζουάν, δύο από τα προηγούμενα διάσημα έργα του Μολιέρου, είχαν ήδη βρεθεί «εκτός» λόγω της έντονης κριτικής τους, θεωρείται πως ίσως ο συγγραφέας άμβλυνε τις ιδέες του στον Μισάνθρωπο για να κάνει το έργο πιο αποδεκτό από το κοινό. Ή έστω να περάσει κάπως κρυφά τις ιδέες του. Γι’ αυτό και ίσως υπάρχει μια κάποια ασάφεια σχετικά με το αν ο Αλσέστ τελικά παρουσιάζεται ως ήρωας για την ασυμβίβαστη ειλικρίνειά του ή απλά ως ένας ανόητος ιδεολόγος.
Η εκδοχή του Πέτερ Στάιν ανέβηκε στο Παρίσι για πρώτη φορά το 2018 και έκανε δεκάδες παραστάσεις σε ολόκληρη τη Γαλλία, σημειώνοντας τεράστια καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Τα κοστούμια της παράστασης κατασκευάστηκαν στο Παρίσι, από το “Atelier Caraco Anezou” και είναι τα ίδια που χρησιμοποιήθηκαν στη γαλλική παραγωγή. Τα παπούτσια της παράστασης κατασκευάστηκαν από τον οίκο υποδημάτων “Pompei Shoes”, στη Ρώμη. Και οι περούκες των Αλσέστ, Φιλάντ και Ορόντ κατασκευάστηκαν από την “Audelloteatro”, στο Τορίνο. Τα λέω για να εντυπωσιαστείς λίγο παραπάνω και να έχεις μερικούς ακόμη λόγους να κατέβεις στο Λιμάνι.
Info: Ξεκινά την 19η Απριλίου 2023/ περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια εδώ
“Σε μια δυστοπική κοινωνία, όπου οι άνδρες εκπαιδεύονται να σκοτώνουν και οι γυναίκες να “ξαπλώνουν ανάσκελα”, τα δύο κεντρικά πρόσωπα του έργου ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα αντιστέκονται σθεναρά, εξαιρούνται από τον κανόνα και κατασκευάζουν τον δικό τους τόπο – έναν τόπο ποίησης και φαντασίας – και προτάσσουν την αγάπη ως διαφυγή από ένα σύμπαν μίσους που ζεί ανα τους αιώνες (και μέχρι σήμερα). Η λυρική τους συνάντηση φτιάχνει ένα καταφύγιο, το οποίο συντηρούν μέχρι τέλους. Ο έρωτας και η πνευματικότητά τους ως διαφυγή, ως άρνηση να ενταχθούν σε μια σαπισμένη πατριαρχική κοινωνία που διοργανώνει με την ίδια ευκολία γιορτές, όργια και θανάτους. Ο θάνατος του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, είναι η ύστατη πράξη αντίστασης και ένωσης τους σε μια κοινωνία που έχει πεθάνει και δεν μπορεί να αποδεχθεί το τέλος της. Ένα σκηνικό πείραμα παράλληλων αφηγήσεων σ’ έναν τόπο που ξεκινάει ως χώρος δεξιώσεων και ακραίας διασκέδασης και που σταδιακά καταλήγει να γίνει ο τάφος αυτής της κοινωνίας αλλά και το μνημείο ενός έρωτα που μπόρεσε να ανθίσει και να ανατρέψει ένα παγιωμένο καθεστώς .”
Αυτά δεν τα εγώ αλλά ο θαυμάσιος σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς. Εγώ να πω ότι το έργο αυτό του Σαίξπηρ που σπάει σε κομμάτια τις καρδιές πασών ηλικιών, προβλέπεται να γίνει τις επόμενες μέρες μια από τις παραστάσεις που θα συζητηθούν περισσότερο. Και όχι, ελπίζουμε, για τη μεγάλη της διάρκεια – 140 λεπτά χωρίς διάλειμμα που βάζω στοίχημα, άστους να λένε, θα κυλήσουν σαν νεράκι.
Βάλε στα πολύ συν και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, Έκτορας Λιάτσος – Ηρώ Μπέζου και ετοιμάσου για λυγμούς και σπαραξικαρδιακά επεισόδια – τα έχουν αυτά οι ερωτικές ιστορίες του 16ου αι.
Info: Ξεκινά την 20η Απριλίου 2023/ περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια εδώ
© Αναστασία Γιαννάκη
Μια ακόμη παράσταση σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη ταξίδι στο όμορφο άγνωστο. Αυτή τη φορά ο ευφυής σκηνοθέτης παρέα με την Ομάδα ΟΠΕRΑ, πιάνει το κείμενο της Έλσας Ανδριανού και βάζει την ωραία του σκέψη πάνω σε αυτό. Με ότι αυτό σημαίνει και ό,τι συνεπάγεται.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες πρόκειται για «μια κωμικοτραγική ιστορία εντός της “οικογενειακής εστίας” – κάποτε πεδίον δόξης λαμπρόν προσωπικών, έμφυλων, γενεακών και πάντοτε πολιτικών συγκρούσεων, τώρα άδειο κέλυφος όπου αντηχούν άσφαιρα πυρά. Ένας άντρας -κατά τη γνώμη του, ιδεολόγος-, η γυναίκα του -κατά τη γνώμη της, πραγματίστρια-, η αδελφή της -που, κατά τη γνώμη της, όλο και κάτι θα αξίζει τον κόπο. Κι οι τρεις αιχμάλωτοι της συνύπαρξης. Παρελθόν, αδράνεια, φόβος, εγκλωβισμός, ματαίωση, πόλεμος. Ένα χάσμα γενεών διαστημικών διαστάσεων. Μια οικογένεια σε αδιέξοδο, λίγο πριν την ρουφήξει η μαύρη τρύπα». Η αλλιώς «όσο οι γονείς προσπαθούν να καλύψουν τα έτη φωτός που τους χωρίζουν από έναν απροσδιόριστο κόσμο που δεν θέλει – η δεν μπορεί;-να βρει το όνομα του, τα παιδιά ψάχνουν καταφύγιο σε άλλους γαλαξίες».
Θέατρο πάνω στις οικογενειακές σχέσεις και πως αυτές συνθλίβονται κάτω από το βάρος της αυτοαναφορικότητας τους, είναι από τα καλύτερα μου. Ειδικά μάλιστα όταν στο παιχνίδι βλέπουμε και ωραίους ηθοποιούς όπως τον Νέστορα Κοψιδά, τον Γιώργο Ζυγούρη, τη Λένα Μποζάκη, την Αμαλία Τσεκούρα και τη Δανάη Σαριδάκη. Ειδικά όταν μέσα στο λεκτικό παιχνίδι ανάμεσα στις γενιές πρωτοστατούν ωραίες λέξεις και έννοιες όπως, πόθος, ζωή, κληρονομιά, στερεότυπα, κανιβαλισμός, επιδραστικότητα, καθαρός αέρας και αστερόσκονη. Μένω στο τελευταίο. Ελπίζοντας να βρω μπόλικη από αυτή στο πιο διάσημο θεατρικό Υπόγειο του κέντρου.
Info: Ξεκινά την 20η Απριλίου 2023/ περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια εδώ
© Χρήστος Συμεωνίδης
Είναι μάλλον η τάση της χρονιάς να ανακαλύπτουμε νέους σκηνοθέτες γεμάτους υποσχέσεις. Μετά το θρίαμβο του Mario Banushi στο Πειραματικό του Εθνικού με το Goodbye, Lindita μπορεί και να ‘χουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ένα άλλο ταλέντο που βρίσκει τον εαυτό του στην κεντρική καρέκλα μιας παράστασης. Ο Ρώσος σκηνοθέτης Sergei Okunev, απόφοιτος της περίφημης σχολής GITIS, υπογράφει την πρώτη σκηνοθεσία του στην Ελλάδα με ένα καινούργιο έργο, από τα σεντούκια της της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας και βάζει τον πήχη ψηλά.
Το στόρι της παράστασης πάει κάπως έτσι. Ο Μαρκ Χάντερ, ένας ταλαντούχος ανερχόμενος συγγραφέας, πάσχει από αγοραφοβία και ζει διαρκώς κλεισμένος στο σπίτι μαζί με την υπερπροστατευτική μητέρα του και προσκολλημένος στην ανάμνηση του πρόωρα χαμένου θείου του. Αν και κάθε μυθιστόρημά του δημιουργεί αίσθηση στους κριτικούς και βρίσκει μεγάλη απήχηση στο κοινό, ο ίδιος αδυνατεί να εκτεθεί ως καλλιτέχνης με του όρους του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων. Όταν η πίεση από τον εκδότη του, τα ΜΜΕ και το κοινό γίνεται αφόρητη, προσλαμβάνει τον Τζέικ, ένα εξωστρεφές alter ego του, για να παρουσιάζεται ως Μαρκ στο κοινό, πλάθοντας έναν «ιδανικό» εαυτό και ένα γοητευτικό αντικείμενο πόθου. H εμφάνιση μιας νεαρής επίδοξης συγγραφέως στη ζωή του Τζέικ, φέρνει τον Μαρκ σε αδιέξοδο, αφού είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα.
Το Garamond 12 της Μαρίας Δριμή όπως πληροφορούμαστε από τα κεντρικά… «πήρε τον τίτλο του από μια γραμματοσειρά, προέκυψε από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου Πορεία και πραγματεύεται τα θέματα της ταυτότητας, του απογαλακτισμού και της δειλίας απέναντι στη ζωή, της υποστηρικτικής και ενίοτε πνιγηρής σχέσης μητέρας-παιδιού, της αποδοχής του εαυτού, της άρνησης παραδοχής της πραγματικότητας, των ζωτικών προτύπων, της έκθεσης του καλλιτέχνη, της αδυναμίας να ακολουθήσουμε έναν «ενδεδειγμένο» τρόπο ζωής, της φιλίας, της ερωτικής επιθυμίας». Ψηλά και ο πήχης εδώ με πολλά νοήματα έτοιμα να εκραγούν- ελπίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση . …
Info: Ξεκινά την 24η Απριλίου 2023/ περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια εδώ
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση στη Θεσσαλονίκη και τις παραστάσεις στα υπόγεια, η ομάδα C. for Circus μπορεί να περηφανεύεται πλέον πως έχει καταφέρει να βάλει στον πίνακα του ελληνικού θεάτρου και το δικό της πόστιτ, το γεμάτο με γραφικά μια θεατρικής άποψης που βρίθει ζωντάνιας και εξυπνάδας. Και εμπνευσμένης ομαδικής λειτουργικότητας.
Φέτος η ομάδα καταπιάνεται με ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο γραμμένο από ένα μέλος της. Από τη Βαλέρια Δημητριάδου η οποία κάθεται επίσης και στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Έχοντας στα χέρια της ένα τρομακτικά επίκαιρο θέμα. Μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking. Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με μόνο κίνητρο το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που επεκτείνει διαρκώς τη δράση του και ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά – με το να ζουν υπό τη σκιά και τον φόβο του θύτη. Αυτά κι άλλα περισσότερα θα βρούμε να προσπαθούν να επιβληθούν μέσα από τις «γεμάτες» λέξεις ενός κειμένου που δεν χαρίζεται και δεν λιγοψυχά.
Όπως ενημερώνομαι από το κοντρόλ έντεκα ρόλοι θα υπάρχουν εδώ. Έντεκα ηθοποιοί που θα λειτουργούν σαν ένα σώμα μια φωνή- καταθέτοντας ο καθένας από την σκοπιά του το δικό του κομμάτι- θα συνθέσουν σταδιακά το παζλ της ιστορίας, ενώ ταυτόχρονα θα ενισχύσουν τη δράση με τη μουσική που θα παίζουν ζωντανά επί σκηνής. Μεταξύ αυτών και ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης της τηλεοπτικής Μουρμούρας
Info: Ξεκινά την 24η Απριλίου 2023/ περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια εδώ
© Ευτυχία Βλάχου
«Δεν είναι ακριβώς παράσταση. Δεν είναι ακριβώς θέατρο. Δεν είναι ακριβώς περφόρμανς. Δεν είναι ακριβώς συναυλία. Είναι μάλλον ένα reunion» διευκρινίζει η σκηνοθέτιδα της ιδιότυπης αυτής Νοσταλγίας, Βάσια Ατταριάν και συνεχίζει λέγοντας πως λέξεις όπως παγιέτες, view master, ελληνικό ροκ των 90ς, πρόωρη κρίση ηλικίας, τραγούδια, σειρές, βίντεο κλιπ και…πένθος, θα έχουν ξεχωριστές θέσεις στην ανθισμένη περικοκλάδα που σχεδιάζει, φιλοδοξώντας να ανέβει ψηλά. Και να γίνει το mouth to mouth της θεατρικής άνοιξης. Έχει όλα τα φόντα. Νεανικούς χτύπους καρδιάς (εις βάθος και πλάτος), τόλμη, συναισθηματική οξύτητα, αυθόρμητη εκφραστικότητα. Έχει και σεβασμό στο σκάλισμα της παλιάς εποχής. Από την Billie Eilish πίσω στον Τουρνά, ο δρόμος μπορεί να μοιάζει κάπως τραχύς, δεν παύει όμως να είναι γεμάτος με πολύχρωμα αγριολούλουδα.
Το θέμα της πάει κάπως έτσι. «Ως άλλοι απόγονοι των πρωταγωνιστών της Οικογένειας Τενενμπάουμ του Wes Anderson, οι ήρωες αυτής της ιδιότυπης παράστασης, πάσχουν από το ίδιο αφόρητο και εθιστικό συναίσθημα της νοσταλγίας. Κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης, μπαίνουν στην αποθήκη και ανάμεσα σε σακούλες σκουπιδιών, τηλεοράσεις, CD και κασέτες χορεύουν, τραγουδάνε, πίνουν στο μπαρ, γυρίζουν βίντεο κλιπ και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο καινούριο».
Η παράσταση άρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα sitcom ντοκιμαντέρ με live μουσική, μια περφόρμανς, μια DIY συναυλία που κρύβει πολλά στην ραγισμένη από τον χρόνο ψυχή της. Αρχίζει απροσδόκητα, περιπλανιέται νωχελικά σε όλους τους χώρους του θεάτρου χαζεύοντας στις πεταμένες δεξιά αριστερά αναμνήσεις και ζητά τη συνειδητή ή μη συμμετοχή του κοινού. Υποψιάζομαι μας θέλει κάπως πιο «ζωντανούς» από τα συνηθισμένα και καθόλου βαριεστημένους. Όσο τουλάχιστον το μέγα ερώτημα, αν το ChatGPT είναι ικανό να γράψει τα κείμενα της Βιρτζίνια Γουλφ και του Σάλιντζερ, βρει την απάντηση που του αξίζει! Μέσα στις επόμενες τρείς ώρες δηλαδή που ακολουθούν!!
Info: Ξεκινά την 5η Μάϊου 2023/ περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια από 20 Απριλίου στο Viva.gr
