Οι κάτω των 20 μπορεί κοιτάζοντας τον τίτλο να υποθέσουν ότι πρόκειται για μια ταινία για τον αγώνα δρόμου να σβηστεί μια ανάρτηση στο Facebook που έγινε κατά λάθος, αλλά η πραγματικότητα θα τους μπερδέψει ακόμα περισσότερο, αφού το The Post υπάρχει για να εξυμνήσει τον πιο σημαντικό, ετοιμοθάνατο τραυματία του πολέμου με το Ίντερνετ, την έντυπη δημοσιογραφία. Όταν γίνεται σωστά στο σινεμά, το δημοσιογραφικό δράμα μπορεί να συναγωνιστεί την πιο συναρπαστική ταινία δράσης: η «μυρωδιά» μιας είδησης, η εξασφάλιση ενός σπουδαίου ρεπορτάζ, η αγχωτική συνάντηση με μια κρυφή πηγή, το κυνήγι της προθεσμίας, η ικανοποίηση από την επικράτηση της αίσθησης του καθήκοντος ενάντια σε κάθε εμπόδιο – τέτοιοι θεωρητικά βαρετοί θρίαμβοι, σε έμπειρα σκηνοθετικά χέρια προσφέρουν την ίδια απόλαυση με την αναμέτρηση του Νίο και του Μορφέα στο Matrix ή το τελευταίο κυνηγητό στο Mad Max: Fury Road (καλά, όχι).
Η ιστορία της δημοσίευσης των Pentagon Papers από την εφημερίδα Washington Post το 1971 δεν έχει το ίδιο star power με το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά, αλλά με την καθοδήγηση του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το υπερβολικά επίκαιρο σενάριο μεταφέρεται με ρυθμό, ενέργεια κι επιδεξιότητα στη μεγάλη οθόνη (αλίμονο, ο Σπίλμπεργκ το έκανε, όχι εμείς), αν και από την ταινία λείπει το κρίσιμο συστατικό που ώθησε τους δημοσιογράφους που η ίδια ηρωοποιεί να γράψουν Ιστορία: το πάθος.
Το The Post υπάρχει για να εξυμνήσει τον πιο σημαντικό, ετοιμοθάνατο τραυματία του πολέμου με το Ίντερνετ, την έντυπη δημοσιογραφία
Η ταινία ξεκινά με τον Ντάνιελ Έλσμπεργκ (Μάθιου Ρις), ένα στρατιωτικό αναλυτή που πέρασε δύο χρόνια στο μέτωπο του πολέμου στο Βιετνάμ, να φωτοτυπεί παράνομα χιλιάδες σελίδες (χρήσιμη εδώ η κατασκοπική εκπαίδευση του Ρις στο The Americans) από μια απόρρητη έκθεση που συνέταξε κατόπιν εντολής του τότε Υπουργού Άμυνας των Η.Π.Α., Ρόμπερτ Μακ Ναμάρα (Μπρους Γκρίνγουντ), η οποία αποκάλυπτε τα ψέματα 4 διαδοχικών κυβερνήσεων στον αμερικάνικο λαό σχετικά με όσα οδήγησαν στο αποτυχημένου πόλεμο. Ο Έλσμπεργκ, αφού διέρρευσε τα έγγραφα στους New York Times, οδηγώντας τον Λευκό Οίκο στο να ζητήσει και να λάβει περιοριστικά μέτρα που θα μπλόκαραν οποιαδήποτε συνέχεια των αποκαλύψεων από την εφημερίδα, στράφηκε στην Washington Post, που εκείνη την εποχή πάλευε να αποκτήσει το κύρος μιας παναμερικανικής, κι όχι απλώς τοπικής, έκδοσης. Διψασμένος για το λαβράκι που θα αυξήσει το πρεστίζ της εφημερίδας, ο διευθυντής Μπεν Μπράντλι (Τομ Χανκς) ορμάει στο θέμα με τη βοήθεια της συντακτικής ομάδας του, που καταλαβαίνουμε ότι είναι Πολύ Καλή γιατί την υποδύεται η αφρόκρεμα των τηλεοπτικών character actors (από τον Μπομπ Όντενκερκ του Better Call Saul ως την Κάρι Κουν του The Leftovers).
Ο Χανκς, του οποίου το φωτοστέφανο σε αυτές τις μέρες των χολιγουντιανών σεξουαλικών σκανδάλων κοντεύει να γίνει ορατό από το διάστημα, δεν ξεπερνά την αξιαγάπητη περσόνα του αρκετά για να πείσει 100% στο ρόλο του θρυλικού Μπράντλεϊ, αλλά ίσως δεν βοηθάει τον θεατή και η ταύτιση του χαρακτήρα με τη βραβευμένη με Όσκαρ ερμηνεία του Τζέισον Ρόμπαρντς στο Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου. Η κληρονομιά αυτής της ταινίας φυσικά στέκει πάνω από το The Post, όχι μόνο λόγω του φινάλε που θα λειτουργούσε ως άμεσο πρίκουελ, αλλά και για τις σκηνές «δημοσιογραφικού πορνό» που όμως στερούνται της παράνοιας και της εμμονής στη μεθοδολογία που ενδιέφεραν τον Άλαν Πάκιουλα, και που υπό την καθοδήγηση του Σπίλμπεργκ συνθέτουν περισσότερο μια ερωτική επιστολή στην ελευθεροτυπία ενάντια σε οποιαδήποτε απόπειρα φίμωσης (ειδικά όταν προέρχεται από την κυβέρνηση). Είπαμε, το The Post είναι υπερβολικά επίκαιρο.
Υπάρχει μια ευγένεια στο χειρισμό του Σπίλμπεργκ που θυμίζει την Υρώ Μανέ να πετάγεται στο Δις Εξαμαρτείν και να κάνει την ειρηνοποιό λέγοντας «έλα ρε παιδιά, μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε», κάθε φορά που γινόταν καβγάς.
Δεν είναι μυστικό ότι η ταινία γυρίστηκε επιτακτικά μέσα στο 2017 ως αντίδραση των συντελεστών της στις #fakenews τακτικές του Προέδρου Τραμπ και υπάρχουν στιγμές που το σενάριο της πρωτοεμφανιζόμενης Λιζ Χάνα και του Τζος Σίνγκερ (Spotlight) μεταλλάσσεται σε μανιφέστο για συνταγματικά κατοχυρωμένες κι αυτονόητες έννοιες με την πρακτική συντομία και το διδακτισμό ενός συγκρατημένα αγανακτισμένου tweet. Όταν ο Σπίλμπεργκ στρέφει την κάμερα στους τυπογράφους και τους διανομείς, η ταινία αποκτά μια επιτακτικότητα και μια ζωντάνια που παρά τις καλύτερες προσπάθειες των εντυπωσιακών συντελεστών της δεν έχει όταν βρίσκεται στο κατώφλι μιας ιστορικής νίκης. Όχι ότι το ψείρισμα του Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου είναι πάντα συναρπαστικό (δεν είναι, ας είμαστε ειλικρινείς), αλλά παρά τα καταιγιστικά γεγονότα που εκτυλίσσονται, εδώ υπάρχει μια ευγένεια στο χειρισμό του Σπίλμπεργκ που θυμίζει την Υρώ Μανέ να πετάγεται στο Δις Εξαμαρτείν και να κάνει την ειρηνοποιό λέγοντας «έλα ρε παιδιά, μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε», κάθε φορά που γινόταν καβγάς.
Μέριλ Στριπ, Στιβεν Σπίλμπεργκ, Τομ Χανκς: Πώς να φτιάξεις οσκαρικό φαγητό με τρία μόνο υλικά…
Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη ιστορία (ίσως και ταινία) μέσα στο The Post: Aπαγορευμένα Μυστικά που αφορά την ιδιοκτήτρια του ομίλου, Κάθριν Γκράχαμ (η Μέριλ Στριπ στην, παραδόξως, πρώτη της συνεργασία με τον Σπίλμπεργκ), που κληρονόμησε την οικογενειακή επιχείρηση από το σύζυγό της που αυτοκτόνησε, και την περίοδο των επικείμενων δημοσιεύσεων των ευρημάτων των Pentagon Papers ετοιμαζόταν να εισάγει την εταιρεία στο χρηματιστήριο προκειμένου να αρχίσει να γίνεται κερδοφόρα (και έτσι έγινε η πρώτη Διευθύνουσα Σύμβουλος εταιρείας που ανήκε στο Fortune 500). Αντιμέτωπη με την περιφρόνηση του διοικητικού της συμβουλίου, που η ίδια ενθάρρυνε με την ολοφάνερη αμηχανία κι επιφυλακτικότητά της σε επαγγελματικούς χώρους (σε αντίθεση με την άνεση που υποδεχόταν συχνά στο σπίτι της τους υψηλούς προσκεκλημένους της), η Γκράχαμ σταδιακά αποκτά αυτοπεποίθηση και στέκεται αντάξια των περιστάσεων (παρά το δίλημμα που θέτει η προσωπική της φιλία με τον Μακ Ναμάρα), χτίζοντας κρίση και χαρακτήρα μέσα από τις συγκρούσεις της με τον Μπράντλι. Η Στριπ μεταδίδει τη χαμηλότονη αλλά ουσιαστική μεταμόρφωση της Γκράχαμ με κομψότητα κι ένστικτο που διαφέρουν από τους συνήθεις Oscar-bait ρόλους της, άσχετα αν ο Σπίλμπεργκ δεν μοιάζει πάντα σίγουρος για το πώς να αναδείξει αυτή τη γυναικεία φιγούρα που ενέπνευσε εμμέσως το φεμινιστικό κίνημα.
Η σπουδαία σεναριογράφος, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Νόρα Έφρον, στη μνήμη της οποίας είναι αφιερωμένο το The Post, έγραψε το 1997 στην κριτική της αυτοβιογραφίας της Γκράχαμ ότι «το ταξίδι της από κόρη-σε σύζυγο-σε χήρα-σε γυναίκα καθρεφτίζει σε σοκαριστικό βαθμό την ιστορία των γυναικών αυτό τον αιώνα». Έστω και με μερικές φορές αδέξιο δραματουργικό τρόπο, το The Post εκπληρώνει το κοινωνικό καθήκον του ως ταινία του εδώ και του τώρα, ανοίγοντας όμως μια πόρτα και για το μετά.