Στα γρήγορα: Δεύτερος δίσκος για την αυστραλέζικη μπάντα, με μέλος μεταξύ άλλων τον Louis Forster, γιο του Robert Forster των Go-Betweens, στην Wichita.
Την ακούσαμε: Εάν στο ντεμπούτο τους Up To Anything μας έδωσαν μία άγουρη γεύση καλής indie τραγουδοποιίας, εδώ ο ήχος τους αρχίζει να παίρνει μια πιο ολοκληρωμένη μορφή. Την μονότονη κιθαριστική παραγωγή του προκάτοχου γεμίζουν βιολιά, και το φωνητικό yin και yang της μπάντας ισορροπεί ανάμεσα στην φλατ αμεσότητα της αφήγησης του Louis Forster και τη μελωδικότητα της Riley Jones που ήρθε (και) στα drums για να τους κάνει από wannabe They Might Be Giants, Belle and Sebastian, προσθέτοντας ηλιόλουστη γλύκα στην εξίσωση. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έμαθαν να ξεχωρίζουν το πως μια ωραία μελωδία μπορεί να παρουσιαστεί ως δυνητικό anthem και τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο γκρεμό του “But I’m, I’m loved / I’m lost, lost” (“Lost Love”).
Τρέξε μακριά: Εάν γκούγκλαρες τους Go-Betweens.
Τ’ είπες τώρα; «Τους δείχνει να περιηγούνται στις πολυάριθμες παγίδες του να μεγαλώνεις ως μπάντα με ωραίο τρόπο.» –All Music
Να τ’ αφήσω; 81/100 –Metacritic