Σαράντα χρονια κλείνουν φέτος από την κυκλοφορία του London Calling, του θρυλικού δίσκου των Clash και το Museum Of London το γιορτάζει με μια τοσοδούλα αλλά αρκετά περιεκτική έκθεση.
Ὀσο κι αν θεωρούνται γραφικές, κουραστικές και ίσως λίγο καταθληπτικές όλες αυτες οι επέτειοι του ενός και του άλλου δίσκου, η συγκεκριμένη είναι δυσκολο να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο κυνικό ή αντι-φαν, αν φυσικά υπάρχει αυτό το είδος γιατί εδω που τα λἐμε, σε ποιον δεν αρέσουν οι Clash;
Ενα μικρό δωμάτιο όλο κι όλο αφιέρωσαν οι διοργανωτές αλλά με την πρώτη ματιά το τσακισμένο Fender Precision μπάσο του Paul Simonon, που κείτεται δεσποτικά πάνω σε κόκκινο βελούδο στην βιτρίνα/φέρετρό του, προς λαικό προσκύνημα προκαλεί αυτόματα πολλές ανατριχίλες. Οι κιθάρες, τα ρούχα, οι κάσες για τα όργανα, τα τετράδια με όλες τις σημειώσεις από την εποχή καθως και η γραφομηχανή του Joe Strummer περιστοιχίζουν αυτή την τετρακάναλη κονσόλα με την οποία το κοινό μπορεί να παίξει, ανεβοκατεβάσει και απομονώσει το μπάσο, τα φωνητικά, την κιθάρα κλπ.
Πολλές φωτογραφίες, μερικές αφίσες, setlists και βίντεο από τους μήνες της περιοδείας της μπάντας στην Αμερική αλλά και δίσκοι από τις διαφορετικές χώρες κυκλοφορίας του. Παραδόξως ελάχιστες πολιτικές αναφορές αναλογιζόμενοι την κομματική και κυβερνητική φάση που διένυε η Βρετανία τη συγκεκριμένη περίοδο αλλά και την έντονη πολιτικοποίηση της ίδιας της μπάντας. Αρκετά αστεία είναι η παρουσἰα του εξωφύλλου του δίσκου του «Βασιλιά» που αποτέλεσε έμπνευση για το γραφιστικό στήσιμο του London Calling.
Ενδιαφέρον όμως είχε και το κοινό που παραβρέθηκε στο μουσείο την πρώτη μέρα της έκθεσης. Πολλά στιλάτα, στην πλειοψηφία τους γκρίζα, Λονδρέζικα μαλλιά, απόλυτη συγκέντρωση στη μελέτη των εκθεμάτων, κάποια συγκίνηση. Και μπορεί η μελωδία του ομώνυμου άσματος να θεωρείται κλισέ ή λίγο γραφική τις ώρες που η πόλη διανύει τη νηφάλια φάση της, εδώ όμως στο άκουσμά του, όλοι τραγουδούν και κινούν ρυθμικά το πόδι τους χωρίς ντροπές ενώ χαζεύουν τα εκθέματα. Σαν να παρευρίσκονται σε ιδιωτικό πάρτυ κεκλεισμένων των θυρών σε παμπ εκτός των ωρών επίσημης λειτουργίας της, με το αλκοόλ να ρέει πλέον στα πατώματα και τις αναστολές να έχουν διαλυθεί.
Αυτό που απρόσμενα κλέβει την παράσταση, είναι η ζωντανή εκτέλεση στο βίντεο του «κρυφού» τραγουδιού στο τέλος της τέταρτης πλευράς του δίσκου “Train In Vain (Stand By Me)”. Ακούγεται φρέσκο και αναζωογωνητικό, τόσο που αυτά τα 40 χρόνια μηδενίζονται και είναι πάλι 1979.