Σε μια μεσημεριανή Αθήνα που βράζει, όμως, η κουβέντα μας ξεκινά από κάτι άσχετο αλλά καυτό εκείνη την στιγμή. Μερικές στιγμές πριν έχουμε όλοι πληροφορηθεί στις οθόνες της παλάμης μας για την αυτοκτονία του Τόνι Μπουρντέν. Το συζητάμε, μοιραζόμαστε τις πρώτες σκέψεις μας, o Larry (aka Παναγιώτης Μελίδης) όπως πάντα προωθεί την κουβέντα και ρωτάει τον συνεργάτη του Στάθη (Καλατζή aka Mr. Statik) του πώς θα αυτοκτονούσε… «Θα αντιμετώπιζα κάποια φοβία μου μάλλον, οπότε επειδή έχω υψοφοβία μάλλον θα πήδαγα από κάπου πολύ ψηλά. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί. Αυτό που ξέρω εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια είναι πως το κομμάτι που θέλω να παίζει στην κηδεία μου είναι το “ni ten ichi ryu” του Photek». Η ομήγυρη εγκρίνει πανηγυρικά και στρέφεται στον Λάρυγγα που φυσικά απαντάει αφήνοντας ελεύθερο τον stand up comedian που θολώνει τα νερά όταν συζητάει «τα σοβαρά θέματα»: «Γενικά, δεν θέλω να πεθάνω ποτέ. Το πρόβλημα είναι πως πεθαίνεις και μετά χάνεις τη φάση. Έχω επίσης και μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα που έχω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι το θάνατο. Ας πούμε σε 200 χρόνια, η Βέροια (σ.σ. η γενέτειρά του) θα είναι προάστιο της Θεσσαλονίκης και δεν θα είμαι εκεί για να το δω. Γιγαντιαίο άγχος το έχω αυτό».
Ίσως, μόνο και μόνο, από την παραπάνω στιχομυθία καταλαβαίνει κανείς γιατί είναι αναπάντεχο το ντουέτο των Territroy (ωραίο όνομα by the way, «να ‘ναι καλά η απουσία του κορέκτορα» μας πληφορορούν). Αλλά, και γιατί λειτουργεί. Ο Στάθης και ο Παναγιώτης είναι τόσο εκ διαμέτρου (sic) διαφορετικοί που τελικά μάλλον καταλήγουν αρμονικά συμπληρωματικοί. Από τη φυσική τους παρουσία, 2 μετρα και 3 εκατοστά δίπλα σε ένα σκάρτο 1.70, μέχρι τον τρόπο ομιλίας και σκέψης (ο Larry χειμαρρώδης, ο Στάθης συγκροτημένος και συγκρατημένος), όλα φωνάζουν γιν και γιάνγκ.
«Η πρώτη μας συνάντηση ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο, στον ερωτικό κήπο του 6 D.O.G.S. Γνωριζόμασταν, αλλά εκεί είπαμε κάτι παραπάνω από τις τυπικές χαιρετούρες. Λίγο καιρό αργότερα του έστειλα ένα mail για να τον ρωτήσω αν έχει υλικό που “κάθεται” και να δω αν θα μπορούσα να το κάνω κάτι. Ήμουν σε φάση που έγραφα αρκετά πράγματα και πίστευα πως θα είχε πλάκα να πείραζα κάτι δικό του. Η απάντησή του ήταν σύντομη… μου έστειλε 50 κομμάτια. Έβαλα τα γέλια αρχικά και στην πορεία διάλεξα κάποια που πίστευα ότι μπορούσα να ακουμπήσω με κάποιο ενδιαφέροντα τρόπο. Έτσι ξεκινήσαμε, χωρίς κάτι συγκεκριμένο κατά νου», μας βάζει στο κόλπο ο Ψηλός.
Και δίνει την μπάλα στον Κοντό… «Ο Στάθης είναι project manager. Στα πάντα. Είναι ο άνθρωπος που δεν αφήνει τίποτα στη μέση, είναι φοβερό skill αυτό. Η fragmented ζωή που ζούμε τώρα είναι φτιαγμένη για ανθρώπους σαν κι αυτόν. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει κάτι στη μέση, αντίθετα από μένα.
Φαντάσου πως είσαι στην έρημο. Έχεις περπατήσει τρεις μέρες και βλέπεις μια φιγούρα να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα αλλά δεν είσαι σίγουρος περί τίνος πρόκειται. Καταλαβαίνεις ότι κάτι υπάρχει, αλλά δεν μπορείς να φτάσεις εκεί. Ο Στάθης είναι ο άνθρωπος που θα βρει τον τρόπο να φτάσεις στον προορισμό, κι όχι μόνο θα αποκρυπτογραφήσει τη φιγούρα αλλά θα αναλύσει και τα εν γένει χαρακτηριστικά της. Θα τη φέρει στα μέτρα σου, για να γίνει ένα μαζί σου και να συνεχίσετε μετά παρέα να περπατάτε στην έρημο έχοντας ήδη λύσει ένα πρόβλημα. Η έρημος έχει γίνει θάλασσα, έχετε βουτήξει μέσα και όλοι είστε χαρούμενοι. Αυτή ακριβώς είναι διαδικασία που ακολούθησε ο Στάθης, αυτό κάνει». Aσφαλώς δε θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε πιο γλαφυρά…
φωτό: Alex Grymanis
Θέλουμε λίγο να τους προβοκάρουμε και ρωτάμε αν όλο αυτό σημαίνει ότι «ο Παναγιώτης είναι το μέρος του (δημιουργικού) προβλήματος και ο Στάθης το μέρος της λύσης». Απάντά ο δεύτερος: «Όταν άρχισα να κοιτάω το υλικό του Παναγιώτη κουφάθηκα κάπως στην αρχή. Υπήρχαν περιστάσεις που δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε στην οθόνη μου. Ήταν τελείως διαφορετική προσέγγιση απ’τη δική μου που είναι τελείως καθαρή αν ακούσει κανείς τη μουσική μου. Είχε πλάκα όλο αυτό. Με ανάγκασε να σκέφτομαι αλλιώς, χωρίς “κουτάκια”. Απλά έγραφα από πάνω πράγματα κι έβλεπα μετά τι έχει βγει. Τα κομμάτια της συνεργασίας μας δεν προοριζόνται για DJ tools, δεν πρέπει με το ζόρι να παιχτούν στο club. Μπορεί να συμβεί αλλά μπορεί να τα ακούς στο αμάξι ή στο σαλόνι σου, οπουδήποτε, ανάλογα με τη ψυχοσύνθεσή σου κάθε στιγμή. Ήθελα καιρό να κάνω κάτι τέτοιο, φτάνει πια τόσα χρόνια με τa 4/4».
Παρένθεση, κυριολεκτικά, από τον Λάρυγγα: «Εγώ πάντα ζήλευα το Στάθη γιατί όποτε έπαιζε στη Αθήνα έγραφε Mr. Statik και σε παρένθεση είχε ένα ξένο label. Τότε δεν είχα αποκτήσει κι εγώ τη δικιά μου παρένθεση και ήταν πολύ ψαρωτικό. Εδώ που τα λέμε τι έχει ο Στάθης που δεν το ζηλεύεις; 100% επιτυχία στη δουλειά, 100% επιτυχία στις προσωπικές σχέσεις, ο άνθρωπος είναι όντως 4/4». Βέβαια, και η παρένθεση του Larry Gus που γράφει (DFA) πια δεν είναι κι αμελητέα πσότητα. O Mr. Statik, από την πλευρά του, όντως, εδώ και πάνω από μια δεκαετία κυκλοφορεί σε labels όπως BPitch Control, Rotary Cocktail, Mo’s Ferry και αρκετά ακόμα.
Σε μια προηγούμενη συνέντευξή του στην Popaganda, o Larry Gus δήλωνε ότι οι συνεργασίες γενικά δεν του είναι ευχάριστες. Τι άλλαξε; «Είναι μια μάχη δύο διαφορετικών κόσμων η συνεργασία μας, πάντως. Πλέκω το εγκώμιο του Στάθη τόση ώρα αλλά το λέω με ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να κάνει αυτό το πράγμα που κάνει ο Στάθης. Είναι motivational doing στον πυρήνα της ύπαρξης να μπορείς να παίρνεις κάτι, να το φθάνεις εκεί που πρέπει και να λες τέλος, αυτό είναι. Εγώ μόνος μου μπορώ να χάσω τη μπάλα. Γράφω ένα δίσκο σχεδόν τρία χρόνια…». Ο Mr. Statik έχει τριφτεί λίγο περισσότερο στο να δουλεύει μαζί με άλλους, μας υπενθυμίζει τη συνεργασία του με τον Lee Burton και με όσους του κάνουν φωνητικά, όμως εδώ προφανώς λειτούργησε κάτι που έχει θεραπευτικές ιδιότητες για ζευγάρια πάσης φύσεως: η απόσταση. «Αν εξαιρέσεις ένα κομμάτι που γράψαμε σχεδόν σε ένα απόγευμα στο Βερολίνο που ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν μαζί στο ίδιο χώρο παίζοντας, κι ένα ρεμιξ που έχουμε κάνει, ο πυρήνας του υλικού μας που μπορεί να είναι ένα άλμπουμ ή μια σειρά EPs, γράφτηκε σε 7 μήνες περίπου. Εγώ μουσικά είμαι οριακά άσχετος ακόμα και τώρα. Το αυτί μου δουλεύει σαν jockey και ότι έχω κάνει είναι μεταφράζοντας αυτό που ακούω με πολύ κόπο. Ακόμα μαθαίνω πολλά πράγματα κι η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να αλλάξω τον τρόπο που δουλεύω. Είναι λίγο αργά άλλωστε…» λέει ο Mr. Statik . Και συμπληρώνει ο συνεργάτης του: «Όλα είναι 0 και 1. Από τη στιγμή που δείχνεις απόλυτη εμπιστοσύνη δεν αμφισβητείς τι θα γίνει. Από την ώρα που του έστειλα το υλικό ένιωθα πολύ καλά, “ό,τι θέλει το παιδί” πώς να το πω; Όλα τα δημιουργικά πράγματα κάπως έτσι είναι. Δεν γίνεται να κάθονται δύο άνθρωποι ταυτόχρονα πάνω από ένα πράγμα και να το ψειρίζουν. Πως θα είναι η δομή, πως θα είναι το ένα ή το άλλο. Γι’αυτό τελείωσε σε 7 μήνες κι όχι σε 7 χρόνια. Είναι σκληρή αυτή η παραδοχή, γιατί οι άνθρωποι είναι σκληροί. Η ανθρώπινη επαφή είναι σκληρή φάση». –
Το αναπόφευκτο της ανθρώπινης φύσης όμως ξεπεράστηκε, το υλικό υπάρχει. Αλλά, αλήθεια τι είναι; «Μεσογειακή πολυρυθμία υπό την επήρρεια στεροειδών», λένε. Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον πινγκ πονγκ μεταξύ των δύο δημιουργών…
– Στάθης: Βρεθήκαμε κάπου στη μέση και υφολογικά και ρυθμικά. Ο δίσκος έχει κομμάτια στα 90bpm. Όχι μόνο δεν έχω γράψει τόσο αργή μουσική αλλά δεν έχω ποτέ σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Στην πορεία όμως ανακαλύπτεις πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να παρτάρεις χωρίς να τρέχεις. Μπορεί να είναι χαμηλά τα bpm αλλά ακούγονται σα να είναι πολύ πιο γρήγορα κι αυτό έχει ένα ενδιαφέρον.
– Larry: Υπάρχουν 2-3 κομμάτια που λειτουργούν αυτούσια σε ένα dancefloor. Προσωπικά με ενδιαφέρει πάρα πολύ κάτι τέτοιο γιατί δεν είναι μέρος της κουλτούρας μου και μου αρέσει να το μάθω. Φαντάζεσαι να παίζουμε κάπου 5 η ώρα το πρωί; Δεν μπορώ να το χωνέψω. Είμαστε από τελείως διαφορετικά backgrounds, όταν εγώ άκουγα πριν 20-25 χρόνια Smiths και Ναυτία, ο Στάθης κάπου χόρευε. Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον της φάσης.
– Στάθης: Πιστεύω πως κάποια κομμάτια είναι αυτοσαρκαστικά, ίσως λόγω του τρόπου που σαμπλάρει το υλικό του ο Παναγιώτης. Δηλαδή άκουσα κάποια πράγματα πριν τα επεξεργαστεί και μου τα στείλει κι έβαλα τα γέλια με το τι έχει ακουμπήσει. Δυστυχώς δεν μπορούμε να δώσουμε παραδείγματα, αλλά ξέροντας τι υπάρχει στην καρδιά αυτού του υλικού μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη πλάκα. Είναι κάπως λυτρωτικό όλο αυτό για μένα. Γιατί πράγματι πρεσβεύω μια βορειοευρωπαϊκή κουλτούρα, αλλά φαίνεται πως όταν φτάνεις σαράντα χρονών μπορείς να κάνεις ό,τι χαβαλές θες.
– Larry: Στο μυαλό μου η περιγραφή της μουσικής μας είναι σα να έχεις κάτι πολύ υγιεινό και από πάνω να τοποθετείς ρομπότ κι άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα που το καπακώνουν. Πιστεύω πως το μεσογειακό στην περιγραφή κολλάει γιατί η μουσική μας έχει κάτι παιχνιδιάρικο, χαρακτηριστικό που πιστεύω ταιριάζει στους λαούς της Νότιας Ευρώπης. Δηλαδή τα πράγματα “κουνάνε¨ λίγο εδώ, δεν είναι στριφνά. Αν υπήρχε η μετάφραση του αμπαλαέα στα αγγλικά θα ήταν ακόμα καλύτερο όνομα.
Και τώρα τι; Live και κυκλοφορία. Πού και πότε; Ο λόγος στον Στάθη: «Ένα μέρος αυτής της μουσικής το είχα παίξει στη Ρώμη τον περασμένο Σεπτέμβριο. Μπροστά ήταν ο Matias Aguayo και μια συνάδελφος μου απ’ την Red Bull. Με ρώτησαν τι κάνω αυτήν την εποχή και τους είπα για τους Territroy. Ο Matias ξαφνιάστηκε γιατί είναι δηλωμένος φαν του Παναγιώτη. Τους έβαλα να ακούσουν 3-4 κομμάτια κι αργότερα, τα Χριστούγεννα μου ζήτησαν όλο το υλικό. Μετά από μερικές μέρες μας πρότειναν να παρουσιάσουμε το υλικό στο Sónar στο stage της Red Bull που κλείνει 15 χρόνια παρουσίας στο φεστιβάλ. Κι αυτό θα κάνουμε στις 15 Ιουνίου. Από κει και πέρα υπάρχουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα labels με τα οποία είμαστε σε επαφή και νομίζω ότι σύντομα θα έχουμε πιο συγκεκριμένα νέα».
Ο Mr. Statik τελευταία εξασκεί όλο και περισσότερο το έτερο ταλέντο του, στο σκίτσο, αναπτύσσοντας και την οπτική ταυτότητα των Territroy. Λέτε το παραπάνω αυτό να είναι κάποιο μελλοντικό cover;