Στον απόηχο των Όσκαρ και με κάποια καθυστέρηση, είδαμε το Philomena του Στίβεν Φρίαρς. Θαυμάσαμε τη συγκρατημένη και στιβαρή ερμηνεία της Τζούντι Ντεντς – της καλύτερης ίσως γυναικείας ερμηνείας της φετινής πεντάδας των υποψηφίων για τον πρώτο γυναικείο ρόλο. Η Ντεντς δίνει ρεσιτάλ στον ρόλο μιας γυναίκας που ψάχνει το παιδί που της πήραν 50 χρόνια πριν. Μια ταινία με την εξαιρετική σεναριακή γραφή του αγαπημένου κωμικού Στιβ Κούγκαν, να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της καθολικής εκκλησίας και της όποιας διαφορετικότητας, μέσα κι από την οξυδερκή ματιά του φλεγματικού Φρίαρς.
Ένα νωχελικό μεσημέρι βάλαμε να δούμε την ελληνική μεσαίου μήκους ταινία, Στη σκιά του μαύρου ήλιου και όχι απλά ενθουσιαστήκαμε αλλά μετά την μίνι, σπιτική προβολή αρχίσαμε να χειροκροτούμε όλοι, τον υπεύθυνο φωτογραφίας (και όχι μόνο) που έτυχε να βρίσκεται στην παρέα μας. Σκοτεινό φιλμ νουάρ αναμειγμένο με πολλά και καλά visual effects, ταλαντούχο πρωταγωνιστή, μεγαλειώδη μουσική, αξιοπρόσεκτη σκηνοθεσία. Προσθέτοντας στην εξίσωση το ανατρεπτικό τέλος, τα ωραία πλάνα και τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες, μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για ένα εξαιρετικό φιλμάκι. Η ιστορία έχει να κάνει με ένα ντετέκτιβ που μπλέκεται σε μια υπόθεση με Ναζί αξιωματούχους, πειράματα, δύναμη και εξουσία. Αξιοπρόσεκτη δουλειά που αποδεικνύει ότι το lowbudget δε σημαίνει χαμηλή ποιότητα αλλά ότι μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα δημιουργικά μονοπάτια και λύσεις. Για τα πρακτικά, εκτός των δικών μας ευφημισμών, η ταινία τιμήθηκε και στο φεστιβάλ Δράμας (στο τμήμα digi2010) «για τον ενδιαφέροντα χειρισμό των μοτίβων του φιλμ νουάρ, είδους που δεν έχει παράδοση στον κινηματογράφο της χώρας μας». Αν ψηθήκατε μπορείτε να τη βρείτε ονλάιν εδώ.
Εδώ, στον πλανήτη Βέλγιο, το διάβασμα είναι ένα πράγμα κομμάτι ιερό. Και, ναι, γελάστε όσο θέλετε, αλλά πιο ιδανικό δωμάτιο για αυτό από το-μέρος-που-και-ο-βασιλιάς-πηγαίνει-μόνος-του δεν υπάρχει. Μόνο εκεί πια ανθίζει η ανάγνωση, εκεί που δεν υπάρχει facebook, εκεί που μπορείς να πεις στις εταιρείες συγκομιδής χρεών που σε κυνηγάνε στα τηλέφωνα «δεν μπορώ τώρα ρε παιδιά». Σημαντικό: το αναγνωστικό καταφύγιο οφείλει να περιέχει σταντ όπου φυλάσσεται το «παράνομο» υλικό. Μάλιστα και πιο συγκεκριμένα, το βιβλίο που κυριαρχεί από το 2006 στο bunker μας είναι μια εγκυκλοπαίδεια ονόματι Η Ιστορία των Κόμικς (εκδ. Αιγόκερως) του Λευτέρη Ταρλαντέζου. Μια θεάρεστη προσπάθεια, μια πραγματικά ολιστική προσέγγιση στον κόσμο της 9ης τέχνης. Ένα πόνημα 650 σελίδων που σε πηγαίνει μια βόλτα από την αρχαιολόγια των κόμικς στο σήμερα τους, σε ταξιδεύει από την δημιουργία της Αμερικής στην Ιαπωνία, και από την Ευρώπη μέχρι της εσχατιές της γης που κάποιοι τρελοί είπαν να κάνουν αφηγηματική τέχνη με πενάκι. Τι άλλο να πούμε; Μονάχα ευχαριστώ στον συγγραφέα που μας μαθαίνει, εδώ και χρόνια, πολλά πολλά για αυτό που αγαπάμε.
Παρακολουθούμε (επιτέλους) την δεύτερη σεζόν της σειράς The Americans, της σειράς δηλαδή που πήρε την όγδοη θέση σε αυτή τη λίστα. Θυμίζουμε ότι πρόκειται για την ζωή και τη δράση ενός ζευγαριού Σοβιετικών πρακτόρων στην Ουάσινγκτον της δεκαετίας του ’80, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τη βιτρίνα ενός ταξιδιωτικού γραφείου. Κατασκοπική περιπέτεια υψηλής ποιότητας (με μερικές υπερβολές βέβαια που θα μπορούσαν να λείπουν αλλά ΟΚ, μιλάμε για ένα αμερικάνικο σόου του FX, ας ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας) με θαυμάσιο ψυχροπολεμικό κλίμα· λεπτές ισορροπίες, μυστικά, αγωνία, μεταμφιέσεις, συναντήσεις, καρφιά και πληροφοριοδότες, χαμένες ζωές, χαμένες ψυχές, χαμένα όνειρα. Η μάχη της πληροφορίας, η μάχη των εντυπώσεων, η μάχη της ιδεολογίας.
Το μάτι μας ανίχνευσε στη βιβλιοθήκη μιας φίλης ένα βιβλίο Ιστορίας της Τέχνης. Το ανοίξαμε κι αρχίσαμε να το ξεφυλλίζουμε λαίμαργα και μεταξύ των άλλων είδαμε ναούς, αγαλματίδια, αγιογραφίες, πίνακες. Όμως το βλέμμα μας φυλάκισε ο πίνακας Archduke Leopold Wilhelm in his Gallery in Brussels του Φλαμανδού David Teniers the Younger. Πρόκειται για έργο του 1650, το οποίο απεικονίζει τον Αρχιδούκα Λεοπόλδο Γουλιέλμο στην πινακοθήκη του. Μέσα στο συγκεκριμένο έργο μετρήσαμε πάνω από 40 επιμέρους πίνακες, οι οποίοι προφανώς βρίσκονταν μέσα στην πινακοθήκη. Δηλαδή ο τύπος δε ζωγράφισε απλά κάτι δικό του, άλλα μέσα σ’ αυτό ενσωμάτωσε και απεικόνισε με λεπτομέρεια, εκλεκτά έργα ζωγράφων τόσο της εποχής του όσο και μεταγενέστερων. Αυτή τη στιγμή ο πίνακας βρίσκεται στο Kunsthistorisches Museum, στην Αυστρία, αν σας βγάλει ποτέ ο δρόμος σας εκεί, ρίξτε μια ματιά και για εμάς.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.