Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια που οι Beatles ήταν παρελθόν. Ο καθένας είχε διαλέξει διαφορετική πορεία και ψάχνονταν για να φτάσουν τα στάνταρ της ποιότητας που είχαν ως συγκρότημα. Ο Λέννον βρισκόταν στο περίφημο “Lost Weekend”, την περίοδο που είχε χωρίσει προσωρινά από τη Γιόκο και βρισκόταν στο Λος Άντζελες, κάνοντας κάθε είδους καταχρήσεις με το φιλαράκι του Χάρι Νίλσον, τον Ρίνγκο (ο μόνος που τα είχε καλά με όλους και έπαιξε στους δίσκους του καθενός), τον Κιθ Μουν, τον Κλάους Φόρμαν, το Στίβι Γουόντερ και όποιον άλλον ήταν εκεί. Α, και παράλληλα έκανε παραγωγή στο άλμπουμ του Νίλσον, με τίτλο Pussy Cats. Ο ΜακΚάρτνεϊ από την άλλη μεριά, είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά το Band on the Run, που επιτέλους κατάφερε να κερδίσει τους κριτικούς, που είχαν “θάψει” όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες του (ακόμη και το τώρα κλασικό RAM). Αποφάσισε λοιπόν, να περάσει μια βόλτα από το στούντιο μαζί με τη γυναίκα του Λίντα τη δεύτερη μόλις ημέρα των ηχογραφήσεων. Έχοντας να μιλήσουν πάνω από τρία χρόνια, το session μετατράπηκε από δίσκος του Νίλσον, σε μίνι Beatle επανένωση και όλοι οι παρευρισκόμενοι απλά παρακολουθούσαν το πάλαι ποτέ αχώριστο δίδυμο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να παίζει μουσική.
Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ακούγεται σχεδόν, αλλά η δολοφονία του Λέννον το ’80 δεν μας άφησε κάποιο άλλο ιστορικό ντοκουμέντο, όπως αυτό. Τουλάχιστον αυτή η άτυπη συνάντηση συνέβαλε τα μέγιστα στο να αποκατασταθούν οι σχέσεις Λέννον/ΜακΚάρτνεϊ, να βάλει για τα καλά στο μυαλό του Τζον την ιδέα για reunion της μπάντας (σιγά σιγά μαλάκωνε ως προς αυτό το θέμα) και γενικά να είναι μια διασκεδαστική γεμάτο ναρκωτικά “τζαμάρισμα” σε πολύ χαλαρό ύφος που προσφέρει μια αδιάκριτη ματιά πάνω στις ηχογραφήσεις που δεν είναι πάντα τόσο επαγγελματικές όσο νομίζουμε (ειδικά ο συγκεκριμένος δίσκος). Αν αναρωτιέστε γιατί ο τίτλος του bootleg είναι “A toot and a snore” είναι λόγω της ατάκας του Λέννον στην αρχή, που προσφέρει “κόκα” στον Στίβι Γουόντερ, λέγοντάς του “Do you want a snort Steve? A toot? It’s going round….”, το οποίο όπως καταλαβαίνετε δεν αφορά κόκα-κόλα.
*Ακολουθεί το πρώτο κομμάτι του Pussy Cats, δίσκος στον οποίο ο Χάρι Νίλσον έκαψε τις φωνητικές του χορδές, ουρλιάζοντας μαζί με το Λέννον. Τόσο χαλαρό ήταν το κλίμα, στα όρια του χάους. Αλλά είχε ορισμένα διαμαντάκια, όπως αυτό.