Όλες αυτές τις μέρες διαβάσαμε δεκάδες (καλά) κείμενα για τον Philip Seymour Hoffman. Δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα, παρά μόνο να εκφράσουμε τη λύπη μας και να σταθούμε σε μια άποψη που μας έκανε την περισσότερη εντύπωση. Γράφει λοιπόν η Michelle Dean στο Flavorwire ένα αρκετά προσωπικό κομμάτι για τον Hoffman σε παραλληλισμό με το Synecdoche, New York, καταλήγοντας στο ενοχλητικό συμπέρασμα ότι η τέχνη δεν μπορεί να μας σώσει. Ενοχλητικό, καθώς αυτή ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Μεταφέρουμε μια φράση της: «Έπειτα από χρόνια διαβάσματος και σκέψεων για τις ζωές των καλλιτεχνών, και ιδιαίτερα των αυτοκαταστροφικών, έχω καταλήξει στο ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν τελικά εξαιτίας της τέχνης τους. Πεθαίνουν παρά την ύπαρξή της».
Η ζωή συνεχίζεται. Συνεχίζεται; Όπως μάθαμε, η Κάθοδος των τεσσάρων (εκδόσεις Πατάκη) του Νικ Χόρνμπι θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο, οπότε είπαμε να ξεσκονίσουμε λίγο τη βιβλιοθήκη μας. Αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια από την πρώτη ανάγνωση, γελάσαμε πάλι με τις ατάκες του ατιμασμένου Σαρπ, της μισοτρελαμένης Τζες, του cool Τζέι-Τζέι και της δύστυχης της Μορίν. Σαρκαστική, αστεία και ολίγον συγκινητική, η ιστορία του Χόρνμπι θέτει μερικά από τα πιο καίρια ερωτήματα με τρόπο έξυπνο και διασκεδαστικό, χωρίς καμιά επίφαση δηθενισμού. Η ζωή, ο θάνατος, η αγάπη, ο πόνος, η φιλία είναι θέματα που φωτίζονται μέσα από την τυχαία συνάντηση τεσσάρων ανθρώπων λίγο πριν αυτοκτονήσουν (ή φάνε πίτσα). Έτσι περάσαμε μια διασκεδαστική νύχτα, παρακολουθώντας τέσσερις ανθρώπους να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του μάταιου ετούτου κόσμου και αναρωτηθήκαμε αν ο σκηνοθέτης Pascal Chaumeil θα καταφέρει να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ κωμωδίας-δράματος, σαχλού-πνευματώδους, όπως κάνει και ο ίδιος ο Χόρνμπι.
Μια άλλη αδυναμία μας είναι ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, τον οποίο γνωρίσαμε ως σκηνοθέτη και σεναριογράφο στο In Bruges aka Αποστολή στη Μπριζ aka ενός εκ των πιο ιδιαίτερων ταινιών των 00’ς. Παλιότερα ο Μακ Ντόνα ασχολιόταν και με το θέατρο· δικός του είναι ο Πουπουλένιος που παίζεται (ακόμα) στο Θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που πρωταγωνιστεί μαζί με τους Κουρή, Παπασπηλιόπουλο και Πυρπασόπουλο. Από τα καλύτερα κείμενα που έχουμε διαβάσει/ παρακολουθήσει στο θέατρο τα τελευταία χρόνια, ένα θρίλερ-παραμύθι, μια σφαλιάρα στον μύθο της ενηλικίωσης, μια αλληγορία για ό,τι κουβαλάμε από το σπίτι μας, τους γονείς μας, ακόμα και από τις φιλοδοξίες μας. Παρόντα, φυσικά, τα κλασικά κατάμαυρα κωμικά στοιχεία που γίνονται σήμα κατατεθέν του Μακ Ντόνα. Πολύ καλό και το πρόγραμμα στο οποίο περικλείονται οι ιστορίες που αφηγείται ο βασικός ήρωας.
Έπειτα από όλα αυτά, τα πάντα ήταν πιθανά. Ένα πρωί ξυπνήσαμε με την επιθυμία να θυμηθούμε την ΕΜΑ, κατά κόσμων Erika M. Anderson. Την είχαμε ακούσει τόσο πολύ το 2010 ώστε όλη εκείνη η χρονιά έχει κάτι απ’ τα τραγούδια της. Έκανε τότε τα πρώτα βήματα του προσωπικού της ανοίγματος, δηλαδή του project EMA, μιας και μέχρι τότε ήταν η leader των επιτυχημένων GOWNS. Κι όσο σκεφτόμασταν αυτά για το Εμάκι, βάλαμε το αγαπημένο μας άλμπουμ της, το Past Life Martyred Saints, που μεταξύ άλλων εμπεριέχει και τα Milkman και The Grey Ship, τα οποία έχουμε λιώσει. Ακούσαμε λοιπόν το αλμπουμάκι, πίνοντας έναν φραπέ (;) στην υγειά της, πριν μεταφερθούμε πάλι στο παρόν.
Στο σπίτι: αναρωτιόμαστε τι να παίξουμε, που όλα τα επιτραπέζιά μας έχουν παλιώσει και έχουμε να τα ανανεώσουμε από το 1995 που βγήκε το Κατάν παιχνίδι της χρονιάς. Και καθώς ψάχναμε στο Google να βρούμε κανένα καινούριο, βάζοντας τις σωστές αλλά λάθος λέξεις-κλειδιά πέσαμε πάνω στον 5ο Ελληνικό Διαγωνισμό Σχεδιασμού Επιτραπέζιων. Όπου δημιουργοί επιτραπέζιων καταθέτουν τις ιδέες τους με έπαθλο τα παιχνίδια που θα κερδίσουν να εκδοθούν, ή κάτι τέτοιο. Πήγαμε λοιπόν στην ντουλάπα μας, ξεσκονίσαμε αυτήν της περίεργη κατασκευή με τουβλάκια, σούπερ-κόλλα και μπιφτέκια που είχαμε φτιάξει στα παιδικάτα μας, και αναρωτηθήκαμε αν είναι σειρά μας να δοξαστούμε σε έναν διαγωνισμό. Πληροφορίες εδώ, συμμετοχές μέχρι 28 Φλεβάρη.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.