Φαινομενικά, δεν έχουν κοινά σημεία. Παρά μόνο την κοινή στέγη στην Inner Ear. Ίσως μάλιστα η συνύπαρξή τους να αποτελεί και χαρακτηριστικό δείγμα του ηχητικού πλουραλισμού της πατρινής ετικέτας. Από τη μία η, για καλό το λέμε, «έντεχνη» chamber pop των Tango With Lions με τις περίτεχνες ζεστές ενορχηστρώσεις να συνοδεύουν τη φωνή της Κατερίνας Παπαχρήστου. Κι από την άλλη, ο ήχος των μηχανών. Η bleak music των Mechanimal, παγερή-σκοτεινή-συναγερμική (sic).
Το Σάββατο 20/12, τα δύο αυτά τόσο διαφορετικά γκρουπ, μοιράζονται την «χριστουγεννιάτικη» σκηνή του Death Disco. Σκεφθήκαμε ότι θα έχει ενδιαφέρον να μην τους κάνουμε εμείς τις ερωτήσεις, αλλά να πάρουν συνέντευξη οι μεν στους δε (κι αντιστρόφως). Να δούμε μια φορά και τι θα ρώταγαν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες αν έπρεπε να κάνουν τη δουλειά του δημοσιογράφου. Τους Μechanimal εκπροσώπησε ο Γιάννης ION Παπαϊωάννου και τους Tango With Lions η Κατερίνα Παπαχρήστου…
Η αρχή με τις ερωτήσεις των Mechanimal….
Από ποια ιστορία (δική σας ή φανταστική) βγήκε το όνομά σας; Πως το επιλέξατε; Βγήκε από μια φανταστική εικόνα, στην προσπάθειά μου να τοποθετήσω σε λέξεις τα αντιφατικά συναισθήματα που εμπεριέχονται στις δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να αποτελέσει μια καλή αντίσταση στην παρακμή των καιρών μας και με ποιον τρόπο; Ναι, επειδή είναι πηγαία έκφραση, άρα και λυτρωτική, μπορεί να παράξει και να μοιραστεί συναισθήματα και ιδέες σε ένα άλλο επίπεδο. Καλή ενίσχυση των αντιστάσεών μας στις δυσμενείς συνθήκες της εποχής μπορεί να αποτελέσει οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας και κυρίως τέχνης, γιατί η τέχνη μπορεί να παραμείνει αδιάφθορη σε μεγάλο βαθμό, αν και όχι ανεπηρέαστη.
Τι είναι εκείνο που θεωρείτε απολύτως ισχυρό και όμορφο σε αυτόν τον κόσμο – τόσο δυνατό και όμορφο που δεν απαιτεί την παραμικρή διαφήμιση για να εγκριθεί και να αγαπηθεί βαθειά και έντονα; Το πιο ισχυρό και όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι η ελευθερία. Η αληθινή ελευθερία του πνεύματος που οδηγεί τους ανθρώπους στο να οραματίζονται και να αποδέχονται και να υπερβαίνουν πηγαία και όχι ψυχαναγκαστικά την τρωτή τους φύση. Και να προχωράνε μπροστά, να σκέφτονται πιο μακριά από την εποχή τους και να συμπαρασύρουν και να φωτίζουν ανθρώπους γύρω τους, ακόμη και με τα απλούστερα μέσα.
Αν είχατε τη δύναμη και την επιλογή να σβήσετε κάτι άσχημο από το χάρτη του πλανήτη και της ανθρωπότητας, τι θα επιλέγατε και γιατί; Την ψυχολογική χειραγώγηση. Στην οποία βασίζονται πολλές θρησκείες, πολιτικές και οικονομικές πρακτικές, διαφημιστικές τακτικές κι άλλα δεινά.
Αν οι Tango With Lions έφτιαχναν υποθετικά ένα έργο Τέχνης για κάποιο μουσείο, το οποίο δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση με την μουσική, τι θα ήταν αυτό και ποια εκφραστική της «γλώσσα» θα χρησιμοποιούσατε για να εκφράσετε το νόημα του έργου; Ένα τεράστιο μαρμάρινο γλυπτό. Έναν λυπημένο άνθρωπο μεγάλης ηλικίας με καταπονημένο απ΄την αναζήτηση αυχένα να απλώνει το χέρι του εξασθενημένα προς τα έξω ενώ παράλληλα λιώνει και γίνεται ένα με το έδαφος ή γεννάται ηλικιωμένος απ’ αυτό. Δεν ξέρω. Πάντως θα το ονόμαζα από έναν στίχο του Fernando Pessoa: «Το όπιο του να είσαι κάποιος άλλος».
… και στη συνέχεια ρωτάνε οι Tango With Lions
Ποιo στάδιο απολαμβάνετε περισσότερο στη δημιουργική διαδικασία και γιατί; Είναι εκείνο το σημείο που έχουν ηχογραφηθεί όλα τα μέρη από τον καθένα μας, έχουν γίνει όλα τα τελικά overdubs, και ξεκινάει η διαδικασία της μείξης ενός κομματιού. Ο δικός μου τρόπος, βέβαια, δεν έχει να κάνει τίποτα με την καθιερωμένη μείξη, που πρέπει να απλώσεις τα tracks στα κανάλια μιας κονσόλας και βγάλεις το σωστό και ισορροπημένο αποτέλεσμα ενός κομματιού, κάτι που έχεις ακούσει ξανά και ξανά, τις προηγούμενες ώρες. Η στιγμή για την οποία μιλάω είναι όταν όλα τα υλικά μπαίνουν μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες, αναμειγνύονται με άλλα, αλλάζουν χρώμα, αλλάζουν υπόσταση και έτσι κάποια τα πετάς και κάποια τα δοκιμάζεις αν αντέχουν, ανακαλύπτεις καινούργια και τα σώζεις σε άλλους σωλήνες, συνεχίζεις, γκρινιάζεις, μέχρι που κοιτάς πολύ προσεκτικά αυτό που έχεις ζωγραφίσει με τους ήχους (ναι, σκέφτομαι σαν τον Eno) και όταν μερικές φορές «κοιτάζω» τις πιο ανησυχητικές λεπτομέρειες, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ότι μπορεί για να τις ενισχύσει.
Ποιο άλλο καλλιτεχνικό είδος σας εκφράζει εκτός της μουσικής; Τι το διαφορετικό, σε σύγκριση με τη μουσική, αντηχεί μέσα σας με αυτή την παράλληλη ενασχόληση; Μου αρέσει να γράφω και να τραβάω φωτογραφίες. Το δεύτερο το διατηρεί και ο Freddie ως βασικό του επάγγελμα. Έκανα 2 χρόνια φωτογραφία το 1988 στο πανεπιστήμιο, αλλά ποτέ δεν με τράβηξε ως επάγγελμα, γιατί το εμπορικό της μέρος, ειδικά το διαφημιστικό ή αυτό το ψεύτικα λαμπερό της μόδας, τα βρίσκω εξαιρετικά βαρετά. Mάλλον έχω κορεστεί από τα τόσα χρόνια που δουλεύω ως αρχισυντάκτης σε περιοδικά κι έχω βρεθεί σε αμέτρητες φωτογραφήσεις. Αγαπώ, όμως, την ασπρόμαυρη φωτογραφία. Αν οι έγχρωμες αφηγούνται ιστορίες και μυθοπλασίες, οι ασπρόμαυρες γράφουν ποιήματα. Και κάπου εκεί, έρχονται οι λέξεις, η ποίηση, τα τραγούδια. Οι λέξεις είναι πιο μαγικές, συχνά και από τις νότες και από τις εικόνες. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να τα συνδυάζω όλα στη ζωή μου, όσο μπορώ: έτσι γράφω μουσική, γράφω στίχους, συμπληρώνω όποτε νιώθω μια ατελείωτη ιστορία που κάποια μέρα μπορεί να γίνει το πρώτο μου βιβλίο, γράφω ακόμα ως δημοσιογράφος και όποτε μπορώ κρύβω το iPhone και βγάζω βόλτα την παλιά μου LCA+.
Ποιό κατά τη γνώμη σας είναι το καλύτερο μέσο διάδοσης ιδεών στη σύγχρονη εποχή; Και το πιο επικίνδυνο; Το βιβλίο, τίποτα δεν μπορεί να του αφαιρέσει τη μεγάλη δύναμη να εμπνέει, να καλλιεργεί και να ξεσηκώνει. Όλα τα άλλα, περιοδικά, free-press, ίντερνετ και σαχλαμάρες στα κοινωνικά δίκτυα, είναι μια μεγάλη τσιχλόφουσκα, που κάποια στιγμή τη βαριέσαι και τη φτύνεις.
Σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές αδικίες εντείνονται και η ανάγκη για συλλογικότητες και «στρατόπεδα» είναι έκδηλη, νιώθετε την ανάγκη να ανήκετε κάπου ή θεωρείτε ότι μπορείτε να εκφραστείτε καθαρά μέσα από το δικό σας δρόμο; Διαλέγοντας τον καλλιτεχνικό δρόμο που έχουμε επιλέξει, σιωπηλά, ανήκουμε κάπου και μέσα από εκεί θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τους παγκόσμια αδικημένους. Μπορεί να είναι άνθρωποι, μπορεί να είναι ζώα, μπορεί να είναι τα δάση, οι ωκεανοί και η φύση του πλανήτη.
Αν οι Mechanimal έφτιαχναν υποθετικά ένα έργο Τέχνης για κάποιο μουσείο, το οποίο δεν θα είχε καμία απολύτως σχέση με την μουσική, τι θα ήταν αυτό και ποια εκφραστική της «γλώσσα» θα χρησιμοποιούσατε για να εκφράσετε το νόημα του έργου; Ιδανικά θα θέλαμε να κατασκευάσουμε ένα κουρδιστό μηχανικό automaton, ένα μηχανικό ζώο που θα περιείχε μικρο-μηχανισμούς και θα μιμούνταν τις φυσικές κινήσεις του ζώου, όπως το βάδισμα ή τον τρόπο που γυρίζει το κεφάλι του. Βέβαια, επειδή έχουμε γνώση ότι η χαρακτική, η επισμάλτωση, η ακριβής κοπή κάθε ενός γραναζιού, το φινίρισμα, οι βίδες, οι λάμες, η λοξοτόμηση όλων των χειροποίητων μερών θα μας έπαιρνε μια αιωνιότητα, ίσως και να συμβιβαζόμασταν με έναν πίνακα, κυβιστικής τεχνοτροπίας.
Tango With Lions & Mechanimal @ Death Disco (Ωγύγου και Λεπενιώτου, Ψυρρή), Σάββατο 20/12, είσοδος: €5 ή €10 μαζί με CD ενός εκ των δύο γκρουπ
