O Τάκης Λουκανίδης υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής-προφήτης. Πολύ μπροστά από την εποχή του, όχι μόνο για «τα ελληνικά δεδομένα». Μπορούσε, και το είχε κάνει, να παίξει πραγματικά και στις 11 θέσεις της ενδεκάδας (ναι, είχε φορέσει και τα γάντια του τερματοφύλακα). Είχε την τεχνική, την τακτική αντίληψη και τα φυσικά προσόντα για να το πράξει, οι διηγήσεις για τα κατορθώματά του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50, όταν και πρωτοεμφανίστηκε στη γενέτειρά του με τη φανέλα της Δόξας Δράμας, είναι σχεδόν μυθικές. Τα 60s τα πέρασε μεγαλουργώντας στον Παναθηναϊκό, κατέκτησε μάλιστα το 1964 το μοναδικό αήττητο πρωτάθλημα στην ιστορία της Α’ Εθνικής – από κει σώζονται λίγα περισσότερα στιγμιότυπα,κάπως σκεφτείτε τον ως έναν πιο αθλητικό Κώστα Κατσουράνη. Ως έναν παίκτη που αν τηλεμεταφερόταν στην εποχή μας με τα ανοιχτά αθλητικά σύνορα, πιθανότατα θα φορούσε κάποια εμφάνιση ευρωπαϊκής ομάδας από το κλαμπ των πολύ μεγάλων που δεν έχει πλησιάσει άλλος Έλληνας παίκτης. Ακόμα, και ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από τον Παναθηναϊκό το 1969, του άφησε μεν την πικρία ότι δε συμμετείχε στη θρυλική ομάδα που έφτασε μέχρι το Γουέμπλεϊ δύο χρόνια μετά, αλλα πρόσθεσε στην υστεροφημία του. Γιατί πήγε στον Άρη και τον οδήγησε το 1970 στο μοναδικό κύπελλο της ιστορίας του.
Κι όμως, το πιο κινηματογραφικό στοιχείο της ζωής και της καριέρας του Τάκη Λουκανίδη που έφυγε στις αρχές του χρόνου, στα 80 του χρόνια, ίσως δεν ήταν τα αθλητικά του κατορθώματα. Αυτή είναι τουλάχιστον η αίσθηση με την οποία έφυγα από την αίθουσα βλέποντας, στο πλαίσιο του 20ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκη, το (αφιερωμένο στον Δραμινό και σκηνοθετημένο από τον Λεωνίδα Πανονίδη) επεισόδιο της σειράς Θρύλοι των Γηπέδων που θα προβληθεί τη νέα τηλεοπτική σεζόν στην Cosmote TV. Πρόκειται για μια ιδέα του, παλαίμαχου δημοσιογράφου και τέως υφυπουργού Αθλητισμού, Γιώργου Λιάνη που έρχεται να φωτίσει φανέρες και κρυφές πτυχές των σπουδαίων βετεράνων που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα. Από τον Γιώργο Κούδα στο Μίμη Δομάζο κι από τον Γιώργο Σιδέρη στον Βασίλη Χατζηπαναγή, αλλά κι αρκετούς ακόμα από τους πολύ μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τάκης Λουκανίδης
Η απώλεια. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του Τακή Λουκανίδη. Σε ηλικία 5 ετών έχασε τον πατέρα του, οι βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής τον συνέλαβαν και τον κρέμασαν. Μεγάλωσε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με μια μητέρα που κατέβαλλε υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον ζήσει μαζί με τα υπόλοιπα 4 αδέρφια του. Το ποδόσφαιρο όμως του έδειξε τον δρόμο και, κατά μια έννοια, τον έσωσε. Ακόμα κι αν πέρασε από χίλια κύματα. Θα μπορούσε να είχε παίξει στη Γιουβέντους, κάτι αδιανόητο για την εποχή (1959-60), αλλά τελικά χρειάστηκε να καταφύγει στην Κύπρο και τον ΑΠΟΕΛ μέχρι η Δόξα να τα βρει με τον Παναθηναϊκό και να κατηφορίσει στην πρωτεύουσα. Έζησε με τον τρόπο του, ακόμα και με τα ξενύχτια και την έντονη ζωή, κάτι που τον οδήγησε για λίγους μήνες μέχρι και στη Νότια Αφρική κάποια στιγμή το 1965. Αυτόν λοιπόν που στις προσωπικές κι επαγγελματικές του επιλογές δεν τον σταματούσε κανείς, η απώλεια τον επισκέφθηκε ξανά πολύ αργότερα. Το 1998, όταν κι έχασε τον γιο του Γιώργο, σε ηλικία μόλις 31 ετών, γυμναστή και τηλεοπτικό πρόσωπο της εποχής. Ήταν κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ, δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα ρούχα στα υπόλοιπα 20 χρόνια της ζωής του.
Όλες αυτές οι στιγμές, από τον θρίαμβο μέχρι το δράμα, παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ μέσα από τα λιγοστά στιγμιότυπα της εποχής, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, και φυσικά την προφορική μαρτυρία των συνεντεύξεων με πρόσωπα-κλειδιά (συγχωριανοί και παιδικοί του φίλοι, μέλη της οικογένειάς του, παλιοί συμπαίκτες, δημοσιογράφοι που τον παρακολούθησαν στενά… κι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας). Ο Γιώργος Λιάνης (που υπογράφει και το σενάριο μαζί με τη δημοσιογράφο Μαρία Λούκα), αλλά κι αρκετοί παλαίμαχοι της θεσσαλονικιώτικης ποδοσφαιρικής σκηνής, βρέθηκαν στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη» ανταλλάσσοντας συγκινημένοι ιστορίες από το παρελθόν μετά το τέλος της ταινίας.
Ήταν ένα όμορφο αθλητικό διάλειμμα στο πρόγραμμα του 20ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (που είχε μεγάλο χορηγό την Cosmote TV), στο οποίο κυριάρχησαν πολύ ενδιαφέροντα (μερικά έως και συγκλονιστικά) ντοκιμαντέρ για το προσφυγικό. Και η ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη, παρότι στον αναβρασμό των ποδοσφαιρικών συλλαλητηρίων, όπως πάντα ήταν για 2-3 24ωρα η καλύτερη πόλη στο γνωστό σύμπαν…