Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Όταν ήμουν μικρός η σχέση μου με τα βιβλία δεν ήταν και η καλύτερη. Ωστόσο, προτιμούσα να διαβάζω ό,τι διάλεγα εγώ παρά τα μαθήματα για το σχολείο. Το βιβλίο που με ενθουσίασε ήταν «Ο γλάρος Ιωνάθαν» του Richard Bach. Μάλλον γιατί δεν μπορούσα να εξηγήσω τα σκυθρωπά πρόσωπα που έβλεπα στον κόσμο –και ευτυχώς όχι στην οικογένειά μου– και ανέκαθεν θεωρούσα ότι το να ζεις είναι από μόνο του μεγάλο δώρο.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Γενικά δεν συνηθίζω να διαβάζω ξανά κάποιο βιβλίο, εξαιρώντας φιλοσοφία και ποίηση. Πιο συχνά αναζητώ ξανά στίχους των Σεφέρη, Bukowski, Ελύτη, Neruda, Καβάφη, Ουράνη, Hikmet, Walcott. Ξέρεις, τα ποιήματα ενέχουν μια μικρή ζωή μέσα τους. Και για να κατανοήσεις αυτό που ζεις χρειάζεται αρκετές φορές να ανατρέξεις σε όσα μπορούν να σε στηρίξουν.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Κάποια στιγμή ήμουνα σε μια παραλία. Παραδίπλα ήταν ένας αμμόλοφος, σχετικά ψηλός. Διαβάζοντας λοιπόν, το βιβλίο «Ο γλάρος Ιωνάθαν» προσπάθησα να ανέβω όσο το δυνατόν πιο ψηλά, προσπαθώντας να κοιτάξω κι εγώ από ψηλά, όπως ο ήρωας του Richard Bach. Και για λίγο τα είχα καταφέρει. Τελικά, το αποτέλεσμα ήταν, χωρίς να το καταλάβω, να κουτρουβαλήσω μέχρι την παραλία, όπου αγχωμένος ο πατέρας μου έτρεχε να δει αν είμαι καλά. Εγώ, χωρίς να δώσω καμία απάντηση στα γεμάτα αγωνία νοήματα του πατέρα μου, ξάπλωσα και κοίταξα τον ουρανό, με τους γλάρους να πετάνε αρκετά πάνω από το κεφάλι μου.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Μολονότι μεγάλωσα σε μια εποχή που οι βασικές επιρροές προέρχονταν από τον κινηματογράφο, πάντοτε με ενδιέφερε το ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρώων κάθε βιβλίου και κυρίως της κλασικής λογοτεχνίας. Εμβάθυνα στον χαρακτήρα, σκιαγραφούσα το ψυχολογικό προφίλ κι έπειτα σκεφτόμουνα πώς θα τον απέδιδα εγώ. Όχι, ως συγγραφέας αλλά ως ηθοποιός. Ακόμα και σήμερα μου αρέσει να υποδύομαι ρόλους. Επίσης, επειδή τα τελευταία χρόνια έχω διαβάσει αρκετά αστυνομικά μυθιστορήματα, με ενδιαφέρει να βλέπω τις μεθόδους των δολοφόνων, τα τρωτά σημεία τους, τα λάθη, αλλά και από την πλευρά του αστυνομικού να παρακολουθώ τη συλλογιστική του, τα αδιέξοδα που πολλές φορές φτάνει, αλλά και τελικά πώς καταλήγει στη σύλληψη. Τώρα από ποια πλευρά θα μου άρεσε περισσότερο, δεν έχω ακόμα καταλήξει..
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Το «Εκατό χρόνια μοναξιά», το οποίο θεωρώ από τα πιο άρτια βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όχι, μόνο για τη δομή και την πλοκή, τους χαρακτήρες και τους διαλόγους, αλλά κυρίως γιατί ο Marquez επιτυγχάνει με αφετηρία την ιδιαίτερη ιστορία μιας οικογένειας και των πολύ ξεχωριστών χαρακτήρων που την αποτελούν να αποδώσει την οικουμενική υπόσταση της ανθρώπινης ψυχής.
Ο Στέφανος Ξένος γράφει κριτικές βιβλίων στο λογοτεχνικό site diavasame.gr