Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Δεν ήταν ένα βιβλίο, ένας συγγραφέας. Μεγάλωνα με Κρόνιν, Ζολά, Λουντέμη, Χατζή, Σαμαράκη. Στο γυμνάσιο ανακαλύπτω τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Πειραιά. Βιαζόμουνα να μεγαλώσω. Διαβάζω ανάκατα, χωρίς σύστημα (ποτέ δε θα αποκτήσω) τους κλασικούς Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, μαζί με Ίψεν, Καραγάτση (τον Γιούργκεμαν), Καζαντζάκη, Ταγκόρ, Μυριβήλη, Πιραντέλο, Έσσε, Κάσδαγλη, Χάκκα, Ο’ Νηλ (Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα) Κουμανταρέα, Τσίρκα, Βιρτζίνια Γουλφ, Ελύτη, Κάφκα, Χέμινγουεη, Στάινμπεκ, για τον Μπουκόφσκι που είχα στη σάκα μου, έφαγα το ξύλο της χρονιάς μου, από τον πατέρα μου,αλλά μεγάλωνα κι άλλο. Αργότερα λοιπόν, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Φώτη Κόντογλου, Τζέημς Τζόυς, Μέλπω Αξιώτη, Αντόν Τσέχωφ, Στρίντμπεργκ, Τόμας Μαν, Μαρσέλ Προυστ, και ακόμη μεγαλώνω.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Οι Δουβλινέζοι του Τζέημς Τζόυς. Το έχω λιώσει.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Ναι. Την έχω πάθει με τη Μόλλυ από τον Οδυσσέα του Τζέημς Τζόυς. Υποθέτω ότι έχει συμβεί και σε άλλους, να ταυτίζονται με ήρωες, (από το σινεμά πιο συχνά). Τότε που καταφεύγεις σε ένα κρησφύγετο μακριά από τα βλέμματα των άλλων και υιοθετείς τις σκέψεις, ακόμη και το βάδισμα μιας ηρωίδας, (στην περίπτωση μου) της Μόλλυ, – ένας καθρέφτης της γυναικείας ψυχής, από ανδρικό χέρι – τόσο που ενοχλείσαι όταν αναγκάζεσαι να απαντήσεις σε κάποιον, αλλά καταδέχεσαι – εντέλει – να το κάνεις γιατί η πραγματικότητα σε τραβάει από το πόδι και η ανοησία σου παίρνει τέλος.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; «Όταν μεγαλώσω θα γίνω χορεύτρια. Και συγγραφέας!» Με αυτές τις λέξεις ψηλώνω και αναγνωρίζω σιγά-σιγά τον εαυτό μου. Η ψυχή μου με ωθούσε, βοήθαγαν και τα βιβλία.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Ένα διήγημα από τους Δουβλινέζους του Τζέημς Τζόυς, οι Νεκροί, και ένα διήγημα του Φώτη Κόντογλου Γιάννης ο ευλογημένος.
Το βιβλίο της Μαρίας Σταματάκη, «Στα πρώτα της ψηλοτάκουνα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.