Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Η μόνη πρόσβαση σε βιβλία όταν ήμουν παιδί, ήταν η βιβλιοθήκη του θείου μου Αριστείδη. Πρώην Ελλασίτης, καταδικασθέντας σε θάνατο, διασωθείς την τελευταία στιγμή από το εκτελεστικό απόσπασμα και με δωδεαετή «θητεία» στις φυλακές της Κέρκυρας, ήταν ένας άνθρωπος με πολλές αρετές μα και με φοβερές εμμονές. Ως προς τα αναγνώσματα του, δυο μεγάλες αγάπες είχε. Τον Αραγκόν και παραδόξως τον Λούις Λ’ Αμούρ. Απ’ τον μεν πρώτο διάβαζε ξανά και ξανά την παράλληλη Ιστορία του, και δεν περνούσε μέρα που να μην αναφερθεί σ’ αυτό το βιβλίο. Στις σελίδες του δικαιωνόταν κατά κάποιο τρόπο όλη του η ζωή. Στον Αμερικανό Λούις Λ’ αμούρ, και τις γουέστερν ιστορίες του διέκρινε έναν αυθεντικό ανθρωπιστή που αφηγείται τις τελευταίες μέρες του Φυσικού Κόσμου πριν την έλευση του κεφαλαίου και της εμπορευματοποίησης των πάντων. Μέχρι τα δεκατέσσερα ήξερα απ’ έξω και ανακατωτά την Σοβιετική Ιστορία του Αραγκόν αφού για κάθε κεφάλαιο που διαπιστωμένα είχα απομνημονεύσει, έπαιρνα ως δώρο έναν τόμο του Λούις Λ’ Αμούρ. «Η γη των Σάκετ», ήταν η αγαπημένη μου ιστορία.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Διαβάζω συχνά τα διηγήματα του Βουτυρά, τον Μεσόστυλο του Κεμάλ και το Περί ηρώων και τάφων του Σάμπατο. Συχνά πυκνά επανέρχομαι και στον Όμηρο.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Το «Πώς να φτιάξετε μόνος σας ένα δενδρόσπιτο» λίγο έλειψε να με σκοτώσει. Μαζί και δύο φίλους μου.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Το «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» του Δημήτρη Νόλλα με έκανε να θέλω να ανοίξω μπαρ. Βρήκα χώρο, ξεκίνησα τη διαδικασία της άδειας· ως και με τι είδους ποτήρια θα σέρβιρα, φρόντισα. Έφτασα ως τα συμβόλαια, μα τελικά κάτι προέκυψε και δεν έγινε. Η μαρκίζα του μαγαζιού θα έγραφε «προτελευταίο».
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Υπάρχει μια νουβέλα του Γιώργου Μηχαϊλίδη με τίτλο «Η πύλη». Το ζηλεύω αυτό το βιβλίο.
Το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη “Η πόλη και η σιωπή” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.