Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε και ποιο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Στα χρόνια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού ήταν τα Κλασικά Εικονογραφημένα και ο Κόσμος του Disney, θυμάμαι ακόμα τη χαρά που έκανα για το καινούριο τεύχος, για κάθε καινούριο τεύχος. Μετά ήρθε το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού και το Γιοφύρι της Άρτας που με έκαναν να τα απαγγέλλω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, κάτι σαν ιδιότυπη προσευχή. Δυο τρία καλοκαίρια στο Πήλιο τα πέρασα με την Πολυάνα και τον ψυχαναγκασμό της θετικής σκέψης. Με γλύτωσαν όμως οι Αγγλίδες: λάτρεψα τις αδελφές Μπροντέ (Τζέυν Έυρ και Ανεμοδαρμένα Ύψη) και τη Δάφνη ντι Μωριέ (Ρεβέκκα, Ταβέρνα της Τζαμάικα). Αυτές με ανάγκασαν να περιφρονήσω την Πολυάνα και στη συνέχεια με υποδούλωσαν, ασκώντας επάνω μου μια χαυνωτική επίδραση που με υποχρέωσε να διαβάζω το κάθε βιβλίο τους τουλάχιστον πέντε φορές.
Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη και το Αμάρτημα της Μητρός μου του Βιζυηνού έσπασαν τον κύκλο της χαύνωσης και ακολούθησαν πολλοί μετά, Έλληνες όλοι: ο Μυριβίλης, ο Τερζάκης, ο Καζαντζάκης, ο Καραγάτσης, η Σωτηρίου, ο Βενέζης, ο Καχτίστης. Στο πανεπιστήμιο ήρθαν η Μάρω Δούκα, η Ζυράνα Ζατέλη, η Καρυστιάνη, ο Βασιλικός, ο Βαλτινός, ο Καχτίτσης, ο Ίταλο Καλβίνο, ο Σαίξπηρ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ρόμπερτ Γκρέηβς, η Γιουρσενάρ, ο Στήβενσον, ο Λόρκα, ο Πόε, ο Φώκνερ, ο Νόρμαν Μέιλερ, ο Φιτζέραλντ, ο Μπόρχες, ο Μαρκές, η Αλιέντε…
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Όχι ποτέ, το αντίθετο, τα βιβλία, η λογοτεχνία, ως τέχνη αγαπητική, με έπεισε πως όλα έχουν νόημα, η ζωή έχει νόημα, η ζωή μου έχει νόημα, η ύπαρξη μας έχει σκοπό, η ύπαρξή μου έχει σκοπό.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Η λογοτεχνία και το θέατρο είναι αυτά που με έπεισαν να γίνω αυτό που είμαι: ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που αναζητά νόημα και αλήθεια κάθε μέρα, με κάθε ευκαιρία: στην τέχνη, στο επάγγελμα, στην οικογένειά, στην κοινωνική ζωή, στα όνειρα, στις διακοπές, στις διαδρομές μεγάλες ή μικρές. Δεν βιοπορίζομαι από τη συγγραφή, άρα δεν έχω το δικαίωμα να αποκαλούμαι συγγραφέας. Απλώς έχω με τα χρόνια συγκεντρώσει ένα περίσσευμα νοήματος και ναρκισσισμού που επιθυμώ, ελπίζω και εύχομαι να καταφέρω να το μεταμορφώσω σε τέχνη λόγου. Η συγγραφή όπως και το μεγάλωμα των παιδιών μας είναι πράξεις ιδιοτελείς. Μας κάνουν να μεταβολίζουμε το καθημερινό μετατρέποντάς το σε διαρκείας και το ταπεινό μετατρέποντάς το σε υψηλό.
Ποιο βιβλίο θα ευχόσαστε να είχατε γράψει; Ένα σωρό θα ήθελα να είχα γράψει και κάθε μέρα που περνά ο κατάλογος μεγαλώνει. Η ζήλεια για άλλους που έγραψαν και γράφουν καλύτερα από μένα είναι η κινητήριος δύναμη που με ξεκολλά από την εσωτερική μου νωθρότητα και την περιρρέουσα θλίψη. Μερικά παραδείγματα: Τα 100 χρόνια Μοναξιάς του Μαρκές, το Σπίτι των Πνευμάτων της Αλιέντε, το Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο, την Πιανίστρια της Γέλινεκ, το Αγρίμι της καρδιάς της Χέρτα Μίλλερ, το Γερασμένο παιδί της Έρπενμπεκ, το Ζωή οδηγίες χρήσεως του Πέρεκ, το Καθώς Ψυχορραγώ του Φώκνερ, κάτι, οτιδήποτε από Επαμεινώνδα Γονατά, το Πόλη στα γόνατα του Μισέλ Φάις.
Το βιβλίο της Χριστίνας Καράμπελα, Καιροί τέσσερις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις